Ενδοοικογενειακή βία, γυναικοκτονίες, σχολικός εκφοβισμός,
οπαδική βία, συμμορίες ανηλίκων στις πλατείες: μία
καθημερινά
σοκαριστική επικαιρότητα.
Συνδικαλιστές αστυνομικοί , η εκπρόσωπος τύπου της ΕΛΑΣ,
ψυχολόγοι, πολιτικοί, (πάντα οι ίδιοι, αναρωτιέμαι πότε
εργάζονται)
υποβάλλονται πάντα στις ίδιες ερωτήσεις, δίνουν τις ίδιες
απαντήσεις.
Τελευταία βλέπω κουράστηκαν και αυτοί αλλά θέλει υπομονή
μία θέση
στην λίστα…
Το ερώτημα μεγάλωσε: Τι συμβαίνει, πού πάμε, πού θα φτάσουμε;
Πάντα πίστευα ότι το δύσκολο είναι να βάζεις ερωτήματα ,
ευκολότερο
είναι να απαντάς. Μπορείς να λες ό,τι θέλεις , δεν έχεις
την ικανότητα
να ρωτάς. Προσπαθώ καθημερινά να βάζω ερωτήματα στον
εαυτό μου
και με όσες γνώσεις έχω να δίνω απαντήσεις (στον εαυτό
μου).
Φταίει η οικογένεια: ποιά οικογένεια; Των Βορείων
Προαστίων ή
των Αγίων Αναργύρων ; Ποιοι γονείς; Οι δοτικοί ,οι
υπερπροστατευτικοί, οι αυταρχικοί, οι πάντα παρόντες, οι
μόνιμα
απόντες;
Φταίει το σχολείο: ποιο σχολείο , ποιοί δάσκαλοι ;
Έγινε ή όχι
μπάχαλο το σχολείο ; Είναι ή όχι αβοήθητοι οι δάσκαλοι ;
Πώς το σχήμα δάσκαλοι + γονείς μετατρέπεται σε γονείς +
μαθητές ; Τι δασκάλους θέλουμε; Σε ρόλο πατέρα και
μητέρας ,
σε ρόλο ψυχολόγου, σε ρόλο ανιματέρ. Ποιος θα διδάσκει τα
παιδιά ; Tι ; Γιατί ;
Φταίνε τα παιδιά: Πώς γίνονται έτσι ; Πώς βγήκε στην
επιφάνεια
τόση βία ; Πρέπει να τα έχουν όλα ή να στερούνται ;
Χρειάζονται
όρια και επομένως ποινές ή αγάπη δίχως όρια ; Να έχουν ή
όχι
κινητά , στο σχολείο ή μόνο στο σπίτι και στην έξοδο ;
Προσωπικά δίνω απαντήσεις σε αυτά και εκατοντάδες άλλα
επιμέρους ερωτήματα. Με 40 χρόνια στην εκπαίδευση και
αυτοδίδακτος στην ψυχολογία (δεν χρειάστηκε ποτέ να
προσκομίζω
πιστοποιητικά) προσπαθώ να επανέρχομαι από το σοκ που
τροφοδοτούν τα καθημερινά σίριαλ. Έχοντας όμως
εκπαιδευτεί στην
διαλεκτική σκέψη, ανάλυση και σύνθεση, καταλήγω σε μερικά
βασικά
συμπεράσματα που νομίζω πως λείπουν από τον καθημερινό
διάλογο.
1. Δεν βγάζουμε άκρη αν δεν αναλύσουμε τον κάθε θεσμό: τα
μέρη του και το όλον: Πολιτεία, οικογένεια, σχολείο.
2. Πρέπει να το δούμε διαθεματικά, όπως λέμε στην
εκπαίδευση.
Από πού ξεκινάει το πρόβλημα, πώς διαπλέκεται το ένα με
το
άλλο, πώς αλληλοτροφοδοτούνται.
3. Τα προβλήματα βγαίνουν στον αέρα περισσότερο τώρα λόγω
socialmedia αλλά δεν προέκυψαν τώρα ξαφνικά. Εξάλλου
πρόκειται για συμπτώματα προβλημάτων που δημιουργήθηκαν
και συνεχίζουν εδώ και αρκετά χρόνια. Ούτε μπορούμε να τα
φορτώνουμε όλα στον Covid. Η Χύτρα βράζει χρόνια και τα
socialmedia άνοιξαν το καπάκι. Πρόκειται για ιστορικά
φαινόμενα. Δεκαετίες τώρα συζητάμε για τον τρόπο
εισαγωγής
στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αλλά ποτέ δεν συζητάμε σοβαρά
τι σχολείο θέλουμε.
4. Συνήθως οι παρεμβάσεις των ψυχολόγων στα media (οι
μόνοι
που παρακολουθώ με ενδιαφέρον) περιστρέφονται μέσα στο
κέλυφος, φαίνεται σαν να μην τολμούν να το σπάσουν και να
αποδώσουν ευθύνες. Ανάγουν τα προβλήματα στο επίπεδο της
ατομικής ψυχολογίας ή στην καλύτερη περίπτωση τα
περιορίζουν σε έναν θεσμό συγκαλύπτοντας (πιστεύω όχι
σκόπιμα) την διαπλοκή τους και τη συνδεσιμότητα.
Η μονομέρεια της ψυχολογικοποίησης οδηγεί στην
εξατομίκευση , την από-κοινωνιοποίηση, από-
πολιτικοποίηση,
από-ιστορικοποίηση, και τελικά στην παθολογιοποίηση. Από
μία
τέτοια προσέγγιση ωφελείται μόνο η πολιτεία (η πολιτική
και οι
πολιτικοί) που βολεύεται ή και επιδιώκει την θεραπεία της
προσαρμογής.
Η συγκρότηση του ατόμου είναι κοινωνική, πολιτισμική,
ιστορική και είναι άρρηκτα δεμένη με την σύγχρονη
κοινωνία. Ο
κόσμος δεν είναι ένα εξωτερικό περιβάλλον, είναι ένα
κομμάτι
του εαυτού μας. Είμαστε κομμάτι της ζωής των άλλων, το
σύνολο των κοινωνικών μας σχέσεων.
Τα συμπτώματα δείχνουν ότι κάτι δεν πάει καλά… Κάποιος με
ρώτησε με ποιό από τα δύο συμφωνώ: τι κοινωνία αφήνουμε
στα παιδιά μας ή τι παιδιά αφήνουμε στην κοινωνία ; Tου
απάντησα με τον Σέξπηρ στον Ληρ : Βάλαμε τους στραβούς να
οδηγούν τους τρελούς αλλά για να τον καθησυχάσω πρόσθεσα
την ρήση της παρηγοριάς: Το παλιό πεθαίνει και το
καινούργιο
δεν το ξέρουμε ακόμη.