Ο Δήμαρχος Σιδηροκάστρου Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης που γεννήθηκε στο Χαλέπι της Συρίας(1923 - 1971)

Ο Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης του Ιωάννου και της Αγγελικής, γεννήθηκε το 1923 στο Χαλέπι της Συρίας και είναι το πρώτο παιδί από τα δέκα που απέκτησε η οικογένεια. Οι γονείς του ήταν πρόσφυγες από τον Πόντο. Όντας ευκατάστατοι, άφησαν τις εστίες και τις περιουσίες τους εκεί, με την ανταλλαγή πληθυσμών, για να έρθουν στη μητέρα Πατρίδα. Αφού διέσχισαν ολόκληρη τη Μικρά Ασία από Βορρά προς Νότο, μέσα από μακρόχρονες κακουχίες και ταλαιπωρίες που τους υπέβαλαν οι Τούρκοι, έφτασαν στη Συρία (όπου γεννήθηκε ο Αλέξανδρος), από εκεί στην Κύπρο κι στη συνέχεια στον Πειραιά. Από τον Πειραιά τους έστειλαν στη Μακεδονία, σε συνοριακά χωριά των Σερρών. Αργότερα εγκαταστάθηκαν στον Προμαχώνα Σερρών.

Σπούδασε στο Γυμνάσιο Σιδηροκάστρου. Παντρεύτηκε την Ειρήνη Σερίδου κι εγκαταστάθηκαν στο Σιδηρόκαστρο. Απέκτησαν τρία παιδιά. Δυο δίδυμα κορίτσια, τη Χρυσούλα και τη Νίνα, και μετά δυο χρόνια τον Ηρακλή. Σε ηλικία τεσσάρων ετών πέθανε η Νίνα.

 

Νέος ακόμη, έγινε Πρόεδρος της Κοινότητας Προμαχώνα (1946).

Στη μεταπολεμική εποχή, έχοντας ένα μικρό παλιό φορτηγό αυτοκίνητο, εργάστηκε στα επικίνδυνα έργα της αποκατάστασης ναρκοθετημένων συνοριακών περιοχών. Αργότερα απέκτησε μεγάλο φορτηγό καλύπτοντας τις ανάγκες της ευρύτερης περιοχής της επαρχίας Σιντικής, και στη συνέχεια, συνεταιρικά, λεωφορείο και ταξί.

 

Το 1958 εκλέγεται δήμαρχος Σιδηροκάστρου και αφήνει εποχή, σαν ο πρώτος λαϊκός δήμαρχος, όπου να μπορεί ο πιο απλός πολίτης, να έχει άμεση πρόσβαση στο γραφείο του Δημάρχου. Είναι πολύ δραστήριος και κάνει μεγάλα έργα στον τόπο, παράλληλα με το κοινωνικό του έργο, που είναι μοναδικό. Βοηθάει τους φτωχούς και τους αδύνατους, που εκείνη την εποχή ήταν η πλειονότητα του λαού, όχι μόνο μέσα από το έργο του ως Δήμαρχος αλλά διαθέτοντας και την προσωπική του περιουσία.

 

Όσο φιλικός κι ευχάριστος ήταν με τον απλό πολίτη τόσο αυστηρός κι εχθρικός γινόταν με τους διάφορους ρουσφετολόγους. Αυτό έχει ως συνέπεια να δημιουργηθεί αντίπαλο μέτωπο από την προνομιακή εύπορη τάξη της τοπικής κοινωνίας και όχι μόνο. Όλα, ανεξαιρέτως, τα κόμματα της εποχής (ΕΡΕ, ΕΚ και ΚΚΕ) προετοιμάζουν το έδαφος με τους δικούς τους υποψήφιους και στις επόμενες εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης κατεβαίνουν δυναμικά, με τη συνδρομή βουλευτών, υπουργών, οικονομικών παραγόντων και πακτωλό χρημάτων κάποιων κυκλωμάτων. Τα αποτελέσματα όμως δείχνουν, πως ο λαός όταν διακρίνει τον τίμιο και άψογο άνθρωπο, δεν τον αλλάζει με τα πλούτη και τη δύναμη. Η νίκη είναι συντριπτική. Ο Α. Τριανταφυλλίδης, ως ανεξάρτητος υποψήφιος, απέσπασε ποσοστό που ξεπερνά το ογδόντα τοις εκατό, κάτι που είναι μοναδικό για τα ελληνικά, τουλάχιστον, χρονικά.

 

 

Η κοινωνική προσφορά του ξεπερνά τα τοπικά όρια. Απ' όπου του ζητηθεί βοήθεια την προσφέρει απλόχερα. Σε μια μεγάλη καταστροφή από χαλάζι στην περιοχή της Νιγρίτας, οργανώνει αποστολή με σπαρ-τά, που προσφέρθηκαν από τους γεωργούς της Σιντικής, διαθέτοντας αφιλοκερδώς και το ιδιωτικό φορτηγό του.

 

Στις εθνικές εκλογές του 1963 τον πείθουν και κατεβαίνει ως υποψήφιος βουλευτής με το κόμμα της Ένωσης Κέντρου. Αν και η φήμη του ήταν διάχυτη σ' ολόκληρο το νομό Σερρών, δεν τον βοηθά να εκλεγεί βουλευτής. Εκεί το παιχνίδι είναι σκληρό και βρώμικο. Υφίσταται ύπουλο πόλεμο, πιο πολύ από τους συνυποψήφιους του ίδιου κόμματος, κάτι που η ευθύτητα του χαρακτήρα του δεν τον αφήνει να το διακρίνει έγκαιρα. Στις επαναληπτικές εθνικές εκλογές του 1964 θα είναι πρώτος επιλαχών.

 

Εκλέγεται πάλι Δήμαρχος Σιδηροκάστρου και συνεχίζει το έργο του της τοπικής αναβάθμισης με πολλά έργα και πλούσια κοινωνική δράση. Η είσοδός του στο κοινοβουλευτικό πεδίο άνοιξε νέους ορίζοντες αλλά και νέες παγίδες. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι και η κάστα των προνομιούχων δεν τον συγχώρησαν ποτέ για τις ήττες που υπέστησαν και συνέχιζαν να τον πολεμούν με κάθε μέσο. Έχοντας στη διάθεσή τους την τοπική εφημερίδα, λασπολογούσαν ανελέητα εναντίον του και δημιουργούσαν εμπόδια σε κάθε κοινωφελές έργο.

 

Από αυτές τις ενέργειές τους, λίγο έλειψε να χαθεί από το Σιδηρόκαστρο ένα μεγάλο έργο: το Οικοτροφείο για άπορα παιδιά από όλη την Ελλάδα (είχαν εγκριθεί τρία σε ολόκληρη τη Χώρα), που με μεγάλο προσωπικό αγώνα και πληρώνοντας μόνος του τα έξοδα μετακινήσεων, κατάφερε να κερδίσει ο Α.Τ. για τον τόπο. Συγκεκριμένα, οι "κύριοι" αυτοί χρησιμοποιώντας και τον τότε υπερήλικα Δεσπότη Σιδηροκάστρου Βασίλειο, προσπάθησαν, να δώσουν ψευδή εικόνα για την κυριότητα του χώρου (το παλιό γήπεδο της πόλης), που πρότεινε ο Δήμος  για την ανέγερση των κτηριακών εγκαταστάσεων.

 

Έργα που ωφελούσαν τον τόπο και το λαό, προσπαθούσαν να τα ματαιώσουν, ή ακόμη, αφού είχαν γίνει, να τα παρουσιάσουν με αρνητική εικόνα και να στρέψουν εναντίον του οτιδήποτε θετικό πρόσφερε στον τόπο. Χαρακτηριστικό είναι το θέμα της μεταφοράς του Ηρώου της πόλης στην κεντρική πλατεία. Στο χώρο του παλιού ηρώου ανεγέρθηκε το τουριστικό περίπτερο, που ειδικά την εποχή εκείνη ήταν μεγάλο ευεργέτημα για το Σιδηρόκαστρο, όπου που εκτός από λίγους, ο κόσμος υπέφερε από τη φτώχεια.

 

Ένα τέτοιο έργο ήταν σωτήριο οικονομικό βοήθημα για το εργατικό δυναμικό του τόπου, βραχυπρόθεσμα, αλλά και τονωτική ένεση για τον τουρισμό και την αγορά, μακροπρόθεσμα. Πρέπει να σημειωθεί, πως για καταφέρεις να εξασφαλίσεις κονδύλια για έργα στον δήμο, είναι πολύ δύσκολη υπόθεση και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά όσοι ασχολούνται με τα κοινά. Γι' αυτό λοιπόν το έργο, αντί να τον επαινέσουν κάποιοι κακόβουλοι, τον κατηγόρησαν πως πρόσβαλε τους νεκρούς, κάτι που συνεχίζουν να κάνουν μέσα από δημοσιεύσεις σε ιστορικά αρχεία.

 

Για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθεια πρέπει να γνωρίζουν οι νεότεροι πως: α) Το παλιό ηρώο δεν ήταν ιστορικός τόπος, δεν έγινε εκεί κάποια μάχη, ώστε να επιβάλλεται η διατήρηση του ηρώου στο συγκεκριμένο σημείο. Τα οστά τα έφεραν και τα τοποθέτησαν εκεί, στήνοντας έναν απλό τύμβο. β) Δεν υπήρχε κάποιο άγαλμα καλλιτεχνικής ή ιστορικής αξίας, το οποίο εξ άλλου θα μπορούσε να μεταφερθεί, όπως έγινε και γίνεται σε παρόμοιες περιπτώσεις. γ) Στο νέο ηρώο στήθηκε το άγαλμα του μεγάλου Μακεδόνα στρατηλάτη Αλέξανδρου, που ήταν και το πρώτο στην Ελλάδα.

 

Όσο πλησίαζαν οι εθνικές εκλογές του Μάη του 1967, όπου επρόκειτο να συμμετάσχει και ο Α.Τ., οι πολιτικοί αντίπαλοί του με ίντριγκες προσπαθούσαν να αποκλείσουν τη συμμετοχή του. Ακόμη και για αγαθοεργίες που έκανε, αντί να τον επαινέσουν, τον πήγαιναν κατηγορούμενο στα δικαστήρια, μόνο και μόνο για να μη μπορεί να πολιτευτεί.

 

 

Το έργο του, σαν Δήμαρχος Σιδηροκάστρου, είναι πολύ μεγάλο. Αποχέτευση, Ύδρευση, Οδοποιία, Ηλεκτροδότηση, Διαμόρφωση κοινόχρηστων χώρων, υποδομές δημόσιων κτηρίων, Λουτρά Σιδηροκάστρου, Τουριστικό Περίπτερο, Οικοτροφείο, Γήπεδο, είναι μέρος της μεγάλης του προσφοράς.

 

Αν υπήρχε τότε το "Πόθεν έσχες", θα διαπίστωναν, πως, προτού αναλάβει Δήμαρχος ήταν ευκατάστατος κι όταν πέθανε, σε ηλικία σαράντα οκτώ ετών, ήταν πάμφτωχος. Πέθανε στην ψάθα, όπως λέει κι ο λαός. Άφησε όμως πίσω του ένα πλούσιο έργο κοινωνικής προσφοράς, κι έγινε φωτεινό παράδειγμα ανθρωπιάς και αγνού και τίμιου πολιτικού άνδρα.

 

Μπορεί να μην να προβλήθηκε το έργο του, από τα διάφορα τοπικά έντυπα και "ιστορικά" βιβλία, ούτε να γίνονται επίσημες αναφορές γι' αυτόν, και ανδριάντες όπως θα έπρεπε,  επειδή δεν υπήρχαν γύρω του άτομα με δυνατότητα στις δημόσιες σχέσεις, παρά μόνο απλός και φτωχός λαός. Αυτός όμως ο λαός είναι που τον είχε μέσα στην καρδιά του κι ήταν έτοιμος να ξεσηκωθεί, όταν η χούντα των Απριλιανών ήθελε να τον εξορίσει. Μια λαϊκή επιτροπή επισκέφτηκε τον Μέραρχο και κατάφερε να ματαιώσει την απόφαση εξορίας και να τη μετατρέψει σε απλό εκτοπισμό. Αυτό για εκείνη την μαύρη εποχή, ήταν αδιανόητο και δεν υπάρχει πουθενά παρόμοιο περιστατικό.

 

 Στην κηδεία του, το Γενάρη του 1971, έγινε λαϊκό προσκύνημα και στο Σύνταγμα Σιδηροκάστρου ήταν σε επιφυλακή, φοβούμενοι επεισόδια από την πρωτοφανή κοσμοσυρροή.