Μαρίνα Αλεξανδρή
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι προφανές ότι έχει πολλούς λόγους να ανησυχεί, και ακόμη περισσότερους να αλλάζει συνεχώς τακτική. Η επιτάχυνση της φθοράς της ΝΔ στις δημοσκοπήσεις, το αυξανόμενο ποσοστό των (και συντηρητικών) ψηφοφόρων που δεν «αγοράζουν» το αφήγημα περί εισαγόμενης κρίσης και χρεώνουν ευθύνη στην κυβέρνηση για τον ίλιγγο της ακρίβειας, και η απώλεια της προοπτικής της αυτοδυναμίας είναι οι βασικοί εξ αυτών. Μετά τις γαλλικές εκλογές ήρθε να προστεθεί ένας ακόμη – η πανευρωπαϊκή επιστροφή του αντισυστημισμού και η ενίσχυση της ακροδεξιάς. Και όλα αυτά μαζί αρκούν για να οδηγήσουν τον πρωθυπουργό και το Μαξίμου σε νέο πολιτικό και εκλογικό σχεδιασμό.
Η
πρώτη στροφή σ’ αυτόν τον νέο σχεδιασμό ήρθε πριν από δεκαπέντε μέρες, όταν ο
Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε την μεγάλη κυβίστηση – από τον μοναδικό και
αποκλειστικό στόχο της αυτοδυναμίας πέρασε στο άνοιγμα στις κυβερνήσεις
συνεργασίας. Την περασμένη εβδομάδα, και με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν
επιτάχυνση της κυβερνητικής φθοράς, έστειλε μήνυμα (και) στην Ευρώπη ζητώντας
κοινή παρέμβαση στην κρίση της ακρίβειας και δηλώνοντας ότι, σε διαφορετική
περίπτωση, θα πάρει «εθνικά μέτρα». Και χθες έκανε το επόμενο βήμα – επιχείρησε
να επαναοριοθετήσει τα διλήμματα των εκλογών με αναφορές στις γαλλικές κάλπες
και επιστρατεύοντας ξανά το φόβητρο των «δυνάμεων του λαϊκισμού».
Σε
κομματική, προσυνεδριακή εκδήλωση της ΝΔ στο Χαλάνδρι ο πρωθυπουργός θέλησε να
επαναπροσδιορίσει τον άξονα συντήρησης – προόδου: «Η μάχη», δήλωσε, «ανάμεσα
στον Μακρόν και την Λεπέν δεν είναι ιδεολογική αλλά μία διαφορά στην αντίληψη
περί προόδου και συντήρησης. Όλα αυτά που έχουμε κάνει στο gov.gr είναι δεξιά,
κεντρώα ή αριστερά; Τίποτε από όλα αυτά. Είναι σωστά και προοδευτικά».
«Αυτά
τα πολιτικά διλήμματα», πρόσθεσε, «θα μας συνοδεύσουν έως τις επόμενες εθνικές
εκλογές που θα γίνουν στο τέλος της 4ετίας, το 2023. Η ΝΔ είναι η μόνη παράταξη
που μπορεί να εγγυηθεί τη σταθερότητα και την παραμονή της χώρας στο ευρωπαϊκό
κεκτημένο».
Τα
νέα αυτά διλήμματα εντάσσονται στον σχεδιασμό του Μαξίμου που θέλει πλέον
πόλωση όχι στον άξονα αριστερά-δεξιά, αλλά στον άξονα
συστημισμός-αντισυστημισμός. Ο ένας λόγος είναι η (απειλητική για την ΝΔ)
ενίσχυση των σκληρών δεξιών και ακροδεξιών σχημάτων και κομμάτων και στην Ελλάδα,
η οποία θα προβάλλεται πλέον από το Μαξίμου ως ο κίνδυνος για το «ευρωπαϊκό
κεκτημένο». Ο δεύτερος είναι η προσπάθεια αφύπνισης του αντιΣΥΡΙΖΑ
ρεύματος-μετώπου. Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται πλέον σε πολύ πιο συμβατικά
πολιτικά πλαίσια σε σχέση με το 2015 δυσκολεύει το εγχείρημα του, ωστόσο η
απόφαση για επανενεργοποίηση της θεωρίας των «δύο άκρων» είναι ειλημμένη στο
Μαξίμου και το σχετικό αφήγημα θα γίνεται όλο και πιο έντονο το επόμενο
διάστημα.
Μ’
αυτό το αφήγημα ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κλιμακώσει και την πίεση προς το ΚΙΝΑΛ
και τον Νίκο Ανδρουλάκη: Το δίλημμα που θα τίθεται στην Χαριλάου Τρικούπη θα
είναι «με την σταθερότητα ή με τα άκρα» - «με την Ευρώπη ή με τον λαϊκισμό». Το
σχέδιο, κατά τις πληροφορίες, στοχεύει στο να πιεστεί ο πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ να
πάει σε συγκυβέρνηση με την ΝΔ όχι πλέον μετά την δεύτερη, αλλά από την πρώτη
κιόλας Κυριακή των εκλογών καθώς στο Μαξίμου φοβούνται ιδιαίτερα πια την απλή
αναλογική και δεν θέλουν να αφήσουν περιθώρια εκπλήξεων και ανατροπών ανάμεσα
στις δύο κάλπες. Ο δε χρόνος των εκλογών, παρά τις δεσμεύσεις Μητσοτάκη για
εξάντληση της τετραετίας, δεν αποκλείεται να μετατοπιστεί ξανά στο φθινόπωρο –
ειδικά, εάν δεν υπάρξει η πανευρωπαϊκή παρέμβαση για την ακρίβεια την οποία
διακαώς προσδοκούν στο Μαξίμου.