Πριν από χρόνια με την παράκληση ενός φίλου (παρεπιπτόντως τώρα ανήκει σε νέα ομάδα) έβαλα υποψηφιότητα στον Πολιτιστικό Σύλλογο του Ομαλού «Το Μπέλλες». Οι τότε υπεύθυνοι του συλλόγου οργάνωσαν έτσι τα πράγματα και μάλιστα με ανοιχτή ψηφοφορία μεταξύ των ηλικιωμένων και πήρα μόνο 16 ψήφους. Δεν μου κακοφάνηκε όμως γιατί ήξερα με τι έχω να κάνω.
Στις εκλογές της 1ης
Οκτωβρίου όμως έπεσα από τα σύννεφα γιατί με την παράκληση ενός ξαδέλφου μου
και του γιου του έβαλα υποψηφιότητα και ω! του θαύματος, επειδή δεν ανήκα στην
νέα ομάδα των αντιπάλων της παλιάς θεωρήθηκε (έτσι διαδόθηκε από τη νέα ομάδα)
ότι συνέπραξα με την παλιά. Ναι, μου τηλεφώνησε κάποιος της νέας ομάδας (που
ήταν εφορευτική επιτροπή στην παλιά ψηφοφορία) και μου είπε εν κατακλείδι «ή με
μας ή με τους άλλους». Εγώ του απάντησα «με κανέναν, με το χωριό!»
Τα συμπεράσματα είναι πολλά!
1ον Αν θέλεις να είσαι ο
εαυτός σου και να μην ανήκεις σε ομάδες, κάηκες!
2ον Ο τρόπος λειτουργίας της
νέας ομάδας δεν διαφέρει σε τίποτε από αυτόν της παλιάς!
3ον Δεν περίμενα ότι οι
εκλογές σε ένα «πολιτιστικό σύλλογο» θα ήταν αιτία να απογοητευθώ από ανθρώπους
που εκτιμούσα.
4ον Τι κρίμα που στα του
συλλόγου ενέπλεξαν και τις δημοτικές εκλογές και δε νομίζω ότι είναι τυχαίο ότι
η νέα ομάδα κατά πλειοψηφία ανήκει στην παράταξη του κυρίου Δομουχτσίδη.
5ον Λέγανε κάποιοι της νέας
ομάδας «τόπο στα νιάτα». Άραγε το έπραξαν πραγματικά;
6ον Γιατί άραγε κύριοι και
κυρίες της νέας ομάδας, θέλετε την απόλυτη πλειοψηφία και όχι μια απλή
πλειοψηφία;
Μήπως γιατί θέλετε να είστε
χωρίς αντιπάλους, μήπως φοβάστε τον έλεγχο και την αντίθετη γνώμη;
7ον Τι εύκολα η προσωρινή
πρόεδρος του συλλόγου, επειδή είπα κάποια πράγματα, με ενέταξε στην παλιά ομάδα
(το άκουσα η ίδια!).
Μήπως ξέχασε που την
παρακάλαγα μαζί με άλλους να συνεχίσει την προεδρία και να συνδράμει για να
ξεπεραστεί το αδιέξοδο της προηγούμενης συνέλευσης;
Στη ζωή μου πορεύθηκα πάντα
με τιμιότητα, ευθύτητα, ειλικρίνεια, συγκαταβατικότητα, με διάθεση συμβιβασμού,
αυστηρότητα, και είπα, και λέω, και θα λέω «τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη».
Και για όσους δεν με ξέρουν
είμαι συνταξιούχος μαθηματικός, βρέθηκα στη Νιγηρία για 2 χρόνια, 12 στη
Γερμανία και 3 στην Αθήνα. Τα υπόλοιπα τα πέρασα και τα περνάω εδώ στο χωριό
μου με τους γονείς μου και όποτε χρειάστηκε να βοηθήσω σε οτιδήποτε δεν είπα
ποτέ όχι.
Λυπάμαι πολύ που οι χωριανοί
μου και ιδιαίτερα οι της νέας ομάδας, δεν με γνώρισαν όσο έπρεπε, γιατί αν με γνώριζαν θα ήξεραν τι
άνθρωπος είμαι και δεν θα φερόταν έτσι. Δεν πειράζει, καλή καρδιά και σας
ευχαριστώ.
Παρασκευή (Βούλα) Καραμανίδου