Συμμετέχουμε στη μεγάλη συγκέντρωση της απεργίας για τη Πρωτομαγιά και για τη προοδευτική στρατηγική που χρειάζεται η χώρα. Στην απεργία για τη Πρωτομαγιά και στους καθημερινούς αγώνες για την επόμενη μέρα και τη πολιτική αλλαγή δεν δίνουμε μια πρόσκαιρη μάχη και αντιπαράθεση με τη δεξιά.
Συμμετέχουμε στον αγώνα για μια υπόθεση που δεν αφορά
μόνο την Ελλάδα, ούτε μόνο τους άνεργους ή τους εργαζόμενους της περιόδου που διανύουμε
στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος που μεταξύ των άλλων οδήγησε
σε δύο συνεχόμενες κρίσεις με
βλαπτικές συνέπειες και που δεν
θα αρκούν μόνο πολιτικές διορθωτικής πορείας αλλά κυρίως οικονομικές και κοινωνικές
επιλογές για την αντιμετώπιση των αιτίων και όχι μόνο των δυσμενών
αποτελεσμάτων για την επόμενη δεκαετία.
Η χώρα είχε εθνικό πλούτο 245 δις και τώρα κατήλθε στα
160δις. Στη χώρα το 80% των πολιτών έχασε το 60% των εισοδημάτων και το 45% και πλέον ζει κάτω από το όριο της
φτώχειας. Έχουν κλείσει πάνω από 400 χιλιάδες επιχειρήσεις, οι άνεργοι είναι
ένα εκατομμύριο, το 40% και πλέον των
εργαζομένων είναι σε μερική απασχόληση
και όχι εργασία και αποτελεί νέο εθνικό ζήτημα η
μετανάστευση χιλιάδων Ελλήνων
επιστημόνων.
Οι υποτελείς του ΔΝΤ
στο νεοφιλελεύθερο δόγμα της γερμανικής δεξιάς ήδη μιλούν για παταγώδη
αποτυχία.
Η διαμάχη και η αναμέτρηση έχει παγκόσμιο χαρακτήρα, πανευρωπαϊκό και εθνικό.
Και δεν αφορά μόνο τις δυνάμεις της εργασίας. Αφορά και
τις παραγωγικές επιχειρήσεις που είναι
εν δυνάμει σύμμαχες. Απέναντι είναι τα συμφέροντα του χρηματιστηριακού και τραπεζικού κεφαλαίου
και κάθε παρασιτική δραστηριότητα ανεξάρτητα από μέγεθος και
κλίμακα.
Οι ολιγαρχίες σε παγκόσμιο επίπεδο θέλουν φθηνό άνθρωπο,
φθηνή εργασία, φθηνά προϊόντα. Και οι χώρες του ηγεμονισμού, κυριαρχία και επιβολή.
Το πρόβλημα έχει σχέση με την διαμάχη ανάμεσα
στις αναπτυσσόμενες χώρες και τις
αναπτυγμένες χώρες καθώς και με τη
διαμάχη εντός της κάθε χώρας και αφορά
στην αξία του κάθε ανθρώπου, στο δικαίωμα στην εργασία, στην αμοιβή, στις
συνθήκες εργασίας και παραγωγής καθώς και στη παραγωγικότητα, την
ανταγωνιστικότητα και τους όρους εμπορίου
ανάμεσα σε χώρες αλλά και εντός της κάθε χώρας.
Σε μια σειρά από
αναπτυσσόμενες χώρες η
βαρβαρότητα είναι στα πλαίσια του οικονομικού, κοινωνικού και περιβαλλοντικού
ντάμπιγκ. Δηλαδή μέχρι διπλά οκτάωρα, αμοιβή από ένα έως τρία δολάρια, χώροι
εργασίας κλουβιά και περιβαλλοντικές
βλάβες μεγάλης κλίμακας.
Οι λεγόμενες αναπτυσσόμενες χώρες στον άλλο παράλληλο
δρόμο του νεοφιλελευθερισμού, άγριας εκμετάλλευσης, προκλητικού πλουτισμού,
φοροδιαφυγής και με βασικές σημαίες
απέναντι στις δυνάμεις της εργασίας: το εργασιακό κόστος και την πτώση του
μέσου ποσοστού κέρδους των επιχειρήσεων.
Για τη κερδοσκοπία, για την έκδοση χρήματος αξιών και
τίτλων είκοσι φορές πάνω από το πραγματικό πλούτο της γης, οι φοροφυγάδες σε
υπεράκτιες εταιρίες, δημιουργούν όρους διαπλοκής και ελέγχου τόσο σε πολιτικό όσο και σε επίπεδο των ΜΜΕ και υποκαθιστούν
κυβερνήσεις και κοινοβούλια σε δεκάδες χώρες.
Απέναντι σε αυτό τον άγριο ανταγωνισμό ορισμένοι
καιροσκόποι της δεξιάς αντιπρότειναν
προστατευτισμό με δασμούς σε βάρος χωρών
και προϊόντων και μετατόπιση από το πραγματικό ζήτημα που είναι:
Οι διεθνείς, περιφερειακοί και εθνικοί κανόνες για όσα
κατά καιρούς έχουν οι ίδιοι διακηρύξει
υποκριτικά σε διεθνή φόρα, όπως ο ΟΗΕ
και οι οργανισμοί του για την εργασία, τη παραγωγή και το εμπόριο.
Στην Ελλάδα έχουν ένα παράρτημα ως κυβέρνηση με τρείς βασικές υποχρεώσεις :
Να συγκροτήσει
μια ακόμη συγκέντρωση πλούτου, με
εμπλουτισμό της εγχώριας ολιγαρχίας από εισαγωγείς και κατασκευαστές μονάδων ενέργειας, που μεταβατικά τη βάφτισαν πράσινη.
Να επιβάλλει το
εργασιακό καθεστώς του οικονομικού και κοινωνικού ντάμπιγκ που θριαμβεύει στις
αναπτυσσόμενες χώρες και επεκτείνεται ως συνέχεια του Θατσερισμού στις ανεπτυγμένες: Κατάργηση οκτάωρου,
υπερωρίες άνευ αμοιβής, υπονόμευση του
συνταγματικού δικαιώματος του συνδικαλισμού
και των διαπραγματεύσεων των όρων εργασίας και αμοιβών μέσω συλλογικών
συμβάσεων, εκτελώντας πιστά τις προδιαγραφές
κυβερνήσεων της απανταχού δεξιάς
για το φθηνό άνθρωπο, τη φθηνή εργασία και τα φθηνά προϊόντα
Να δηλώνει την ανυπαρξία της στο πλέγμα των διενέξεων Ουάσιγκτον
-Βερολίνου τόσο για την αξιοποίηση του ενεργειακού υποθαλάσσιου πλούτου της
χώρας όσο και για τις γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές ανακατατάξεις στη περιοχή της Ανατολικής
Μεσογείου και του Αιγαίου.
Ωστόσο, η κρίση οδήγησε εκατομμύρια ανθρώπους σε μεγάλη
δοκιμασία αλλά και στη συνειδητοποίηση της ανάγκης ριζοσπαστικών αλλαγών και σε
εναλλακτικές δυνατότητες για μια προοδευτική πολιτική στην οικονομία και στη
κοινωνία, με αναδιανομή του πλούτου, με δημιουργία δυνατοτήτων για κάθε
άνθρωπο.
Το πρόγραμμα του Γερουσιαστή Σάντερς από το Βερμόντ των ΗΠΑ εθεωρείτο
ανέφικτο. Τώρα το ξεδιπλώνει ο Πρόεδρος της «Μέκκας» της δημιουργίας κερδοσκοπικού πλούτου, χάρτινης
οικονομίας, των εκατομμυρίων ανέργων, άστεγων και
ανασφάλιστων. Η ηγεσία Μπαιντεν έκανε στροφή
παρότι είναι του «συστήματος», αλλά με αποφασιστικότητα απέναντι στον αθέμιτο πλούτο και τη προκλητική φτώχεια και
περιθωριοποίηση.
Οι ΗΠΑ έχουν
υποχωρήσει ως προς τις παραγωγικές τους
δυνατότητες .Οι ΗΠΑ όπως και άλλες χώρες
έχουν κύριο πρόβλημα την παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση.
Ο Μπαιντεν με τα μέτρα
υποστήριξης της ζήτησης και τη προώθηση των δημοσίων επενδύσεων δεν απαντά στο
δομικό πρόβλημα των ΗΠΑ όπως και άλλων χωρών που αφορά στη καθοδική πορεία της παραγωγικής βάσης. Τομέα που αποτελεί το πλεονέκτημα της Κίνας.
Και όπως η απάντηση της επιβολής δασμών για
προστατευτισμό από την αμερικάνικη δεξιά
ήταν μια τυχοδιωκτική
πρακτική που οδηγούσε στη διάλυση του
πολυμερούς εμπορίου, τώρα η επινόηση και επίκληση ενός νέου «ψυχρού πολέμου»
οξύνει τον ανταγωνισμό σε βάρος της διεθνούς κοινότητας συνολικά και όχι μόνο των ΗΠΑ -Κίνας
Οι αιτίες της παραγωγικής εξάρτησης και της τεχνολογικής
υποχώρησης δεν αντιμετωπίζονται με μέτρα μόνο υποστήριξης της ζήτησης και των
δημοσίων επενδύσεων.
Προσεχώς δεν θα αποτελεί ουτοπία ούτε για την Ευρωπαϊκή
Ένωση ένα ανάλογο σχέδιο αλλά δεν θα
αρκεί και ούτε θα απαντά στις βασικές αιτίες και την υπέρβαση τους με πολιτικές
βιώσιμης ανάπτυξης.
Σαράντα χρόνια νεοφιλελευθερισμού και ντάμπιγκ είναι
πολλά για τη παγκόσμια κοινότητα.
Στο χέρι μας είναι
για να μιλήσουμε ξανά:
Για το πριν και
το μετά με άλλους όρους και
προϋποθέσεις.
Για λιγότερες
μέρες και ώρες εργασίας με ίδια αμοιβή, για το δικαίωμα στη μόρφωση και στην
εργασία.
Για την άνοδο
του δείκτη της ανθρώπινης ανάπτυξης που αποτελεί σημαντικό κριτήριο του ΟΗΕ
για το κάθε άνθρωπο απανταχού του πλανήτη.
Για βιώσιμη
ανάπτυξη και τη πρόσβαση στα καινοτόμα
τεχνολογικά επιτεύγματα.
Ξεκινάμε με τη μεγάλη συγκέντρωση της απεργίας και της
νέας προοδευτικής στρατηγικής που χρειάζεται η χώρα.