Πρακτικά οι χθεσινές – ευμεγέθεις, τηρουμένων των αναλογιών και της εποχής – συγκεντρώσεις για την εργατική Πρωτομαγιά αποτελούν και την αφετηρία της μεγάλης αναμέτρησης του επόμενου διαστήματος: της αναμέτρησης για το νομοσχέδιο Χατζηδάκη – το νομοσχέδιο, που η κυβέρνηση προβάλει ως κορυφαία, εκσυγχρονιστική μεταρρύθμιση και η αντιπολίτευση αποκρούει ως εργασιακό οδοστρωτήρα.
Πολιτικά, συμπυκνώνουν τρεις ενδιαφέρουσες εξελίξεις.
Η πρώτη είναι η επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ, με παρόντα τον ίδιο
τον Αλέξη Τσίπρα, στις μάχες του δρόμου και της κινηματικής διαμαρτυρίας. Κατά
τον σχεδιασμό της Κουμουνδούρου είναι μια επιστροφή που δεν ακυρώνει την
κεντρική επιλογή της προγραμματικής και θεσμικής αντιπολίτευσης, αλλά μένει να
φανεί πιο θα είναι το τελικό κράμα των ισορροπιών.
Το δεύτερο στοιχείο, που εγγράφεται στις πολιτικές
υποθήκες αυτής της Πρωτομαγιάς, είναι η ντε φάκτο διαμόρφωση πολιτικού μετώπου
της αντιπολίτευσης απέναντι σε μια κορυφαία κυβερνητική πρωτοβουλία. Δεν
πρόκειται για σχεδιασμένο, ούτε συντεταγμένο μέτωπο, πρόκειται όμως για μια
πολιτική πραγματικότητα που η κυβέρνηση θα βρει απέναντί της και στην Βουλή.
Στο Μέγαρο Μαξίμου δεν αξιολογείται ως σοβαρός κίνδυνος, η κεντρική πεποίθηση είναι πως το
«μεταρρυθμιστικό» αφήγημα Μητσοτάκη έχει πέρασμα και στην κοινωνία και τις
δημοσκοπήσεις, μένει όμως και εδώ να φανεί εάν η δυναμική της γενικευμένης
αντίδρασης στο εργασιακό νομοσχέδιο υποτιμάται.
Η τρίτη ενδιαφέρουσα εξέλιξη είναι η δυναμική παρουσία
του ΚΙΝΑΛ στον στίβο της αναμέτρησης. Λίγη ώρα μετά την ολοκλήρωση των
συγκεντρώσεων, ο υπουργός Εργασίας εξέδωσε non paper με το οποίο επιχειρεί να
αποδομήσει την κριτική του ΣΥΡΙΖΑ – «τα 7 fake news του ΣΥΡΙΖΑ για το εργασιακό
νομοσχέδιο» τιτλοφορείται – και να αποκρούσει τα επιχειρήματα περί κατάργησης
του οκταώρου. Εχει ίσως σημασία το γεγονός ότι, αντί του ΣΥΡΙΖΑ, έσπευσε να
απαντήσει το ΚΙΝΑΛ, με δική του ανακοίνωση στην οποία παραθέτει τις «επτά
αντεργατικές αλήθειες» που εισάγει το νομοσχέδιο Χατζηδάκη. Ούτε εδώ πρόκειται
για συντεταγμένη κίνηση, πρόκειται όμως για κίνηση που δεν άρεσε σε όλους στην
Χαριλάου Τρικούπη – και, κυρίως, σε εκείνους που παρακολουθούν κάθε βήμα της
Φώφης Γεννηματά για να της χρεώσουν ότι «γέρνει» στην ατζέντα Τσίπρα.
Και τα τρία αυτά πολιτικά στοιχεία μπορεί να παίξουν τον
δικό τους ρόλο στην ουσία της αναμέτρησης που μόλις ξεκίνησε. Και στην τύχη που
θα έχει η «μεταρρύθμιση Χατζηδάκη» η οποία, παρά τις αλλεπάλληλες προσπάθειες
του υπουργείου Εργασίας να αναδειχθεί ως βήμα μπροστά για την σύγχρονη αγορά
εργασίας και τα δικαιώματα των εργαζομένων, θέτει υπό αίρεση κεκτημένα
δεκαετιών: από το 8ωρο και τον συνδικαλιστικό νόμο 1264/1982, έως τον τρόπο
άσκησης του δικαιώματος της απεργίας, το δίκαιο της καταγγελίας και τις
συλλογικές διαπραγματεύσεις.
Πρόκειται για παρεμβάσεις που δεν αποτόλμησε και δεν
υποστήριξε «ούτε η Σχολή του Σικάγο», όπως λέει χαρακτηριστικά στην ανακοίνωσή
του και το ΚΙΝΑΛ. Και επί των οποίων, η απαίτηση για απαντήσεις και διορθώσεις
τόσο στην Βουλή, όσο και στους δρόμους των κινητοποιήσεων, διαγράφεται ήδη
εξαιρετικά θερμή.