Το τεράστιο κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων μάλλον δεν είναι το πρώτο θέμα που απασχολεί τον μέσο τηλεθεατή, ή ακόμα και τον οποιονδήποτε μη-εξειδικευμένο παρατηρητή, της μεγαλύτερης σε κλίμακα – και δαπανηρότερης – αθλητικής διοργάνωσης στον πλανήτη.
Με τους ολυμπιακούς αγώνες του Παρισιού να έχουν μόλις
αρχίσει, ακόμα λιγότερο σκέφτεται κανείς το αν η εκάστοτε χώρα μπορεί
αντικειμενικά να ανταπεξέλθει στα κόστη, ή αναγκάζεται να προβεί σε αυτό που
ονομάζεται «υπέρβαση κόστους», δηλαδή ο σχεδιασμός της διοργάνωσης δεν
προσδιορίζεται, ή διασφαλίζεται, με ακρίβεια στην αρχική εκτίμηση, και έτσι
μπορεί να οδηγήσει σε απρόβλεπτες υπερβάσεις κόστους.
Το να ξοδεύεις περισσότερα από όσα έχεις προϋπολογίσει
έχει γίνει ο κανόνας για τις διοργανώτριες πόλεις. Το Παρίσι δεν είναι στην
πραγματικότητα η χειρότερη περίπτωση υπέρβασης κόστους, παρά την υπέρβαση κατά
περισσότερο από 100 τοις εκατό που το οδήγησε σε κόστος 8,7 δισεκατομμυρίων
δολαρίων για τη φιλοξενία των αγώνων (εξαιρουμένων των επιπλέον επενδύσεων στις
αστικές και μεταφορικές υποδομές), σύμφωνα με τα στοιχεία του Statista.
Η Βαρκελώνη υπερέβη το κόστος κατά 266% το 1992, και το
Ρίο ντε Τζανέιρο το 2016 υπερέβη τον προϋπολογισμό κατά 352%.
Οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες μπορεί επίσης να είναι
πιο δαπανηροί από το αναμενόμενο, για παράδειγμα στη ρωσική πόλη Σότσι το 2014,
όπου η διοργάνωση ήταν 289% πιο ακριβή από το αναμενόμενο, στο ποσό-ρεκόρ των
28,9 δισεκατομμυρίων, ή στο Λίλεχαμερ της Νορβηγίας το 1994, όπου σημειώθηκε
υπέρβαση 277% (αλλά το συνολικό κόστος δεν ήταν ακόμα ούτε κατά διάνοια τόσο
υψηλό).
Υπέρβαση του προϋπολογισμού
Το κόστος για τους αγώνες του Πεκίνου έφτασε τα 52,7
δισεκατομμύρια δολάρια, του Τόκιο 35 δισεκατομμύρια δολάρια, της Αθήνας 18,7
δισεκατομμύρια δολάρια, του Λονδίνου 13,3 δισεκατομμύρια δολάρια και του Ρίο
ντε Τζανέιρο 13 δισεκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με τα στοιχεία της S&P
Global, ενώ σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις υπήρξε υπέρβαση του αρχικού προϋπολογισμού.
Οι Αγώνες του Παρισιού έχουν υπερβεί κατά 25% τον αρχικό
προϋπολογισμό μέχρι στιγμής. Οι Ολυμπιακοί του Λονδίνου το 2012 ξεπέρασαν τον
προϋπολογισμό κατά 76%, το Τόκιο κατά 238% και το Ρίο κατά 352%.
Ενώ η φιλοξενία ενός γεγονότος όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες
προβάλλεται μερικές φορές ως ευκαιρία για τη βελτίωση των υποδομών των πόλεων,
η μόνιμη κληρονομιά των Αγώνων καταλήγει μερικές φορές να είναι ένα πλήθος
εγκαταλελειμμένων χώρων και εγκαταστάσεων που κανείς δεν χρησιμοποιεί λόγω
κακού μακροπρόθεσμου σχεδιασμού.
Θέλετε να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα;
* κάνοντας εγγραφή στο newsletter συμφωνείτε με τους
όρους χρήσης της υπηρεσίας Moosend
Αυτό συμβαίνει μέχρι σήμερα σε προηγούμενες διοργανώτριες
πόλεις όπως το Σαράγεβο, η Αθήνα, το Πεκίνο και το Ρίο, για να αναφέρουμε μόνο
μερικές, όπου τα ετοιμόρροπα στάδια και τα ξεχασμένα ολυμπιακά χωριά δεν
αποτελούν περήφανα μνημεία αθλητικών επιτευγμάτων, αλλά μάλλον θλιβερά σύμβολα
καταστροφικής οικονομικής διαχείρισης.
Ορισμένοι έχουν λάβει υπόψη τους αυτά τα λάθη του
παρελθόντος, και το Αμβούργο της Γερμανίας αποτελεί αξιοσημείωτο παράδειγμα,
καθώς πήρε πίσω την υποψηφιότητά του για το 2015 για λόγους κόστους μετά από
δημοψήφισμα.