Παπασταμόπουλος: Περί μωρίας και ύβρεως

Του Ξενοφών Παπασταμόπουλος-Διευθυντής Α’ Βάθμιας Εκπαίδευσης Σερρών

Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή την ανάδειξη από τους εκπαιδευτικούς των προβλημάτων που προκύπτουν, από την πρωτόγνωρη, είναι αλήθεια, προσπάθεια εφαρμογής της τηλεκπαίδευσης και της ασύγχρονης εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, προβλήματα που αφορούν κυρίως τις υλικοτεχνικές υποδομές αλλά και την ανάγκη διασφάλισης της καθολικότητας, όσον αφορά τη συμμετοχή όλων των μαθητών, που πρέπει να αποτελεί κυρίαρχο στόχο μιας δημοκρατικής Πολιτείας, κάποια ¨σαΐνια¨ της δημοσιογραφίας, γνωστοί παρατρεχάμενοι και παρακοιμώμενοι υπουργών και κυβερνήσεων διαχρονικά, θεώρησαν σκόπιμο να μεταφέρουν τις ευθύνες για τις όποιες δυσλειτουργίες στις πλάτες των εκπαιδευτικών.


Έβγαλαν τα συμπεράσματά τους, έκαναν τους χαρακτηρισμούς τους, απαξίωσαν ανθρώπους, διαστρέβλωσαν την πραγματικότητα, προσπάθησαν και πάλι να διαμορφώσουν κλίμα ανθρωποφαγίας και κανιβαλισμού σε βάρος των εκπαιδευτικών, θεωρώντας προφανώς τους εαυτούς τους ειδήμονες και γνώστες παντός επιστητού, εκμεταλλευόμενοι τη δυνατότητα να μιλούν για ό,τι θέλουν, όσο θέλουν, χωρίς αντίλογο, χωρίς να εκπροσωπούν κανένα, αναζητώντας προφανώς τα δευτερόλεπτα διασημότητας που χαρίζουν πάντα ο αρνητισμός και η μισαλλοδοξία.

Πίστευα πάντα και εξακολουθώ να πιστεύω στην αξία της κριτικής, θεωρώντας την το κυρίαρχο μέσο βελτίωσης, ατομικής και συλλογικής, αρκεί να γίνεται καλοπροαίρετα και δημιουργικά και όχι με σκοπό να εξυπηρετήσει κρυφά και φανερά συμφέροντα ή να συκοφαντήσει ανθρώπους, ιδέες και καταστάσεις.
Κάθε κριτική, λοιπόν, στους εκπαιδευτικούς είναι καλοδεχούμενη αρκεί στην απαρίθμηση των αρνητικών ( γιατί υπάρχουν και τέτοια – άλλωστε κανείς ποτέ δεν υποστήριξε ότι ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς δεν υπάρχουν και κάποιοι, ελάχιστοι ευτυχώς, που δεν τιμούν το ρόλο και την αποστολή τους) να προστίθενται και τα θετικά, η προσέγγιση να γίνεται ολιστικά και όχι στοχευμένα.
Μια τέτοια προσέγγιση θα αναδείκνυε τον πραγματικό ρόλο των εκπαιδευτικών στη λειτουργία του εκπαιδευτικού μας συστήματος διαχρονικά.

Θα αναδείκνυε, ότι ο Έλληνας και η Ελληνίδα εκπαιδευτικός αποτελούν το κυρίαρχο συστατικό, τη θεμέλιο λίθο και τη μηχανή της εκπαίδευσης στη χώρα μας, ότι σε πάμπολλες περιπτώσεις, από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους μέχρι σήμερα, η ευσυνειδησία, η εργατικότητα, η δημοκρατική ευαισθησία και το φιλότιμο των Ελλήνων εκπαιδευτικών ήταν τα μοναδικά στοιχεία που κράτησαν το εκπαιδευτικό μας σύστημα σε λειτουργία, όταν οι κυβερνητικές πολιτικές παρέπαιαν και οι εκπαιδευτικές αξίες απαξιώνονταν.

Θα αναδείκνυε το γεγονός ότι 7-8 εκπαιδευτικοί λειτουργούν ΚΑΝΟΝΙΚΑ δεκαθέσια ή δωδεκαθέσια σχολεία για δυο ή και τρεις μήνες, μέχρι αυτά να στελεχωθούν με αναπληρωτές, χωρίς να ζητούν υπερωρίες, απλά και μόνο γιατί έτσι νιώθουν, απλά και μόνο γιατί κάνουν αυτό που θεωρούν χρέος τους απέναντι στις παιδικές ψυχές, που τους εμπιστεύτηκε η Πολιτεία και οι Έλληνες πολίτες.
Θα αναδείκνυε την ανυπαρξία ωραρίου εργασίας, αφού οι εκπαιδευτικοί είναι στη διάθεση των μαθητών και των οικογενειών τους ανά πάσα στιγμή, είναι στο σχολειό τους απογεύματα, Σάββατα και Κυριακές όταν χρειάζεται, αφιερώνουν μεγάλο μέρος του προσωπικού τους χρόνου σε δράσεις και δραστηριότητες πέραν των συμβατικών τους υποχρεώσεων, απλά και μόνο για να διευρύνουν τους μαθησιακούς ορίζοντες των μαθητών τους και να αναβαθμίσουν, στο βαθμό που μπορούν, την παρεχόμενη σ΄ αυτούς Παιδεία και Εκπαίδευση.

Θα αναδείκνυε την αγωνία των εκπαιδευτικών για την επιμόρφωσή τους, για την κατάκτηση σύγχρονων γνώσεων, διδακτικής μεθοδολογίας, παιδαγωγικής παρέμβασης και δεξιοτήτων που θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες της εποχής και τις απαιτήσεις μιας στοχευμένης εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Θα αναδείκνυε τον καθημερινό τους αγώνα για τη βελτίωση των υλικοτεχνικών υποδομών, τη διασφάλιση της ασφάλειας και της υγιεινής των μαθητών, τη μετατροπή των σχολείων σε χώρους φιλόξενους, μακριά από τη λογική των μουντών σχολείων που θυμίζουν φυλακές.

Θα αναδείκνυε τις προσπάθειες ανοίγματος του δημόσιου σχολείου στην κοινωνία, της σύνδεσής του με το μικρόκοσμο της κάθε γειτονιάς, της παρέμβασής του στον τομέα πολιτισμού και ανάδειξης των καθημερινών προβλημάτων των πολιτών.

Θα αναδείκνυε το γεγονός ότι, πολύ πριν το Υπουργείο, από την πρώτη κιόλας μέρα αναστολής της λειτουργίας των σχολείων, δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικοί της δημόσιας εκπαίδευσης ξεκίνησαν, με δική τους πρωτοβουλία, την τηλεκπαίδευση και την ασύγχρονη εξ αποστάσεως εκπαίδευση, δημιουργώντας ψηφιακές τάξεις, ψηφιακές κυψέλες ή αναρτώντας εκπαιδευτικό υλικό, ενώ κάποιοι μιλούν τηλεφωνικά και υποστηρίζουν μαθητές που δεν έχουν πρόσβαση σε αυτά.

Θα αναδείκνυε……τελικά, ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ, την προσφορά τους και την ποιοτική διάσταση του έργου που συντελείται στο Δημόσιο Σχολείο.
Κι όλα αυτά χωρίς να παίρνουν ειδικά επιδόματα ή εκπτώσεις σε τιμολόγια ΔΕΚΟ, χωρίς να δικαιούνται δωρεάν διακοπές ή δωρεάν κατασκηνώσεις ή ¨προίκα¨ ή εξασφάλιση εργασίας για τα παιδιά τους, χωρίς να ζητούν καν ένα ευχαριστώ αλλά αντίθετα καταπίνοντας πίκρες και γευόμενοι πολλές φορές τους καρπούς της αχαριστίας.
Κι αυτό γιατί ως αμοιβή τους, ως την υπέρτατη αμοιβή, θεωρούν και εκλαμβάνουν τη λάμψη στα μάτια των μαθητών τους, το ζεστό τους χαμόγελο, την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό τους, τις ανθρώπινες σχέσεις που ως βάση έχουν την αγάπη και τον αλληλοσεβασμό.
Αφήστε λοιπόν ήσυχους τους εκπαιδευτικούς κύριοι των ΜΜΕ, που καβαλήσατε το καλάμι και ξεχάσατε σε ποιους οφείλετε το ¨ευ ζην¨ εν μέσω της ύβρεως, που γεννά η εφήμερη δημοσιότητα.

Κι αν κάτι σας δυσκολεύει, αρκεί μια ανάγνωση της σκέψης του Κωστή Παλαμά για να σας φέρει πάλι στα συγκαλά σας:
Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε , ψυχές!
Κι ότι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ’ αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ’ το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς. Είν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά. Τι κι’ αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη,
Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι

Παρέλειψα να μνημονεύσω την προσφορά μιας μεγάλης μερίδας εκπαιδευτικών, που μάχονται στην πρώτη γραμμή μαζί μας καθημερινά, που καταθέτουν κι αυτοί ψυχή και σώμα στον κοινό μας σκοπό, αντιμετωπίζοντας δυσκολότερα προβλήματα και καταστάσεις: Τους ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΕΣ μας. Τους χιλιάδες κωπηλάτες της γαλέρας της εκπαίδευσης που οργώνουν για 5, 10, 15 και παραπάνω, πολλοί, χρόνια κάθε σπιθαμή της Πατρίδας μοιράζοντας το φως της γνώσης και της αγωγής, εργαζόμενοι για λίγους μήνες, κάποιοι για λίγες ώρες τη βδομάδα, όμηροι μιας τραγικής πραγματικότητας, που όλοι ευχόμαστε να αλλάξει. Όλους και όλες εκείνες που αφήνουν οικογένειες, κοιμούνται σε παραλίες, αντιμετωπίζονται, πολλές φορές κι από κάποιους εξ ημών, ως παιδιά ενός κατώτερου θεού, παραμένοντας όμως πιστοί και συνεπείς στο καθήκον και την αποστολή τους. Ήταν, είναι και θα είναι κομμάτι από τη σάρκα μας, μέρος της ιστορίας μας, συνοδοιπόροι και συνταξιδιώτες μας στο δρόμο για την κατάκτηση μιας Παιδείας και Εκπαίδευσης αντάξιας των προσδοκιών του Λαού μας. Ο ρόλος τους πρέπει να αναδεικνύεται και να χειροκροτείται και οι περιπέτειές τους αποτελούν εύσημα για όλους τους Έλληνες εκπαιδευτικούς.