28-ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ . Ημέρα του εορτασμού του «ΕΠΟΥΣ του 1940». Η φιλαρμονική μπάντα του δήμου με 4 παλιούς μουσικούς, υπό τον αρχιμουσικό Σάββα Κωφίδη, παιανίζει πρωί-πρωί τον Εθνικό Ύμνο, ατενίζοντας την Σημαία στην κορυφή του Ισσάρι, που είναι πάντα σε θέση έπαρσης στο κοντάρι και ποτέ δεν υποστέλλεται τα τελευταία χρόνια. Θυμάμαι παλιά τον σαλπιγκτή ακολουθούμενο από μια ομάδα στρατιωτών, να σαλπίζει το πρωί της Κυριακής ή κατά τις γιορτές, για έπαρση και το απόγευμα για υποστολή της σημαίας. Ούτε τόσοι στρατιώτες δεν μείνανε στο Σιδηρόκαστρο? Στις 10.00 πμ περίπου, αφού συγκεντρώθηκαν αρκετά μέλη της μπάντας, στον χώρο του παλιού ορφανοτροφείου, ξεκίνησαν για την εκκλησία παιανίζοντας το «παιδιά της Ελλάδος παιδιά» και το «Μακεδονία Ξακουστή».
Στην εκκλησία αργότερα, η μπάντα ακούστηκε μόνον κατά την έλευση του «μασκοφορεμένου» Δημάρχου (αφού δεν προσήλθε, κανείς άλλος «επίσημος») ο οποίος χαιρέτισε τα μέλη της μπάντας σε στάση προσοχής, ενώ η μπάντα παιάνιζε αποδίδοντας την ανάλογη τιμή σύμφωνα με το πρωτόκολλο. Η παρουσία των πιστών, σχετικά μικρή, για την ημέρα αυτή. Χοροστάτησε ο Μητροπολίτης Σιδηροκάστρου κκ Μακάριος, ακολουθούμενος από την κουστωδία του, που ήταν (δυστυχώς κατά την άποψή μου) ακάλυπτοι (χωρίς μάσκα). Δεν είμαι αρμόδιος να κρίνω την στάση τους αυτή, αλλά θεωρώ πως είναι λάθος, αν πιστεύουν πως δεν υπάρχει κορωνοιός, με τόσους νεκρούς ανά τον κόσμο. Στην δοξολογία παρόντες, ο Δήμαρχος κ Δομουχτσίδης, ο οποίος αναφέρθηκε στην σπουδαιότητα της ημέρας αυτής, ο Αντιδήμαρχος κ Ιντζες Νικόλαος, ο οποίος εκφώνησε και τον πανηγυρικό της ημέρας, ο Γ.Γ του Δήμου κ Άκης Μηλιάδης, η πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου Σιδηροκάστρου κ Αθανασία Αγγελίδου, ο εκπρόσωπος της Αστυνομίας, και ο Στρατιωτικός εκπρόσωπος. Η δοξολογία έκλεισε με την αναφορά του Μητροπολίτη κκ Μακάριου στο Έπος του 1940. Στο ηρώο τελέστηκε επιμνημόσυνος δέηση, για τους πεσόντες της εποχής εκείνης, κατατέθηκαν στεφάνια από όλους τους φορείς, κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή και η τελετή έκλεισε με την φιλαρμονική του Δήμου Σιντικής να παιανίζει τον Εθνικό Ύμνο. Ο κόσμος κατευθύνθηκε προς την σημαιοστολισμένη μεν, αλλά δυστυχώς άτονη από μουσική, από μαθητές, από συλλόγους, από στρατό, από κόσμο κλπ πλατεία. Κατά τις 1200 εμφανίστηκε η φιλαρμονική του Δήμου που πήρε θέση στο κάτω μέρος της κεντρικής πλατείας και ξεκίνησε παίζοντας το τραγούδι, που τραγουδούσε η «τραγουδίστρια της Νίκης» Σοφία Βέμπο «Παιδιά της Ελλάδος παιδιά που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά». Ακολούθησε το «Μακεδονία ξακουστή» και το «Περνάει ο στρατός της Ελλάδος φρουρός» Ο Εθνικός Ύμνος που έκλεισε και την παράσταση, σήκωσε όλους τους παριστάμενους όρθιους, σε στάση προσοχής και στραμμένους όπως και η φιλαρμονική προς το Ισσάρι, όπου κυμάτιζε η Σημαία μας. Τίποτε δεν θύμιζε τα προηγούμενα χρόνια.
Τίποτε δεν λάμπρυνε την ημέρα αυτή όπως παλιά, που η πλατεία γέμιζε κόσμο, δεξιά και αριστερά του δρόμου και αποκλεισμένους στα πεζοδρόμια με σκοινί πέρα ως πέρα. Τίποτε δεν ξεσήκωσε τον κόσμο, όπως τον ξεσήκωναν παλιά, τα στρατιωτικά εμβατήρια που ακουγόταν από τα μεγάφωνα, ενώ εκφωνητής εκθείαζε τις πράξεις των πολεμιστών. Δεν ξεχνώ τον συναγωνισμό, για το πιο σχολείο πέρασε καλύτερα. Δεν ξεχνώ τα στρατιωτικά αγήματα που όταν περνούσαν ο κόσμος τους χειροκροτούσε ξέφρενα. Δεν ξεχνώ κι εκείνη την αψίδα που στηνόταν στην κάτω έξοδο της πλατείας, αλλά ούτε και τους χορούς που ακολουθούσαν την ίδια ημέρα το απόγευμα. Δυστυχώς ζούμε συγκυρίες, όπου τα ήθη διαφοροποιούνται λόγω αλλαγής του τρόπου ζωής και τα έθιμά μας σταδιακά εξαφανίζονται λόγω του τρόπου ζωής ενώ δεν δημιουργούνται νέα έθιμα. Μια προσπάθεια που γινόταν στο παρελθόν να αναβιώνουν ορισμένα έθιμα, κυρίως τα πιο θεαματικά, για τουριστικούς περισσότερο λόγους, έχει ατονήσει λόγω κορωναιού, αλλά και η αναβίωση τους παραμένει επιφανειακή, καθώς η αρχική σημασία των εθίμων έχει ξεχαστεί. Πρέπει με κάθε τρόπο να επανέλθουμε όσο το δυνατόν συντομότερα και δυναμικότερα. Εξ άλλου δεν πρέπει να ξεχνούμε πως ‘’Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΊΝΕΙ ΔΕΝ ΤΗ ΣΚΙΑΖΕΙ ΦΟΒΕΡΑ ΚΑΜΙΑ» Χρόνια πολλά Σιδηρόκαστρο.
Τσαταλτζινός Γεώργιος
