Σύμφωνα με το «ΒΗΜΑ» που κυκλοφορεί σήμερα, Μ. Παρασκευή, ο Γιάννης Στουρνάρας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην συνάντησή τους αυτή την εβδομάδα συμφώνησαν πως «τώρα είναι η ώρα να γίνουν όλα» - να αξιοποιηθούν οι ευκαιρίες που δίνει το Ταμείο Ανάκαμψης και το ευνοϊκό χρηματοοικονομικό περιβάλλον. Και φέρονται να κατέληξαν σε κοινό οδικό χάρτη για την μετάβαση στην επόμενη μέρα μετά την πανδημία με βασική προτεραιότητα την κινητοποίηση των επενδύσεων.
Σύμφωνα με όσους γνωρίζουν καλά τον διοικητή της Τράπεζας
της Ελλάδας, ο Γιάννης Στουρνάρας είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένος το τελευταίο
διάστημα με την πρωθυπουργοποίηση του, επίσης τραπεζίτη, Μάριο Ντράγκι στην
Ιταλία. Και παρακολουθεί με μεγάλο ενδιαφέρον τα πολιτικά τεκτενόμενα στην
Ρώμη, όσο και τις διεργασίες και τις ζυμώσεις σε Βρυξέλλες και Φραγκφούρτη.
Ο Γιάννης Στουρνάρας έχει, από την εποχή των Μνημονίων
και της πρώτης θητείας του στην Τράπεζα της Ελλάδος, πολύ καλή σχέση με τον
πρώην πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι. Στην
πραγματικότητα, και με δεδομένη την ανεξαρτησία και το «αυτοδιοίκητο» του
ευρωσυστήματος, ο Ντράγκι ήταν το «αφεντικό» του όχι μόνον στη περίοδο της
διακυβέρνησης Σαμαρά αλλά και την εποχή της διαπραγμάυτευσης-θρίλερ του Γιάνη
Βαρουφάκη, του δημοψηφίσματος και των capital controls.
O ίδιος τον επικαλείτο τότε συχνά και τον αποκαλούσε με
το μικρό του όνομα, «ο Μάριο». Ο Μάριο, άλλωστε, ήταν εκείνος που είχε παρέμβει
δημόσια υπέρ του όταν η σύγκρουσή του με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε φθάσει στο
αποκορύφωμά της.
Ο λόγος όμως που ο Γιάννης Στουρνάρας χαίρεται με το
γεγονός ότι ο Ντράγκι έγινε πρωθυπουργός της Ιταλίας δεν είναι η προσωπική
φιλία. Είναι η εκτίμησή του - την οποία μεταφέρουν πρόσωπα που τον γνωρίζουν
καλά - ότι η Ευρώπη, στην νέα κρίση που διαμορφώνει η πανδημία, στρέφεται ξανά
σε τεχνοκρατικές πολιτικές λύσεις. Και ο ίδιος, ως γνωστόν, δεν έκρυψε ποτέ τις
προσωπικές πολιτικές του φιλοδοξίες, τις οποίες θα μπορούσε να στηρίξει εάν
χρειαστεί κι ένα ισχυρό λόμπι επιχειρηματικών συμφερόντων και ευρωπαίων
παραγόντων.
Τις φιλοδοξίες αυτές, παρά τα μηνύματα περί άριστης
συνεργασίας, τις γνωρίζουν στο Μαξίμου και δεν είναι ευτυχείς, ούτε ήσυχοι. Ο
Γιάννης Στουρνάρας όμως δεν είναι η μόνη πηγή της ανησυχίας τους. Διότι όσο
εντείνεται η κυβερνητική φθορά από την διαχείριση της διπλής κρίσης, τόσο
εντείνεται και η εσωκομματική γκρίνια και η συγκρότηση διακριτών εσωκομματικών
πόλων.
Εκεί ακριβώς βρίσκει την δική του, όλο και πιο διακριτή
πια, θέση ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας. Η άνοδος των πολιτικών μετοχών
του μετά την σύγκρουση με τον Τσαβούσογλου στην Αγκυρα αποτυπώνεται με ηχηρό
τρόπο στις τελευταίες δημοσκοπήσεις και κάνει τον Κυριάκο Μητσοτάκη να νιώθει
άβολα.
Ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών είναι προσεκτικός μεν, αλλά
και εμφανώς διατεθειμένος να αποτελέσει τον πόλο αναφοράς των καραμανλικών της
ΝΔ – πόσο μάλλον, αφού ο ίδιος ο Κώστας Καραμανλής έχει κόψει κάθε προοπτική
επιστροφής του στην μάχιμη ιεραρχία της ΝΔ.
Ο Νίκος Δένδιας δεν έχει άμεσες στοχεύσεις, έχει όμως
μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και φιλοδοξίες. Και οι φιλοδοξίες του αυτές βρίσκουν
απήχηση σε πολλούς βουλευτές, όχι μόνον της καραμανλικής πτέρυγας, όπως μαρτυρά
και το πλήθος των πολιτικών συνομιλητών του το τελευταίο διάστημα –
συνομιλητών, που προέρχονται από τον χώρο του κέντρου έως εκείνον της σαμαρικής
δεξιάς.
Απέναντι στους δυνάμει δελφίνους και τα συστήματα που
τους στηρίζουν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχειρεί να οργανώσει τον δικό του, τον
«μητσοτακικό» πόλο. Το κύριο δυναμικό αυτού του πόλου όμως έχει ρίζες και
καταβολές εκτός των γαλάζιων τειχών. Συγκροτείται κυρίως από πρόσωπα
προερχόμενα είτε από το σημιτικό, εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, είτε από στελέχη του
Ποταμιού και του ευρύτερου κέντρου που έχουν τοποθετηθεί στον κρατικό μηχανισμό
και ετοιμάζονται να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους – με την πρωθυπουργική στήριξη
– και στον εκλογικό στίβο. Αυτή η τελευταία προοπτική δεν αρέσει καθόλου στους
«αυτόχθονες» αιρετούς της ΝΔ και πυροδοτεί έτερο, παράπλευρο κύκλο γκρίνιας και
αμφισβήτησης.