Μεταξύ του "τεκμηρίου αθωότητας" και του "υπάρχει ένα σύστημα που επί 25 χρόνια στηρίζει κάποιον για να μην βγαίνουν δημόσια αυτά που όλη η πιάτσα ξέρει με ονοματεπώνυμα", υπάρχει ένα κενό, το οποίο πρέπει να προσέξουν λίγο οι δημοσιολογούντες.
Και η δικαιοσύνη ταξική είναι και καλό είναι να μας
απασχολήσει το ερώτημα ποιος μπορεί να προσφύγει στη δικαιοσύνη εναντίον
ποιανού και με ποιο κόστος.
Η υποκρισία και ο φαρισαϊσμός περισσεύει μερικές φορές...
Πριν ανησυχήσετε πολύ για το αν κάποιος
"διαπομπεύεται στα σόσιαλ μίντια και στα σάιτς χωρίς αποδείξεις
ενοχής" ή "παραιτείται για ανώνυμες καταγγελίες", δείτε μήπως
αυτός ο κάποιος επί χρόνια αποθεώνεται από τους συστημικούς δημοσιογράφους και
απολαμβάνει της στήριξης ολόκληρου πολιτικού συστήματος και τότε ίσως
καταλάβετε ποιος ήταν στην πλευρά του αδύναμου όλα αυτά τα χρονια.
Η υποκρίσια περισσεύει μερικές φορές...
Τέλος, για όσους θέλουν-και λογικό φαίνεται- να αποφανθεί
πρώτα η δικαιοσύνη, θα ήθελα να αναρωτηθούν τι έκαναν στην περίπτωση της Σοφίας
Μπεκατώρου. Η Σοφία κατήγγειλε έναν βιασμό. Δεν έφερε αποδείξεις, δεν είχε μάρτυρες,
το έγκλημα έχει παραγραφεί και δεν θα φτάσει στην εκδίκαση (αν δεν κάνω λάθος).
Όλοι και όλες ήμασταν #με_την_Σοφία.
Μήπως παρασυρθήκαμε και δικάσαμε στα σόσιαλ μίντια ή
μήπως σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει απλώς να πιστέψουμε τα θύματα;; Υπάρχει
διαφορά στα θύματα;
Κι αν υπάρχει για την κυβέρνηση (που δυστυχώς υπάρχει),
πρέπει να υπάρχει και για μας; Γιατί στην περίπτωση της Μπεκατώρου δεν
περιμένατε επίσης να αποφανθεί η δικαιοσύνη;
Θα ήθελα να θυμίσω σε όσους και όσες ανησυχούν, ότι το
σκάνδαλο παιδεραστίας της Καθολικής Εκκλησίας ήταν γνωστό πολύ καιρό, η ίδια η
ηγεσία της Εκκλησίας το κάλυπτε, και χρειάστηκε πολλή "διαπόμπευση"
με προβολή των μαρτυριών των θυμάτων για να βγει και να το παραδεχτεί και η
ίδια η Καθολική Εκκλησία.
Συνέβαινε επί δεκαετίες, όχι; Τα θύματα ήταν οι αδύναμοι,
οι θύτες ήταν οι δυνατοί και η ηγεσία της Εκκλησίας ήταν η ακόμη πιο δυνατή και
ήταν στο πλευρό των θυτών. Σκεφτείτε το λίγο, πριν ανησυχήσετε για το κράτος
δικαίου: η υποκρισία περίσσευε για πολλά χρόνια στην ηγεσία της Καθολικής
Εκκλησίας...
Όλα τα παραπάνω αφορούν τους καλοπροαίρετους
ανησυχούντες, αυτούς που όντως δεν γνωρίζουν.
Όσοι και όσες από θέσεις εξουσίας, πολιτικής ή
δημοσιογραφικής, ή από το χώρο του θεάτρου θέτουν αυτή τη στιγμή τέτοια
ερωτήματα, απλώς το κάνουν για να συγκαλύψουν μια υπόθεση. Γιατί αυτοί και
αυτές ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ την υπόθεση -και πιθανώς έχουν φροντίσει για την συγκάλυψή της
και στο παρελθόν.
Οπότε, μεγάλη προσοχή στο ποιος χρησιμοποιεί τη λέξη
"κράτος δικαίου" και "τεκμήριο αθωότητας" για να συνεχίσει
να συγκαλύπτει πράξεις καταδικαστέες, ενώ από τη θέση που είχε (Υπουργός,
πολιτιστικό ρεπορτάζ, πολιτική θέση, οποιαδήποτε θέση εξουσίας -και όχι από τη
θέση του συνήγορου του κατηγορουμένου που όντως είναι ιερή) μπορούσε, και άρα
θα όφειλε, να έχει κάνει πράγματα για να ξεκαθαρίσει με αυτές τις πράξεις εδώ
και καιρό. Όλοι και όλες αυτοί, δηλαδή, που είχαν την εξουσία να σταματήσουν
αυτή την αρρώστεια και δεν το έκαναν. Εδώ η υποκρισία ξεχύνεται από τα
μπατζάκια και αυτή τη φορά...
(Εύχομαι να τους πάρει όλους αυτούς μαζί του ο
κακό-χρόνο-να-χει).