Αναπαυθηκε το Σάββατο (29.7.23), σε ηλικία 94 ετων, ο μαέστρος της Μεικτής Χορωδίας του Συλλόγου Φίλων Βυζαντινής και Δημοτικής Μουσικής Σιδηροκάστρου Νίκος Καλαιτζής. Η κηδεία του έγινε την Κυριακή (30.7.23) από τον Ι.Ν. Ευαγγελιστρίας, στις 10.30 το πρωί.
Όπως γράφει ο Γιώργος Τσαταλτζινός :
ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ 29 ΙΟΥΛΙΟΥ 2023 ΚΑΤΙ ΔΥΣΑΡΕΣΤΟ. Μια μεγάλη μορφή, ένας αμετανόητος Βαροσλής, που λάτρευε το Σιδηρόκαστρο, ένας αγνός, έντιμος, άνθρωπος της προσφοράς ο μαέστρος πολλών χορωδιών Νικόλαος Καλαιτζής (γνωστότερος ως Νικολάκης) έφυγε δυστυχώς από την ζωή αυτή όπως με ενημέρωσε η πρόεδρος της χορωδίας Σιδηροκάστρου κυρία Ιωάννα Γαβριηλίδου. ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΕΣΤΡΟ. Η εξόδιος ακολουθία θα λάβει χώρα αύριο 30 Ιουλίου 2023 και ώρα 10.30 πμ στον ιερό ναό της Ευαγγελίστριας.
ΚΑΛΑΙΤΖΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ (ΜΑΕΣΤΡΟΣ) ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ. Γεννήθηκε στο Σιδηρόκαστρο Σιντικής Σερρών στο Βαρόσι . {Οι γονείς του Νίκος και Αννούλα, η σύζυγος Σοφία, οι κόρες Αννούλα και Μυρτώ.) . Το πατρικό του σπίτι, ήταν επί της οδού Μητροπόλεως, πολύ κοντά στη Μητρόπολη. Υπάλληλος στα εφηβικά του χρόνια του παντοπωλείου Χριστόφορου Μιχαλάκη επί της Βασιλέως Κωνσταντίνου κοντά στην «Γέφυρα του Σταυρού» . Το όνομά του εκείνη την εποχή «Νικολάκης» . Η απόφασή του να μην μείνει εφ’ όρου ζωής υπάλληλος, τον οδήγησε το 1965, στο να ανοίξει δικό του παντοπωλείο, στο νέο κτήριο ανάμεσα στο παντοπωλείο Κατσάρη και τον Φούρνο Δηματάτη. Εκεί έμεινε λίγο καιρό. Οι απαιτήσεις του κόσμου σε διάφορα είδη συχνές, ο χώρος μικρός για να χωρέσει τα πάντα, , οπότε αποφάσισε να μετακομίσει στο επίσης νέο οικοδόμημα της εκκλησίας, απέναντι ακριβώς από το φούρνο Δηματάτη και επί της Αγίου Γεωργίου.. Την εποχή εκείνη υπήρχαν επί της Βασιλέως Κωνσταντίνου σ’ έναν δρόμο 100 περίπου μέτρων, εκτός από την Αγροτική τράπεζα, 5 παντοπωλεία , 2 φούρνοι, ένα γαλακτοπωλείο, ένα οπωροπωλείο, ένα καφενείο, ένα περίπτερο ένα μαγαζί με ηλεκτρολογικά και ένας αλευρόμυλος (πριν γίνει το γωνιακό κτήριο απέναντι από το φούρνο Δηματάτη υπήρχε και κουρείο) . Ο ανταγωνισμός ήταν τεράστιος και το «τεφτεράκι» δεν άφηνε πολλά περιθώρια να κινηθείς ώστε να έχεις περιθώρια κέρδους. Η Θεσσαλονίκη φάνηκε πιο πρόσφορη για εργασία. Το 1970 εγκαθίσταται στην Θεσσαλονίκη. Εκεί παράλληλα με εργασίες που κάνει και έχοντας από πιτσιρικάς πρακτική γνώση του ακορντεόν, σπουδάζει Βυζαντινή και Ευρωπαϊκή Μουσική. Δάσκαλοί του οι Μπασλής , Ηλιάδης, Ζαχαρίας, Πασχαλίδης και οι μεγάλοι Αρχιψάλτες Καραμάνης και Ταλιαδώρος και άλλοι. Ξεκινάει την μουσική του δραστηριότητα από το 1985, ιδρύοντας και οργανώνοντας χορωδίες με παρουσιάσεις σε Ελλάδα και στο εξωτερικό. Συγκεκριμένα συνεργάστηκε με τις χορωδίες Σιδηροκάστρου, Πετριτσίου Σερρών και στην Θεσσαλονίκη με τις χορωδίες των συλλόγων Ροδολείβους της Αλιστράτης, της Ένωσης Βαβδινών και του Παγχαλκιδικού Συλλόγου. Συμμετείχε σε διάφορα φεστιβάλ και συναντήσεις χορωδιών όπως του ΟΤΕ, του Σταδίου Ειρήνης και φιλίας και σε πολλά μέρη της Ελλάδας και του Εξωτερικού όπως το Blaoegrad της Βουλγαρίας, στην Λευκωσία της Κύπρου κλπ. Από το 2008 έως και το 2018, διηύθυνε την μεικτή και πολυφωνική χορωδία του Παγχαλκιδικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης «Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ» Στις 27-Ιανουαρίου 2019 ο Πανχαλκιδικός Σύλλογος τον τίμησε για την δεκαετή προσφορά του στην χορωδία εγκωμιάζοντας ο πρόεδρος του συλλόγου κ Κατρσιώτης, το έργο του Νικολάου Καλαιτζή. Έχει τιμηθεί από πολλούς συλλόγους και όχι μόνον.
Τσαταλτζινός Γεώργιος
ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ
30-07-2023 ΑΠΟ ΤΙΣ ΘΥΜΙΣΕΣ ΤΟΥ
ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΠΛΕΟΝ ΑΡΧΙΜΑΕΣΤΡΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΛΑΙΤΖΗ(γνωστότερου ως Νικολάκη) ΓΙΟΥ "ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΝΙΚΌΛΑΟΥ ΚΑΛΑΙΤΖΗ" ΟΠΩΣ ΜΟΥ
ΤΑ ΕΞΙΣΤΟΡΙΣΕ ΤΟ 2020.
--Όπως μου είπαν, γεννήθηκα στον δρόμο επί της Αγίου Γεωργίου, μπροστά στο «Άσπρο Καπνομάγαζο», απέναντι από τα σκαλιά της οδού Μητροπόλεως. Η μαμή έπιασε τον πρώτο περαστικό, που ήταν ο Σαμαράς Κωνσταντίνος από την Ηράκλεια, υπεύθυνος του Καπνομάγαζου, που έγινε και νονός μου και μου χάρισε το όνομα, εξ αιτίας κάποιου συγγενή του, χωρίς να γνωρίζει πως και τον πατέρα μου τον έλεγαν Νίκο. Φυσικά για να μας ξεχωρίζουν, πατέρα και γιο, εμένα με φώναζαν Νικολάκη. Ήμασταν 6 αδέλφια. Τα τρία πέθαναν λίγους μήνες μετά την γέννα. Το τέταρτο ο Δημητράκης πέθανε σε ηλικία 7 ετών. «Τότε τα παιδιά πεθαίναν». Η ζωή ήταν πολύ δύσκολη αφού δεν βρίσκαμε φαγητό να φάμε. Ο πατέρας μου πολέμησε στην «ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΔΕΜΙΡ ΙΣΣΑΡ», στο Κιλκίς, στην Δοιράνη, έφτασε έως και την Γκόρνα Τζουμαγιά και σε πολλές μάχες ακόμη. Τιμήθηκε με επτά μετάλλια δυστυχώς όμως δεν υπάρχει κανένα. Όταν το 1942 χρονιά που πέθανε και ο πατέρας μου, οι Βούλγαροι κατέβηκαν στο Σιδηρόκαστρο, έψαχναν να βρουν τους Μακεδονομάχους. Απέναντι μας στην οδό Μητροπόλεως, έμενε ο Στύλλας. Προσπαθούσαν να τον συλλάβουν. Κάποια ημέρα έστησαν ένα πολυβόλο μπροστά στο σπίτι μας, ένα στα σκαλιά στην διασταύρωση με την Αγίου Γεωργίου, ένα στο στενό μπροστά από του σπίτι του Γούσιου και ένα στην διασταύρωση της Μητροπόλεως με την Γρηγορίου Ε’ (μπροστά από το σπίτι του Βουλετάκη), τα θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Όλα στραμμένα στο σπίτι του Στύλλα. Η μητέρα μου βλέποντας από το παράθυρο το πολυβόλο μπροστά στο σπίτι, και με τον φόβο μήπως οι Βούλγαροι μπουν και ψάξουν, έβαλε γρήγορα τον σύρτη στη αυλόπορτα, πήγε στην κουζίνα πήρε το περίστροφο, μάζεψε τα παράσημα του πατέρα μου, μας έβαλε να τα ασπαστούμε και αφού τα τύλιξε σε ένα κομμάτι μουσαμά από σκηνή, τα έριξε στο «αποχωρητήριο» (τουαλέτα για πρωτευουσιάνους) . Αργότερα και προκειμένου να απαλλαγεί τελείως, με τον κουβά άδειαζε τα περιττώματα στον Κρουσοβίτη, εκεί κοντά στο σπίτι του Ουζούνη. Ήμουν 13 χρονών και θυμάμαι πολύ καλά, όταν μας είχαν μαζέψει τα παιδιά και μας οδήγησαν στο σχολείο, όπου υπήρχε ένας δάσκαλος (Βουλγαρογραμμένος) από αυτούς σαν τον «Φουρτουμάρη». (Ο Φουρτουμάρης ήταν αυτός που πρόδωσε τον παππού μου Τσαταλτζινό Γεώργιο μαζί με άλλους Βαροσλήδες). Στο σχολείο προσπαθούσαν να μας μάθουν Βουλγάρικα. Θυμάμαι που μας έλεγαν θα φωνάζετε τώρα «ούρα» και όχι ζήτω. Φυσικά το "ούρα" για εμάς σήμαινε «κατούρα». Γι αυτούς το "ζήτω" σήμαινε σιτάρι. Μας κράτησαν δυο τρεις ημέρες και μας άφησαν. Κάτι ίσως που δεν έχει σημειωθεί, έως τώρα, είναι πως εμείς πιτσιρικάδες τότε και κάνοντας παρέα με Βουλγαράκια, επειδή αυτοί κατέβηκαν με τις οικογένειές τους, μάθαμε αρκετά Βουλγάρικα και μεταφέραμε πληροφορίες τότε στους δικούς μας.
Τσαταλτζινός Γεώργιος
