Νέα διάσταση στο «θρίλερ» του κυλικείου του Γενικού Νοσοκομείου Σερρών, που παραμένει κλειστό, δίνει η οικογένεια του Κωνσταντίνου Παπαθεοδώρου.
Όπως ανακοίνωσε η κόρη του Μαρία Παπαθεοδώρου με ανακοίνωσή της, αφού η Διοίκηση του Νοσοκομείου Σερρών έδειξε με κάθε τρόπο ότι δεν έχει κανένα σκοπό να συμμορφωθεί με τη νομιμότητα, η οικογένεια κατέθεσε αγωγή κατά του Νοσοκομείου για ένα πολύ μεγάλο ποσό.
Μάλιστα επεσήμανε πως το επόμενο «βήμα» θα είναι οι ατομικές Αγωγές, για το σύνολο του ποσού και κατά όλων των μελών της του Διοικητικού Συμβουλίου του Νοσοκομείου, βάσει της ατομικής ευθύνης που προβλέπει ο Νόμος ειδικά για τη μη συμμόρφωση στις δικαστικές αποφάσεις.
Το πλήρες κείμενο της ανακοίνωσης της κ. Μαρίας Παπαθεοδώρου έχει ως εξής:
«Στην τελική φάση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, στις 16 Αυγούστου του 1974, κάποια νέα παιδιά, Έλληνες Στρατιώτες από 3 μόνο Λόχους, έμειναν πίσω να υπερασπιστούν το Στρατόπεδο της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου. Στην τελική φάση της επίθεσης των Τούρκων, το Στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ βάλλονταν από το πυροβολικό, τα τεθωρακισμένα και την αεροπορία των Τούρκων, ενώ γύρω στη 1 η ώρα το μεσημέρι σταμάτησε κάθε υποστήριξή του από την ελληνική πλευρά. Τότε, δόθηκε διαταγή στη δύναμη του Στρατοπέδου να το εγκαταλείψει, και στον πατέρα μου, Κωνσταντίνο Παπαθεοδώρου, να μείνει πίσω για να εξουδετερώσει τους ελεύθερους σκοπευτές των Τούρκων και να καλύψει με πυρά την υποχώρηση.
Έμεινε επί δυο ώρες μόνος του, εκτός ορυγμάτων, κι εκτέλεσε στο ακέραιο τις διαταγές του. Ήταν Καταδρομέας, 24 ετών τότε, και μπροστά στο καθήκον και την αγάπη του για την Πατρίδα, όπως ακριβώς έκαναν μαχόμενοι και όλοι οι άλλοι ήρωες που πολέμησαν στην Κύπρο, δε φοβήθηκε την καταιγίδα των πυρών του κατακτητή, ούτε και υπολόγισε την ίδια του τη ζωή. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να μπορέσουν να διαφύγουν οι συμπολεμιστές του με ασφάλεια.
Στην τελευταία φάση της επιχείρησης αυτής, την ώρα που προσπάθησε να ενωθεί με το τελευταίο απόσπασμα για να αποχωρήσει, εξερράγη δίπλα του ένας όλμος του τουρκικού πυροβολικού, και τα θραύσματα τον βρήκαν στο δεξί πόδι, πίσω από το γόνατο. Από τότε, ζει με την αναπηρία που του προκάλεσε το τραύμα, αλλά και η αδυναμία, λόγω της κατάστασης, των ιατρών να αποκαταστήσουν τη βλάβη εγκαίρως, παρά τις αλλεπάλληλες εγχειρήσεις στις οποίες υπεβλήθη.
Ο πατέρας μου δεν προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τον ηρωισμό του, αλλά ούτε και την αναπηρία του από το Μέτωπο. Ωστόσο, το 2007 ο τότε Υπουργός Εθνικής Άμυνας Ευάγγελος Μεϊμαράκης αναγνώρισε τον ηρωισμό και την αυταπάρνησή του και του απένειμε προσωπικά, ο ίδιος ο Υπουργός, παράσημο ανδρείας για τις ηρωικές πράξεις που προανέφερα.
Τότε, για πρώτη φορά και μετά από παρότρυνση συμπολεμιστών του, αναζήτησε τα ευεργετήματα που τυχόν δικαιούνταν, τα οποία ήταν τα εξής δύο: αναπηρική σύνταξη, την οποία έλαβε τελικά το 2009, και δικαίωμα εκμετάλλευσης περιπτέρου ή κυλικείου στο Νομό Σερρών.
Όταν υπέβαλε τη σχετική αίτηση, η Ένωση Αναπήρων απάντησε εγγράφως ότι ήταν πλέον ο μοναδικός μη αποκατασταθείς Ανάπηρος στο Νομό Σερρών, και παράλληλα πληροφορήθηκε ότι το μόνο διαθέσιμο προς αποκατάστασή του ήταν το Κυλικείο του νέου Νοσοκομείου Σερρών.
Έτσι, υπέβαλε στον τότε Νομάρχη Σερρών αίτηση για απόδοση του Κυλικείου, και έλαβε αμέσως την υπ’ αριθ. 8/2009 Άδεια εκμετάλλευσης Κυλικείου. Πλην όμως, μετά από εισήγηση του Νοσοκομείου, η Άδεια δεν αναγράφει το Κυλικείο του νέου κτιρίου, όπως θα έπρεπε, αλλά τον «αύλειο χώρο» στο εγκαταλελειμμένο κτίριο του παλαιού Νοσοκομείου. Αμέσως μετά, το Νοσοκομείο έκανε διαγωνισμό και μίσθωσε το Κυλικείο σε μια εταιρία, με μηνιαίο ενοίκιο πάνω από 27.000 Ευρώ. Τότε άρχισε και ο δικαστικός αγώνας μας, που πλέον έχει ξεπεράσει τα 14 χρόνια κι ακόμη δεν έχει τελειώσει.
Στο διάστημα αυτό οι Διοικήσεις του Νοσοκομείου, δεν ξέρω για ποιον σκοπό, τον έχουν συκοφαντήσει, τον έχουν κατηγορήσει για διάφορα, τον έχουν προπηλακίσει, τον έχουν μηνύσει ψευδώς, και έχουν κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να δείξουν ότι δε σέβονται ούτε την Πατρίδα, ούτε τους ήρωές της, ούτε την αναπηρία του, ούτε τίποτα.
Δε θα επεκταθώ αναφέροντας τις Δικαστικές Αποφάσεις που προβλέπουν ότι οι Ανάπηροι δικαιούνται το πλέον προνομιακό κυλικείο σε κάθε υπηρεσία, ούτε τις 5 Αποφάσεις που τον δικαιώνουν, που ακυρώνουν τους διαγωνισμούς του Νοσοκομείου Σερρών ή τους αναστέλλουν.
Θα σας μεταφέρω μόνο μια πρόταση από την Απόφαση 1355/2019 του Συμβουλίου της Επικρατείας για την υπόθεση του πατέρα, που γράφει τα εξής: «όταν για τον ίδιο χώρο εντός νοσοκομείου έχει εκδηλωθεί ενδιαφέρον από ανάπηρο πολέμου για την εκμετάλλευση κυλικείου, προηγείται η ικανοποίηση του αποκαταστατικού χαρακτήρα δικαιώματός του και το νοσοκομείο δεν μπορεί νομίμως, εξυπηρετώντας τα δικά του συμφέροντα, να αγνοήσει το δικαίωμα του αναπήρου πολέμου και να προχωρήσει σε εκμίσθωση του κυλικείου σε τρίτο πρόσωπο, που δεν διεκδικεί αποκαταστατικό δικαίωμα».
Παρόλα αυτά, κι ενώ το Νοσοκομείο Σερρών τον κάλεσε να καταθέσει την Άδειά του για να αναλάβει το Κυλικείο του νέου κτιρίου το Νοέμβριο του 2019, στη συνέχεια άλλαξε άποψη κι επιχείρησε, δυο φορές μέχρι σήμερα, να κάνει νέο διαγωνισμό. Και τις δυο φορές ο Δικηγόρος μας, Κωνσταντίνος Παρίσσης, τον σταμάτησε δικαστικά.
Σήμερα ανοίξαμε το τελευταίο κεφάλαιο αυτής της άσκοπης και προσβλητικής, για τον πατέρα μου, αντιδικίας. Αφού η Διοίκηση του Νοσοκομείου Σερρών μάς έδειξε με κάθε τρόπο ότι δεν έχει κανένα σκοπό να συμμορφωθεί με τη νομιμότητα, καταθέσαμε κατά του Νοσοκομείου Αγωγή για ένα πολύ μεγάλο ποσό. Αφού δε συγκινείται από τον ηρωισμό, την αναπηρία, τα ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ του πατέρα μου σύμφωνα με το νόμο, είναι η τελευταία μας ελπίδα ότι θα συγκινηθεί από τα χρήματα του Νοσοκομείου, δηλαδή τα χρήματα του Σερραϊκού και του Ελληνικού λαού, τα οποία διαχειρίζεται. Αν ούτε και αυτό δε γίνει, το επόμενο θα είναι οι ατομικές Αγωγές, για το σύνολο του ποσού και κατά όλων των μελών της του Διοικητικού Συμβουλίου του Νοσοκομείου, βάσει της ατομικής ευθύνης που προβλέπει ο Νόμος ειδικά για τη μη συμμόρφωση στις δικαστικές αποφάσεις.
Ο πατέρας μου δε φοβήθηκε και δε δίστασε μπροστά στα άρματα, το πυροβολικό και την αεροπορία του κατακτητή. Δε θα διστάσει μπροστά σε μερικούς υπαλλήλους που δεν επιτελούν το καθήκον τους».