Στις 14 Ιουνίου 1940 το Παρίσι, πέντε εβδομάδες μετά την έναρξη της Μάχης της Γαλλίας, έπεφτε στα χέρια των ναζιστικών δυνάμεων του Άξονα. Το Παρίσι παρέμεινε υπό κατοχή μέχρι την απελευθέρωσή του τον Αύγουστο του 1944, δυόμιση μήνες μετά την απόβαση στη Νορμανδία.
Από
τον εξόριστο από τη Ρωσία συνθέτη Stravinsky έως τους Ισπανούς ζωγράφους
Picasso και Dalí και τον Αμερικανό δημοσιογράφο και λογοτέχνη Hemingway, πολλοί
ήταν εκείνοι που έσπευδαν στην διάσημη πόλη την εποχή εκείνη. Ο γερμανικός
στρατός χρειάστηκε μόλις έναν μήνα για να καταλάβει την πρωτεύουσα της χώρας
από την 10η Μαΐου 1940, οπότε και εισέβαλλε στη Γαλλία.
Το
Παρίσι έπεσε σχεδόν χωρίς καμία αντίσταση στις 14 Ιουνίου και ο μισός σχεδόν
πληθυσμός των κατοίκων έφυγε για άλλες περιοχές. Η κυβέρνηση της Γαλλίας
συμφώνησε σε ανακωχή με τους κατακτητές και η ναζιστική διοίκηση προχώρησε
νότια, στο Vichy, αφήνοντας το Παρίσι υπό κατοχή. Ο Αδόλφος Χίτλερ αφίχθη στην
πόλη στις 23 Ιουνίου προκειμένου να επιθεωρήσει τη νέα του κατάκτηση.
Μέσα
σε 48 ώρες μετά την κατάκτηση της πόλης άρχισε η δίωξη των Εβραίων κατοίκων.
Αρχικά τους ζητήθηκε να εγγραφούν στους καταλόγους των αστυνομικών τμημάτων.
Στις 14 Μαΐου του 1941 η αστυνομία του Vichy ξεκίνησε να συγκεντρώνει εβραίους
πολίτες και να τους απελαύνει. Στο προάστιο Drancy δημιουργήθηκε στρατόπεδο
συγκέντρωσης που χρησίμευσε ως ενδιάμεσος σταθμός για όσους εστάλησαν στο
φοβερό Auschwitz.
Περίπου
70.000 πέρασαν από αυτό το στρατόπεδο, το οποιο τελούσε υπό γαλλική διοίκηση
συνεργαζόμενη με τους ναζιστές, έως τον Ιούλιο του 1943. Για τέσσερα χρόνια η
πόλη βίωνε αυξανόμενα όλο και πιο βίαιη την κατοχή. Επιφανειακά, η ζωή κυλούσε
κανονικά και η πόλη έγινε δημοφιλής προορισμός για τους αδειούχους στρατιώτες.
Κάτω από την επιφάνεια, η γαλλική αντίσταση επέμενε και πολλοί αντιμετώπισαν
βασανισμούς και θανατώσεις από την Gestapo.
Το
Ιούνιο του 1944, οι Συμμαχικές δυνάμεις προχώρησαν στην απόβαση της Νορμανδίας
με τη συμμετοχή 140 αντιστασιακών Γάλλων. Δυο μήνες αργότερα έσπασαν τις
γραμμές των Γερμανών και προήλασαν με γρήγορους ρυθμούς στην υπόλοιπη χώρα.
Στις 19 Αυγούστου, υπό την καθοδήγηση της Αντίστασης, ξέσπασε εξέγερση στο
Παρίσι και στις 25 του ίδιου μήνα ο στρατηγός Λεκλέρκ, επικεφαλής της 2ης μεραρχίας
τεθωρακισμένων εισήλθε στην πόλη νικητής.
Ο
Χίτλερ διέταξε τον διοκητή της πόλης Von Choltitz να καταστρέψει την
πρωτεύουσα, όπου διεξάγονταν οδομαχίες, αλλά ο Von Choltitz δεν εκτέλεσε τη
διαταγή. Με την έλευση των Αμερικανών έξω από την πόλη, ο Von Choltitz
παραδόθηκε. Οι Σύμμαχοι έγιναν δεκτοί με ενθουσιασμό στο Παρίσι και ο στρατηγός
Charles De Gaulle εγκαθίδρυσε προσωρινή κυβέρνηση η οποία διήρκησε μέχρι το
1946.
Το
κέντρο του Παρισιού βγήκε σχεδόν αλώβητο από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εξαιτίας
του ότι δεν υπήρχαν σημεία στρατηγικής σημασίας - οι σταθμοί τραίνου του
Παρισιού ήταν τερματικοί, ενώ τα μεγάλα εργοστάσια ήταν στα προάστια.
Μετά
τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Παρίσι σημείωσε την μεγαλύτερη ανάπτυξή του από την
εποχή που έμεινε γνωστή ως Belle Époque, πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.