Η ώρα του εργασιακού: Τα τρία μέτωπα της σύγκρουσης


Μαρίνα Αλεξανδρή

Κατά τον Αλέξη Τσίπρα αυτή την εβδομάδα ξεκινά «η μάχη των μαχών» και ο πόλεμος κόντρα στον «οδοστρωτήρα» του εργασιακού νομοσχεδίου – ένας πόλεμος στον οποίο, όπως διαμήνυσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ουδείς δικαιούται να μην πάρει θέση.

 

Κατά τον Κυριάκο Μητσοτάκη έρχεται η ώρα της μεγάλης «μεταρρύθμισης» - της «νέας εργατικής νομοθεσίας που θα δίνει δύναμη στον εργαζόμενο». Η δύναμη αυτή, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό συνίσταται στο ότι  ο εργαζόμενος θα μπορεί «να επιλέξει ο ίδιος την ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής, να λέει στον εργοδότη του ότι δεν μπορεί να τον ενοχλεί εκτός ωραρίου» και «να λέει όχι σε οποιαδήποτε κατάχρηση της εργατικής νομοθεσίας με απλήρωτες υπερωρίες μέσα από την ψηφιακή κάρτα».

 

Το τι ακριβώς ισχύει θα φανεί οριστικά μέσα στις επόμενες μέρες οπότε και θα παρουσιαστεί στο σύνολό του το επίμαχο νομοσχέδιο Χατζηδάκη. Το πιθανότερο, με βάση τις τελευταίες πληροφορίες, είναι το νομοσχέδιο να δοθεί στην δημοσιότητα την Τετάρτη, προκειμένου να τεθεί στην συνέχεια σε διαβούλευση και να κατατεθεί για ψήφιση στην Βουλή.

 

Με εκκρεμείς ακόμη τις ακριβείς προβλέψεις του νομοσχεδίου, το βέβαιο είναι πως η μεταρρύθμιση Χατζηδάκη θα βρει απέναντί της σύσσωμη την αντιπολίτευση με αιχμή κυρίως τρεις θεμελειώδεις ανατροπές στην αγορά εργασίας.

 

Η πρώτη είναι η διευθέτηση του χρόνου εργασίας, η οποία όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση – και ο υπουργός Εργασίας στο γνωστό σημείωμά του περί των «οκτώ fake news του ΣΥΡΙΖΑ» - βρίσκεται ήδη σε ισχύ και είναι νομοθετημένη εδώ και 30 χρόνια. Εκείνο που δεν λέει ούτε το non paper Χατζηδάκη, ούτε η κυβέρνηση είναι πως ο ισχύων νόμος δίνει δυνατότητα διευθέτησης του χρόνου εργασίας μόνον μέσω συλλογικών διαπραγματεύσεων και για περιορισμένο χρονικό διάστημα που φθάνει, το πολύ στους τρεις μήνες. Το νέο καθεστώς θα προβλέπει διευθέτηση χρόνου εργασίας με ατομική διαπραγμάτευση εργοδότη - εργαζόμενου, δηλαδή με ντε φάκτο τον εργαζόμενο σε δυσμενή θέση, και χωρίς χρονικό περιορισμό. Μένει να φανεί τούτο θα διαψευστεί από την παρουσίαση του νόμου Χατζηδάκη, σε αυτή την περίπτωση όμως δεν θα χρειαζόταν και αλλαγή της κείμενης νομοθεσίας.

 

Το δεύτερο πεδίο σύγκρουσης είναι το 8ωρο, το οποίο η κυβέρνηση επιμένει ότι δεν καταργεί υποστηρίζοντας μάλιστα ότι θα θεσμοθετεί και την δυνατότητα 4ήμερου εργασίας. Εάν αυτό ισχύει, η παρουσίαση του νόμου θα πρέπει να επίσης να διαψεύσει εκείνο που υποστηρίζουν συνδικάτα, αντιπολίτευση και εργατολόγοι: Ότι στην πραγματικότητα το 8ωρο μετατρέπεται σε 10ωρο – πάντοτε με ατομική διαπραγμάτευση – με μελλοντική «αντιπαροχή» ρεπό ακόμη και σε προοπτική εξαμήνου. Δηλαδή, πρακτικά, ένας εργαζόμενος θα μπορεί να κληθεί να δουλεύει ακόμη και επτά ημέρες την εβδομάδα επί 10 ώρες για έξι μήνες, με αντάλλαγμα μια μακρά άδεια όταν δεν θα τον χρειάζεται επιχείρηση.

 

Επακόλουθο αυτής της πρόβλεψης είναι και το τρίτο σημείο σύγκρουσης, η απλήρωτη υπερεργασία. Εδώ, η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι ενισχύει την δυνατότητα για υπερωρίες έτσι ώστε ο εργαζόμενος να μπορεί να αυξήσει τις αποδοχές του. Εκείνο όμως που φαίνεται ότι θα συμβεί είναι η απλήρωτη υπερεργασία μέσα από την διευθέτηση του χρόνου εργασίας: Μια επιχείρηση θα χρησιμοποιεί χωρίς επιπλέον κόστος τον εργαζόμενο για περισσότερες ώρες κατά την χρονική περίοδο που τον έχει ανάγκη, ενώ με το ισχύον καθεστώς θα ήταν υποχρεωμένη να του καταβάλει υπερωρίες.

 

 

 

 

 

Δημοσίευση σχολίου

Νεότερη Παλαιότερη