Η ιδέα ότι θα τα φόρτωναν όλα στο «τραγικό ανθρώπινο λάθος» ήταν έτσι κι αλλιώς αδύναμη.
Στην
εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, η επίκληση της χειρωναξίας ως αποκλειστικής
εγγύησης ασφάλειας των σιδηροδρομικών συγκοινωνιών είναι κωμικοτραγική. Πόσο
μάλλον όταν η ευθύνη δεν επιμερίζεται καν σε δύο, αλλά ανήκει εξ ολοκλήρου σε
έναν που μπορεί, ακόμη και αν είναι επαρκέστατος, να πάθει π.χ. καρδιακό
επεισόδιο, να λιποθυμήσει ή να βρεθεί για οποιονδήποτε άλλο λόγο σε αδυναμία να
εκπληρώσει το καθήκον του.
Παρόλα
αυτά, μέσα στον πανικό τους για το πολιτικό κόστος, έστησαν αμέσως στον τοίχο
τον σταθμάρχη και το σύνθημα έδωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός που απέδωσε την
τραγωδία στα Τέμπη στο δικό του λάθος και μόνο σ αυτό, χωρίς να περιμένει το
πόρισμα της επιτροπής που πομπωδώς προανήγγειλε.
Αλλά
η προπαγανδιστική κατασκευή άρχισε να καταρρέει πολύ γρήγορα. Ο σταθμάρχης όπως
αποκαλύφθηκε από συναδέλφους του, πήρε τη θέση χαριστικά με κομματικό ρουσφέτι,
παρόλο που δεν είχε τα προσόντα και ήταν μεγαλύτερος σε ηλικία απ' όσο κανονικά
επιτρεπόταν. Ήταν, δηλαδή, ένα «γαλάζιο βύσμα», εκπρόσωπος του νεοδημοκρατικού
πελατειασμού που ανθεί, παρά τις κυβερνητικές διακηρύξεις για την «αριστεία»
και την αξιολόγηση.
Ο
Κ. Μητσοτάκης που έχει κάνει σημαία του την «αριστεία» και τον ψηφιακό
μετασχηματισμό του κράτους βρίσκεται απολογούμενος γιατί η διακυβέρνησή του
χαρακτηρίζεται από τα ακριβώς αντίθετα: Ευνοιοκρατία, παλαιοκομματισμός,
καθυστέρηση, αντιμεταρρυθμιστική καθήλωση.
Βιάστηκαν
να δείξουν τον σταθμάρχη ως υπαίτιο για την τραγωδία και τελικά έδειξαν έναν
δικό τους, δηλαδή τον εαυτό τους.
Πηγή
Tvxs