Μας λένε γραφικούς όταν λέμε για σκοταδισμό, λογοκρισία και μάλιστα μας βάζουν και ταμπέλες στην τοπική κοινωνία. Χαίρονται με τις νίκες του συντηρητισμού και τις ακροδεξιάς ενώ δεν ανέχονται καν να ακούνε την κριτική με αριθμούς.
Το να λες εγώ είμαι της Εκκλησίας,
δεν είμαι προοδευτικός και να κάνεις λογοκρισία σε θεατρικά δεν είναι
επιχείρημα για το αν θα πρέπει να παίζονται τέτοια θέατρα ή όχι.
Το σύνδρομο Tourrete το έχουν
εκαττομύρια άνθρωποι στον κόσμο, σε άλλους εμφανίζεται ως τικ, και αυτό μπορεί
να είναι είτε με μία συγκεκριμένη κίνηση, είτε με κραυγές είτε με πολλούς
τρόπους και στην περίπτωση μας, με το βρίσιμο.
Αισχρό το έργο που το μόνο που κάνει
είναι να συμπεριλαμβάνει στην πλοκή του συμπολίτες μας με ψυχικές ασθένειες. Ευαισθητοποίηση
και συμπερίληψη των ατόμων με ψυχικές ασθένειες, αλλά και οποιαδήποτε είδους
ασθένειες.
Σύμφωνα με τον κριτικό τέχνης του
χωριού μας, ίσως να μην παίζουμε θεατρικά με καταθλιπτικούς, ψυχωτικούς,
σχιζοφρενείς.
Κατά την γνώμη μου, η συμπερίληψη
και η ευαισθητοποίηση γίνεται μέσα από την τέχνη, μέσα από το χιούμορ σε μια
γιορτή της διαφορετικότητας και της αποδοχής.
Γιατί έχουμε σκοταδισμό? γιατί δεν
είδα κανένα πολίτη να διαμαρτύρεται, αφήνοντας τις συντηρητικές φωνές να
επιπλέουν στην επιφάνεια της μικρής μας κοινωνίας και να εξουσιάζουν.
Φοβούνται όλοι μην τους βάλει ο
κριτικός τέχνης στο μάτι. Μπρος στην εσωστρέφεια. Μπρος πίσω...
'Εχετε αναρωτηθεί πραγματικά ποια
ήταν η ζωή στο "πίσω" ?