Για την επέτειο του Πολυτεχνείου: Τα νέα ανάκτορα είναι οι καναλάρχες και οι ολιγάρχες

Στέφανος Τζουμάκας

 

Για την επέτειο του Πολυτεχνείου:  τα νέα ανάκτορα είναι οι καναλάρχες και οι ολιγάρχες. Του Στέφανου Τζουμάκα

 

Eίναι μια ξεχωριστή μέρα για την ιστορία του τόπου μας, τη δημοκρατία, τη λαϊκή κυριαρχία. Τιμούμε μια σημαντική εθνική επέτειο, την εξέγερση  του Νοέμβρη  του 73  και συνολικά  τον αγώνα του Ελληνικού λαού και της νεολαίας για την ανατροπή της χούντας. Είναι από τις νικηφόρες στιγμές του προοδευτικού κινήματος. Γιατί συμμετείχαμε στη μάχη κατά της εξάρτησης της χώρας και κατά της κατάλυσης των ελευθεριών στο τόπο μας.

 

Σήμερα, η χώρα μας βρίσκεται σε μια δοκιμασία  για τη δημόσια υγεία όλων μας, αλλά όχι μόνο. Σήμερα πολλοί συμπολίτες μας  αδυνατούν να ανταπεξέλθουν  με όρους στοιχειώδους διαβίωσης. Και δεν είναι μόνο η κρίση, εμφανίζεται και μια κυβέρνηση απερίγραπτη, αξιοθρήνητη αλλά και ανυπόληπτη. Από πανικό ή από κυνικό υπολογισμό ταυτίζει τα υγειονομικά μέτρα με πρακτικές αντισυνταγματικής εκτροπής. Η ανοχή έληξε. Απέτυχαν.

 

Εμείς απαντήσαμε το 73. Υπεράσπιση των δικαιωμάτων για ελευθερία και δημοκρατία. Με ευθύνη. Με αρχές. Το ίδιο θα συνεχίζουν οι αγωνιστές τόσο  απέναντι στους φασίστες  και την ακροδεξιά όσο και απέναντι σε όσες δυνάμεις μεταμορφώνονται ανάλογα με ανομίες και συμφέροντα.

 

Με την  εξέγερση του Νοέμβρη  θέλαμε  να τελειώνουμε  με τη χούντα και την τότε απόπειρα της χούντας να επιβάλλει ως κορμό της πολιτικής ζωής το Στρατό, ένα μοντέλο αμερικανόπνευστο που το βλέπουμε ακόμα και σήμερα να εξακολουθεί να επιβάλλεται σε ορισμένες χώρες.

 

Κυριάρχησε ο πατριωτισμός, η λογική της θυσίας για τα ιδανικά της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας.

 

Το Πολυτεχνείο ήταν η έκρηξη της άμεσης Δημοκρατίας. Πήραμε την υπόθεση στα χέρια μας γιατί μας αφορούσε η εξέλιξη.

 

Ο Μάης του 68, η άνοιξή της Πράγας, ο πόλεμος του Βιετνάμ  μας αφορούσαν το ίδιο.

 

Η κατάληψη του Πολυτεχνείου δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, ήταν η συνέχεια των δύο καταλήψεων της Νομικής  και  αποτελούσε  τη μαχητική  των αγώνων του ελληνικού λαού για την ανατροπή της χούντας. Από τα σχόλια, τις εκτιμήσεις, τις δηλώσεις και τις καταγγελίες, περάσαμε στη σύγκρουση.

 

Η αιματηρή καταστολή ήταν το αδιέξοδο της χούντας.

 

Εμείς αποκαταστήσαμε εκεί, την ώρα της αναμέτρησης τον πολιτισμό μας, το φρόνημα μας, τα ιδανικά ενός λαού με ιστορία αγώνων για την ανεξαρτησία και τις ελευθερίες του.

 

Η χούντα είχε οδηγήσει σε εξανδραποδισμό και σε υποταγή πολλούς Έλληνες, αλλά δεν μπόρεσε να αποκτήσει λαϊκή βάση.

 

Το περιεχόμενο και ο τρόπος που έγινε ο αγώνας κατά της χούντας με αποκορύφωμα την προδοσία της Κύπρου, εξακολουθεί να επηρεάζει σημαντικά ακόμη και σήμερα τις εξελίξεις στην Ελλάδα και όχι μόνο

 

Η χούντα εκτός  από δύναμη διώξεων και βασανιστηρίων και φυλακίσεων ήταν μια εξαρτημένη από την ιμπεριαλιστική κρατική πολιτική των ΗΠΑ, της οποίας τα συμφέροντα στην περιοχή εξυπηρετούσε.

 

Για αυτό το πρώτο θέμα και σήμερα είναι η ανεξαρτησία της χώρας και η δυνατότητα της να έχει πολιτική διακυβέρνηση.

 

Ο λαός ανέχθηκε τη χούντα καθότι και το πολιτικό σύστημα πριν τη δικτατορία ήταν βαθιά διαβρωμένο και τον κυρίαρχο ρόλο είχαν τα ανάκτορα. Η χώρα είχε Κοινοβούλιο υπό επιτήρηση και Κυβερνήσεις περιορισμένης ευθύνης.

 

Στην αναμέτρηση των δύο υπερδυνάμεων της εποχής, η μεν Ελλάδα τάχθηκε ως χώρα περιορισμένης κυριαρχίας στην μία πλευρά, του δυτικού κόσμου, οι δε, ανατολικές χώρες με βάση το δόγμα Μπρέζνιεφ που ήταν και αυτές μειωμένης κυριαρχίας, τάχθηκαν στην άλλη πλευρά  με βάση τις σφαίρες επιρροής των νικητών του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου που συνεχίζουν να μας επιβάλλονται  ως νικητές εδώ και 75 χρόνια.

 

Η δικτατορία στην Ελλάδα ήταν σύμπτωμα της εξάρτησης της χώρας και των ανακτόρων. Τα δικτατορικά και αυταρχικά καθεστώτα τα γεννάει το σύστημα. Δεν προκύπτουν αυτοτελώς.

 

Η διάλυση των πολιτικών δυνάμεων της περιόδου της «καχεκτικής» μετεμφυλιακής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας των πριν τη χούντα δημιούργησε ένα μεγάλο πολιτικό κενό στο οποίο την απάντηση έδωσαν οι αντιδικτατορικές οργανώσεις με αντιστασιακές πράξεις, διώξεις, βασανιστήρια, φυλακίσεις.

 

Και τελικά τη λύση της ανατροπής την επωμίσθηκε η φοιτητική νεολαία που πήρε την υπόθεση στα χέρια της και οδήγησε σε σύγκρουση με τις καταλήψεις της Νομικής και του Πολυτεχνείου. Αυτή ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία άμεσης δημοκρατίας και λαϊκής συμμετοχής όταν πολιτικές δυνάμεις της χώρας βρίσκονταν στο εξωτερικό και έκαναν δηλώσεις  με την επιβολή ενός βίαιου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης.

 

Την Μεταπολίτευση δεν την όρισαν οι δυνάμεις της αντίστασης. Ο συμβιβασμός είχε ορισμένες βέβαια θετικές πλευρές, όπως ήταν η κατάργηση της βασιλείας, η ομαλοποίηση της πολιτικής ζωής ,η νομιμοποίηση του ΚΚΕ και η απομόνωση της ακροδεξιάς από τον δημόσιο βίο ακολούθησε η αναγνώριση των πατριωτικών αγώνων με την Εθνική Αντίσταση και η εκκαθάριση του  παρακράτους  και  του κράτους της Δεξιάς που λυμαινόταν τη χώρα για πέντε δεκαετίες. Η κατάργηση των δομών του μετεμφυλιακού κράτους, η καθιέρωση ενός προοδευτικού Συντάγματος καθώς και άλλες θεσμικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στην υγεία, τη παιδεία, την αποκέντρωση.

 

Ωστόσο, μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπιζε η χώρα δεν τέθηκαν σε εθνικό διάλογο. Προβλήματα που αφορούσαν και αφορούν την  Ελλάδα  ως χώρα με μέσο επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης τη παραγωγική ανάπτυξη, τον ανταγωνισμό της χώρας στην Ε.Ε. και διεθνώς, την αξιοποίηση των πόρων της, την καθιέρωση προϋποθέσεων για να έχουν όλοι οι πολίτες πρόσβαση για την υλοποίηση βασικών αναγκών.

 

Στο επίπεδο της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος πάντα υπήρχαν δυνάμεις που συνδέονταν με συμφέροντα αλλά με την ανάπτυξη και την κυριαρχία τελικά στο δημόσιο βίο των ΜΜΕ, δε μπορούμε να μιλάμε στα σοβαρά για  δημοκρατικό πολίτευμα.

 

Δυνάμεις του παρασιτικού κεφαλαίου κυριάρχησαν στις ιδιοκτησίες των ΜΜΕ και εξαγόρασαν πολιτικούς και κόμματα με ισχυρές οικονομικές και άλλες δεσμεύσεις στις Κ.Ο. των κυβερνητικών κομμάτων και στα υπουργικά τους συμβούλια.

 

Η χώρα ήταν σε καθήλωση με την πολυετή εξάρτηση. Ήταν σε καθήλωση με τη χούντα. Μετά από μια ορισμένη περίοδο σχετικής δημοκρατικής ανάτασης, έχει περιέλθει σε νέα καθήλωση όπου η κυβερνητική πολιτική δεν καθορίζεται με βάση την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας αλλά με βάση τη χειραγώγηση του δημόσιου βίου και την εξάρτηση του όχι από την παραγωγική οικονομία αλλά από τον παρασιτικό πλούτο μέσα και έξω από τη χώρα. Αλλά αυτή η εκτροπή δε συμβαίνει μόνο στη χώρα μας. Σε δεκάδες χώρες υπάρχει έλεγχος και χειραγώγηση σε μεγάλη γκάμα πολιτικών δυνάμεων.

 

Οι πολίτες επί συνεχή έτη διακατέχονται από δυσπιστία τόσο ως προς την αξιοπιστία της πολιτικής όσο και την αξιοπιστία της ενημέρωσης.

 

Η ήττα της Πολιτικής είναι μεγάλη και τίθεται θέμα για τις ευθύνες που φέρει η προοδευτική πολιτική που πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες με βάση την αρχή ότι δεν υπάρχουν «άγιοι σκοποί, χωρίς άγια μέσα» και χρειαζόμαστε εντιμότητα και αξιοπιστία ως προς την ουσία των πολιτικών πραγμάτων.

 

 

 

Η παρακμιακή πρακτική ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα οδηγεί σε πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά Βατερλό. Έβλαψε και το προοδευτικό κίνημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι το 40% των Ελλήνων ζουν σήμερα στα όρια ή κάτω από το όριο της φτώχειας. Ψωμί, παιδεία, ελευθερία με 1,5 εκατομμύριο ανέργους  και 300 000 νέους  στη ξενιτιά αφορά  σε νεκρό σύνθημα και σε αδειανό υποκάμισο.

 

Για να ξανά μπουν  οι άνθρωποι σε κοινωνικούς αγώνες και σε υποστήριξη της ανάπτυξης στη χώρα, χρειάζονται καθαροί λογαριασμοί και όχι μονομερείς και  μεροληπτικές πολιτικές. Δε μπορεί να συνεχίσει η χώρα με μαγείρους, σερβιτόρους και delivery. Δεν είναι αυτό επίπεδο αναπτυγμένης χώρας.

 

Σήμερα που οξύνεται και ο ανταγωνισμός  ανάμεσα στον αναπτυγμένο και αναπτυσσόμενο κόσμο, ανάμεσα σε  νέες μορφές καθυστέρησης και σε άλλες δυνάμεις προόδου που  οδηγούν σε  νέες πραγματικότητες.  Σήμερα που η ηγεσία των ΗΠΑ, επιχειρεί να οδηγήσει τη  διεθνή κοινότητα σε ένα Δεύτερο Ψυχρό πόλεμο.

 

Πρόκειται για νέα βαρβαρότητα που θα βλάψει για δεκαετίες λαούς, έθνη, κράτη. Η εσωτερική πολιτική εξέλιξη στη χώρα μας δεν είναι άσχετη με τη Νέα Γιάλτα που στήνεται και τις προπαρασκευαστικές  πράξεις  για  την εξέλιξη της σύγκρουσης  των ΗΠΑ με τη Κίνα.

 

Στη νέα αυτή διαίρεση του κόσμου που επιδιώκουν οι ΗΠΑ με τους  συμμάχους τους και τις ακόλουθες χώρες, εμφανέστατη είναι η προσπάθεια για την ενσωμάτωση και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη λογική τους.  

 

Οφείλουμε να επισημαίνουμε σε κάθε λόγο και δράση μας την απόπειρα αυτή επιβολής ψυχροπολεμικών πρακτικών στον οικονομικό και κοινωνικό ανταγωνισμό σε διεθνές και περιφερειακό επίπεδο. Δεν αρκούν πλέον οι διαπιστώσεις. Ήλθε η ώρα οι προοδευτικές δυνάμεις της ΕΕ  να  προωθήσουν τώρα την Πολιτική ενοποίηση και την Ομόσπονδη ΕΕ. Την κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα. Τη τραπεζική ένωση, τη κοινή δημοσιονομική και φορολογική πολιτική.

 

Για μια Ευρώπη δύναμη Ειρήνης, Ανάπτυξης  και Ευημερίας  που θα λειτουργήσει  αποτρεπτικά στη καταιγίδα που ήδη ετοιμάζεται από τους θιασώτες του νέου ψυχρού πολέμου των ιδιοτελών  ανταγωνισμών  και όχι μόνο.

 

Για να έχει νόημα ο φόρος τιμής στο Πολυτεχνείο χρειαζόμαστε επίσης, να μη κάνουμε μόνο διαπιστώσεις για την κατάσταση στη χώρα μας αλλά να πρωτοστατήσουμε εμείς να γυρίσουν οι 300.000 νέοι, με μια προοδευτική Κυβέρνηση που θα έχει αναπτυξιακά σχέδια και στροφή σε καινοτομίες, σε ένα κόσμο που είναι σε διένεξη διεθνώς ανάμεσα στον ανταγωνισμό και τον προστατευτισμό. Σε αυτό το πλαίσιο δεν μπορεί το υπόδειγμα της χώρας να  είναι με  το  30 % στη παραγωγή  και με το 70%  στις υπηρεσίες. Χώρα που δεν παράγει  θα είναι υποχείριο νέων δυναστειών.

 

Η χώρα θα έπρεπε σήμερα να συζητά εθνικούς, πολιτικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς, πολιτιστικούς στόχους. Να κρίνονται προγράμματα και σχέδια για τη θέση της χώρας και των Ελλήνων πολιτών στον 21 αι της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης, για τον εθνικό σχεδιασμό, για την πραγματική οικονομία και την παραγωγή, για την διανομή, την εκπαίδευση, την ενημέρωση, τις νέες τεχνολογίες, τον πολιτισμό, το περιβάλλον, για τους εθνικούς και κοινωνικούς μας στόχους.

 

Γιατί 48 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου ξανά τίθεται το θέμα της εκτεταμένης αδυναμίας αξιοπρεπούς διαβίωσης των ανθρώπων. Γιατί 48 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου η χώρα δεν παράγει, δεν εξάγει και είναι σε διαρκή υποτίμηση.

 

Για να ανακτήσουν οι προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις τη λειτουργία του Συντάγματος, την άσκηση της λαϊκής κυριαρχίας και της νομιμότητας, δεν αρκεί η προπαγάνδα, ούτε οι προτάσεις.

 

Χρειαζόμαστε πρωτοβουλίες για να αποκαταστήσουμε τη λειτουργία του κοινοβουλευτικού συστήματος και των κρατικών λειτουργιών που έγιναν μια νέα ντροπιαστική ιδιοκτησία της δημοκρατίας  από  τη παρασιτική ολιγαρχία που δρούσε στο προσκήνιο και τώρα πήρε τη ηνία σε μια σειρά από χώρες και βέβαια και στην Ελλάδα μετά τη Μεταπολίτευση.

 

Για τη  κρίση της πολιτικής και της αξιοπιστία, για τη  κρίση  της άσκησης λαϊκής κυριαρχίας χωρίς ελεγχόμενες πολιτικές  και κοινωνικές δυνάμεις  χρειαζόμαστε  άμεσα πρωτοβουλίες και λύσεις .Για να  λέμε να  ένα από τα νοήματα  της εξέγερσης

 

48 χρόνια μετά το αίτημα για ελευθερία και δημοκρατία,  έχουμε έντονα αρνητική εξέλιξη έμπρακτα, όχι στα λόγια στην άσκηση στοιχειωδών δικαιωμάτων τόσο από τους πολίτες όσο και από τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις. Και οι αξίες ασκούνται έμπρακτα.

 

Η ιδιώτευση, η ατομική στάση και η αποχή από τα κοινά είναι ένα από τα αποτελέσματα.

 

Στην ανοχή σε αυτή τη διαφθορά της πολιτικής και την παρακμή που οδηγούν τη χώρα με μια κυβέρνηση θίασο, πρέπει να θέσουμε ένα τέλος. Και το θέμα δεν είναι να απαλλαγούμε μόνο από την παρούσα κυβέρνηση αλλά ταυτόχρονα τόσο  από τις δεσμεύσεις που συνομολόγησε με ιδιωτικά συμφέροντα μέσα και έξω από τη χώρα όσο και από  τις  παρασιτικές ομάδες που νέμονται τη χώρα.

 

Με όρους που θα είναι ουσιώδεις. Καθώς δεν φταίνε πάντα οι άλλοι. Και δε θα έχουμε ως διαρκές υπόδειγμα την αυτοθυσία. Γιατί κάποιοι έβαλαν το κεφάλι τους στον ντορβά το 73 για να σταματήσει η «ιδιοκτησία» στην πολιτική ζωή και στο δημόσιο βίο που παλιά ήταν τα ανάκτορα και το παρακράτος, μετά η χούντα.

 

Μετά τη προδοσία στη Κύπρο διαχρονικό αρνητικό παράδειγμα αποτελούν οι μικρο-υπολογισμοί ορισμένων ηγεσιών από το 1974 και μετά που δεν ήταν σταθεροί στην επίλυση του Κυπριακού με βάση τις αποφάσεις του ΟΗΕ.

 

Και τώρα δε πρέπει να αφήσουμε να είναι τα νέα ανάκτορα  οι καναλάρχες, οι ολιγάρχες και να έχουν ως «υπαλλήλους» τους κυβερνήσεις, κόμματα, περιφέρειες και δήμους.

 

Σε αυτή την κατάπτωση που περιήλθε η χώρα, χρειαζόμαστε όχι απλά ένα σχέδιο αλλά να αποτελέσουμε και το παράδειγμα ότι θέλουμε δημοκρατικό πολίτευμα, συνταγματική τάξη και για αυτό θα αγωνιστούμε για τη  πολιτική  με αρχές.

 

για μια νέα πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία,

 

για να ξανά αποκτήσει η χώρα λύσεις, η πολιτική ουσιώδες και αληθές περιεχόμενο και η κοινωνία δυνατότητες και προοπτική.

 

για να ανοίξουμε το δρόμο της νέας νίκης των προοδευτικών δυνάμεων της χώρας μας.

 

για να ευοδωθούν οι αξίες που ενέπνευσε ο Νοέμβρης του ‘73. Για να έλθει η πολιτική στο προσκήνιο. Για να έρθουν οι πολίτες στο προσκήνιο. Για να ξαναμπεί η νεολαία στην πολιτική γιατί η χώρα χρειάζεται σχέδιο, έμπνευση και προοπτική.

 

Ουδείς  στο  απυρόβλητο και σε κάθε είδους ανοχή και ασυλία. Είμαστε όλοι υπό κρίση.

 

*Ομιλία για την επέτειο του Πολυρτεχνείου στο δημαρχείο Πύργου