Ελένη Καρασαββίδου
Στις 21 Σεπτεμβρίου 1956 συνέβη η μαζικότερη παράλληλη εκτέλεση στα φυλακισμένα μνήματα της Κύπρου από τους Άγγλους με τον απαγχονισμό των Στέλιου Μαυρομάτη, ο Αντρέα Παναγίδη και ο Μιχάλη Κουτσόφτα. Όλοι τους από 20 έως 25 ετών. Ο τελευταίος των απαγχονισμένων, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, έγραψε για την τραγική περίσταση: Κλαίνε μαζί τρείς μάνες,/μαζί τους κι όλη η γη.
Με αυτό ως αφορμή, και τα πενήντα χρόνια από την Κυπριακή
τραγωδία, συνομιλούμε με έναν πρωταγωνιστή των γεγονότων, τον Δ. Αλευρομάγειρο.
Άλλωστε, αφού οι ημερομηνίες της εισβολής τιμήθηκαν
‘επετειακά’, το δράμα της Κύπρου, προέκταση του γενικότερου δράματος της Μέσης
Ανατολής, φαίνεται να αρχειοθετείται. Κι όμως είναι γνωστή η ρήση που αντιδρά
στην ‘υγειονομική ταφή’ των άβολων πλευρών της ιστορίας: ‘η θέληση μας
θυμόμαστε είναι η θέληση μας να μην παραδοθούμε στην βαρβαρότητα’.
“Αλλά, αισθάνομαι ότι θα αδικούσα πολύ τους άλλους
μαχητές μας, εάν έμενα μόνο στους ηρωισμούς της Ελληνικής Δυνάμεως Κύπρου. Από
το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ μέχρι το ξενοδοχείο LEDRA PALACE, μια άλλη εμπνευσμένη
και λαμπρή στρατιωτική φυσιογνωμία, ο νεαρός, τότε, και πυρφόρος Ταγματάρχης
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΛΕΥΡΟΜΑΓΕΙΡΟΣ επικεφαλής του 336ου τάγματος πεζικού και πλειάδος
εφέδρων φιλοπάτριδων μαχητών διέσωσαν τη Λευκωσία, επιδείξαντες εκπληκτική
μαχητικότητα και πνεύμα υπέρτατου ηρωισμού και αυτοθυσίας!” αναφέρει ο
τελευταίος Στρατοπεδάρχης της ΕΛΔΥΚ στο βιβλίο του για το Χρονικό της μάχης.
Η συνέντευξη που ακολουθεί αξίζει να διαβαστεί με
προσοχή, αφού θυμίζει γεγονότα από το παρελθόν που δεν θέλουν να θυμόμαστε αλλά
και επισημαίνει κινδύνους για το μέλλον
που δεν θα θέλαμε να συμβούν:
Αγαπητέ Στρατηγέ Αλευρομάγειρε, είναι αληθινή Τιμή μας να
συνομιλούμε μαζί σας. Θα θέλατε, καταρχήν, να μας πείτε λίγα λόγια για εσάς και
για την δίωξη που υποστήκατε στο στράτευμα;
Η δίωξης μου δεν ήταν από τις κορυφαίες αλλά ήταν μία
δίωξη. Το 1967 υπηρετούσα στην Βυρώνεια Σερρών, μια κωμόπολη στους πρόποδες της
οροσειράς του Μπέλες, ένα ιστορικό όρος και λόγω των οχυρωματικών έργων της
γραμμής Μεταξά. Εκεί υπηρετούσα από το 1965 ως υπολοχαγός, αμέσως μετά την
επιστροφή μου από την Κύπρο στην οποία είχα πάει για πρωτη η φορά ως εθελοντής
στα 1964.
O Δ. Αλευρομάγειρος
Στην περιοχή εκείνη υπήρχαν αρκετοί αξιωματικοί οι οποίοι
είχαν εμπλακεί στην υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ αλλά και αρκετοί που, όπως αποδείχθηκε,
είχαν μυηθεί στην χούντα. Την εποχή
εκείνη με πλησίασε ένας λοχαγός και μου έδωσε το βιβλίο “η 4 η Αυγούστου” του
Πλεύρη, που αποδείχθηκε στη συνέχεια, όπως γνωρίζουμε, θεωρητικός της χούντας
του 1967. Όταν με προέτρεψε να το διαβάσω του απάντησα πως αυτές τις αηδίες δεν
θέλω καν να τις κρατήσω. Και μου είπε πως ‘όταν θα είμαι υπουργός θα έρχεσαι να
με παρακαλάς’. Του ανταπάντησα ‘Κώστα -και δεν θέλω να αναφέρω το πλήρες όνομά
του αφού έχει πεθάνει-εάν γίνουν άνθρωποι όπως εσύ υπουργοί πάει ο τόπος’. Αλλά
ενοχλήσανε και άλλους συναδέλφους όπως τον λοχαγό Β. Πετροπουλάκη ο οποίος μου
εκμυστηρεύτηκε πως ‘κάτι δεν πήγαινε καλά’.
Απευθυνθήκαμε και οι δύο στον υποστράτηγο Ανδρέα
Βαρδουλάκη, Διοικητή της 6ης μεραρχίας στο Κιλκίς στο οποίο υπαγόταν η μονάδα
μου. Ο Στρατηγός διέταξε προανάκριση αλλά το Γενικό Επιτελείο Στρατού, στο
οποίο ήταν αρχηγός ο Σπαντιδάκης, έστειλε τον Διευθυντή του Γραφείου
αντισυνταγματάρχη Λάζαρη να καθησυχάσει τον Στρατηγο με την φράση ‘μην
ανησυχείς έχουνε γνώση οι φύλακες.’ Ήταν Γενάρης του 1967.
Όταν ξέσπασε η δικτατορία οι μη μυημένοι όπως ο Στρατηγός
Βαρδουλάκης συνελήφθησαν και αποστρατεύτηκαν, αλλά τα γεγονότα που αναφέρω τα
κατέθεσε ο ίδιος στην δίκη των πρωταίτιων της Χούντας στα 1975.
Εγώ είχα μια περιπέτεια διοικητικής μορφής και αρχές
Απριλίου του 1967 είχα περάσει πειθαρχικό συμβούλιο με το ερώτημα να φύγω από
τον στρατό. Αλλά αθωώθηκα παμψηφεί και στη συνέχεια η υπόθεση ετέθη στο αρχείο.
Όμως μετά την επικράτηση της χούντας λίγες ημέρες μετά, οι χουντικοί ανέσυραν
την υπόθεση ώστε να διασυρθώ και ο τότε υπουργός άμυνας στρατηγός Ζωϊτάκης με
τιμώρησε με 6 μηνη αργία, ανάμεσα.
Επίσης έπειτα από
3 χρόνια με έκριναν προακτέο κατ’ αρχαιότητα, κάτι αρνητικό και ζημιογόνο. Τόσο
η ποινή όσο και η προαγωγή κατ’ αρχαιότητα ήρθησαν μετά την αποκατάσταση της
Δημοκρατίας. .
Πέστε μας πώς αναλάβατε μεγάλο μέρος της άμυνας της
Αμμοχώστου το 1974;
Είχα πάει στη Κύπρο, όπως ανέφερα, με τους πρώτους
εθελοντές όταν η Ελλάδα επί Γ. Παπανδρέου έστειλε την ελληνική μεραρχία στο
νησί. Ήμουν συνεθελοντής με τον αείμνηστο Β. Πετροπουλάκη βρεθήκαμε να πολεμάμε
την ίδια χρονιά, το 1964, στις επιχειρήσεις της Μασούρας, στο ΒΔ τμήμα της
Κύπρου τον Αύγουστο του 1964. Με την επιβολή της Χούντας του 1967, και ύστερα
από την γνωστή προβοκάτσια της Κοφινού το Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς, και μετά
από απαίτηση της Τουρκίας, η Χούντα πανικόβλητη απέσυρε την Ελληνική Μεραρχία
και η Κύπρος έμεινε γυμνή στην άμυνά της. Επανατοποθέτηθα στην Κύπρο τον
Σεπτέμβριο του 1973, παρά το γεγονός ότι δεν το είχα ζητήσει, κι αυτό μου
εντύπωση και ερωτηματικά.
Όταν τοποθετήθηκα
στην διοίκηση της ανωτέρας ταξιαρχίας Αμμοχώστου. ανέλαβα διευθυντής δύο
επιτελικών γραφείων, ενώ ταυτόχρονα ορίστηκα διοικητής του 336 ου
επιστρατευμένου τάγματος σε περίπτωση πολέμου.
Όμως επειδή ήμουν το 1964 σε μια Κύπρο, με πανίσχυρη τότε
μεραρχία με ρώτησε ένας μάλλον
ευρεπής αντιχουντικός, Διοικητής της
Ανωτέρας, ο Συνταγματάρχης Κ. Τζωρτζάκης, πώς βλέπω τώρα τον στρατό του είπα
πως η πρωτη ενέργεια της Χούντας για την Κύπρο ήταν η απόσυρση της μεραρχίας
που είχε στείλει ο Γ. Παπανδρέου σε συνεννόηση με τον Πρόεδρο Μακάριο και ότι
τώρα [δηλασή το 1973] η Κύπρος ειναι γυμνή στην άμυνα. Οι Τούρκοι μετά τον
Δεκέμβριο του 63, στις διακοινοτικές ταραχές, είχαν ήδη αρχίσει να μαζεύουν
δυνάμεις, και μόλις με αφορμή τα γεγονότα της Κοφινού απεσύρθη η Ελληνική
Μεραρχία, αμέσως σκεφτήκαμε πως ήταν έτοιμη να πέσει ως ώριμο φρούτο στην
περίπτωση εισβολής.
Όπως έχει αποδειχθεί οι τούρκοι περίμεναν από τότε μια
αφορμή. Το 1974, λοιπόν, βρήκα την άμυνα πολύ ισχνή και στηριζόμενη σε
επιστρατευμένες μονάδες κάτι που ήταν τεράστιο μειονέκτημα από μόνο του αλλά
και λόγω της εγγύτητας με την Τουρκία.
Να θυμίσω ότι στα συνήθως ξεχασμένα γεγονότα της
Μασούρας, 6-9 Αυγούστου του 1964, η Τουρκία, απαντώντας στην επί τετραήμερο
νίκη των ελληνικών δυνάμεων, βομβάρδισε με βόμβες ναπάλμ κατοικημένες περιοχές,
και αμέσως η σύγκρουση σταμάτησε, αλλά το φρόνημα και ο στρατός υπήρξαν πολύ
ισχυρά, ενώ -αντίθετα- η εσωτερική πολιτική κατάσταση που βρήκα 10 χρόνια μετά,
ήταν δραματική είχε σχηματιστεί η ΕΟΚΑ β από τον Γρίβα με βοήθεια της χούντας
των Αθηνών, και το κλίμα ήταν εμφυλιοπολεμικό με σχεδόν καθημερινές δολοφονίες
μεταξύ ελληνοκυπρίων, με εμάς αποδυναμωμένους κι αμέτοχους, σε τέτοιο σημείο
που έστειλα επιστολή τέλη Ιουνίου ζητώντας να φύγω, παρόλο που αγνοώ εάν
παρελήφθη ποτέ…
Το καλοκαίρι του 1974, τέλος Μάη αρχές Ιούνη, έγινε μια
σύσκεψη όπου ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος, σε ένδειξη καλής θέλησης για να αρθεί η
πίεση εναντίον του, προσέφερε τις καλές του υπηρεσίες μεσολαβώντας σε ΗΠΑ και
στην ΕΣΣΔ για να συζητήσουν για το μεσανατολικό. Πράγματι ήρθαν στην Κύπρο ο
Κίσινγκερ κι ο Γκρομίνκο, οι δυο ΥΠΕΞ, μια συνάντηση κορυφής, και συζήτησαν στο
Προεδρικό Μέγαρο. Θυμίζω ότι τον Μάρτιο του 1974 είχε βγει για πρώτη φορά στο Αιγαίο ένα τούρκικο πλοίο, το
‘Τσανταρλί’, για να κάνει έρευνες προκαλώντας μεγάλη ταραχή κι εκατέρωθεν
αντεγκλήσεις. Στην σχετική συζήτηση ο Κίσινγκερ καθησύχασε τον Μακάριο πως η
Κύπρος δεν είχε θέση να ανησυχεί. Αυτός ο καθησυχασμός προκάλεσε μεγάλη
ανησυχία αφού για τους γνωρίζοντες σήμαινε άμεσο κίνδυνο.
Στις 2 Ιουλίου του 1974 ο Μακάριος στέλνει την γνωστή
πλέον επιστολή στον Γκιζίκη ζητώντας να απομακρυνθούν όλοι οι Έλληνες
αξιωματικοί ως τις 20 Ιουλίου, αφού ένοιωθε ή είχε πληροφορίες ότι η χούντα
ετοίμαζε κίνηση εναντίον του. Την 15η Ιουλίου εκδηλώθηκε το Πραξικόπημα το οποίο
εμείς στην Αμμόχωστο δεν μπορούσαμε να πληροφορηθούμε αφού είχαν κοπεί οι
γραμμές χωρίς ευτυχώς να υπάρξει εμφύλια σύρραξη στην πόλη πέρα από κάποιους
πυροβολισμούς.
Καθώς παρακολουθούσα καθ’ όλην την διάρκεια της χούντας
του ξένους σταθμούς και εμάθαινα πως η Τουρκία συγκεντρώνει δυνάμεις απέναντι
είχα πια σοβαρές ανησυχίες.
Όπως ξέρουμε, πια άλλωστε, από το βιβλίο μαρτυρία του Αλή
Μπιράν ο Ετσεβίτ πανηγύρισε το πραξικόπημα ως την ιδανική ευκαιρία.
Όταν θυμάστε το τραγικό εκείνο καλοκαίρι τι είναι το πρώτο
πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό;
Υπήρξε τραγική πτώση του ηθικού του κυπριακού λαού αφού ο
στρατός ήταν υπό διάλυση. Παρόλα αυτά, κατόρθωσα τελικά να επιστρατεύσω το
τάγμα μου στην περιοχή του Πραστιού Αμμοχώστου παίρνοντας μόνο στολές όπλα και
πυρομαχικά.
Αλλά οι στρατιώτες που ήρθαν και κατετάγησαν ήταν πολλοί
περισσότεροι από τα όπλα τα οποία προβλεπόταν να διαθέτουμε.
Αυτοί οι στρατιώτες ήταν 800 περίπου άτομα 25 με 40
περίπου ετών, ανεκπαίδευτοι από την απόλυση τους αφού η χούντα δεν έκανε ως
στρατιωτική δομή ούτε τα βασικά που έπρεπε να κάνει, και υπάρχουν πολλά
ερωτηματικά όχι μόνο για το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου αλλά και για την
ανικανότητα της στρατιωτικής μηχανής της χούντας.
Ενώ χρησιμοποιώ με πολύ μεγάλη προσοχή την λέξη προδοσία εδώ
τολμώ να την σκεφτώ κι ας την ονομάσει ο καθείς όπως καταλαβαίνει αυτήν την
κατάσταση.
Θα θέλατε να μας αναφέρετε κάποια περιστατικά που
αποδεικνύουν την μεγάλη προδοσία τα οποία ζήσατε;
Στην πρώτη η φάση
της εισβολής υπήρξε μια περιορισμένη κατάληψη της Κερύνειας κι ενώ είχαμε στις
22 του μηνός το βράδυ εκεχειρία, οι Τούρκοι από τη Κερύνεια προχωρήσαν
ανενόχλητοι προς τον Καραβά,- Λάπηθο και η Αθήνα περιορίστηκε σε διαμαρτυρίες
στον αναιμικό ΟΗΕ…
Στο διάστημα όμως μεταξύ της 22ας Ιουλίου που έγινε η
πρώτη εκεχειρία κι ενώ διατάχθην και πήγα στην Λευκωσία 21 προς 22 Ιουλίου το
βράδυ, το πρωί της 23ης πήρα εντολή να τοποθετηθώ στην πράσινη γραμμή της
Λευκωσίας, όπου υπήρχε μόνο ένα κανονικό στρατιωτικό τάγμα, το 211, ο 1ος Λόχος
του οποίου και τέθηκε υπό τας διαταγάς
μου. Τότε στην περιοχή της Κερύνειας αποβιβάσθηκαν 40.000 τούρκοι στρατιώτες με
εξαιρετικό οπλισμό εν μέσω εκεχειρίας, κι ενώ η Ελλάς και η Κύπρος απλώς
παρακολουθούσαν. Αυτή ήταν η πιο κρίσιμη φάση όλων των γεγονότων διότι 40.000
πάνοπλοι εναντίον αόπλων και διαλυμένου στρατού προδίκαζε τα γεγονότα που
ακολούθησαν.
Η αποστολή μου ήταν να μείνουμε στην περιοχή της πράσινης
γραμμής, εγώ είχα τον τομέα από το δεξιόν της ΕΛΔΥΚ μέχρι και την οδό Λύδρας
στο κέντρο της εντός των τειχών Λευκωσίας την οποία και κρατήσαμε ανέπαφη ως το
τέλος των επιχειρήσεων παρόλο που χάσαμε 100 με 150 μέτρα, ιδίως στον τομέα
γειτνίασης με την ΕΛΔΥΚ. η οποία συνεπτύχθη ολίγες ώρες προ της δεύτερης
εκεχειρίας ο απόγευμα της 16ης Αυγούστου. Στην δευτερη φάση της εισβολής οι Τούρκοι κατέλαβαν το
μέρος που γνωρίζουμε σήμερα.
Είχαμε πάρα πολλές σκληρές μάχες και ηρωισμούς αλλά και
αδυναμία ουσιαστικής αντίστασης, αφού αμούστακα κι ανεκπαίδευτα παιδιά έσπευσαν
να πολεμήσουν με όπλα παμπάλαια όπλα. Εδώ ταιριάζει ο στίχος του Καβάφη ‘και
περισσότερη τιμή τους πρέπει αφού ήξεραν πως οι βάρβαροι στο τέλος θα
διαβούνε’. Αυτός ο ηρωισμός των αμούστακων ανωνύμων είναι ο μόνος που δέχομαι
γιατί ενώ μπορούσαν μέσα στο χάος απλώς να χάσουν τον δρόμο και παρουσιάστηκαν
για την τιμή της Ελλάδας, η οποία Ελλάδα περί αλλού τύρβαζε.
Η Ελλάδα, βέβαια, έχει μια συνέχεια και δυστυχώς από το
1964 έγιναν λάθη. Οι Τούρκοι, άλλωστε, σύμφωνα με τις εκθέσεις του ΝΑΤΟ και
άλλων στρατιωτικών οργανισμών έκαναν γελοία λάθη, και από πάνω ήταν πάρα πολύ
διστακτικοί, χτύπησαν κυρίως από αέρος, ενώ εμείς δεν στείλαμε ποτέ κανένα από
τα νεοαγορασμένα και τόσο ακριβά τότε φάντομ. Στην Κύπρο δεν νικήσανε οι
Τούρκοι, στην Κύπρο χάσαμε μόνοι μας. Και είχαμε ουσιαστικά χάσει από τότε που
έφυγε η Μεραρχία.
Τα θυμίζω γιατί ακούω διάφορες βλακείες για
αποστρατιωκοποίηση των νησιών και ελπίζω να μην συμβεί, αλλά οι ελληνικές
πολιτικές ελίτ διερωτώμαι πως
σκέφτονται.
Έχετε πει πως δεν θέλετε να καρπωθείτε το αίμα των άλλων,
αναφερόμενος στον στίχο του Σεφέρη, νοοτροπία σπάνια για παρασημοφορημένο
Στρατηγό. Θα θέλατε να μας αναφέρετε κάποια ονόματα συμπολεμιστών σας που
έπεσαν στο πεδίο της μάχης;
Όλοι οι συμπολεμιστές μου ήτανε Κύπριοι, οι αξιωματικοί
ήταν έφεδροι κι εγώ τους έβαλα διοικητές λόχων. Αυτά τα παιδιά μακριά από τις
ελίτ δεν μπορώ να τα ξεχάσω. Ο Σεφέρης λέει κάπου πώς είναι ιδιοτέλεια να
καρπωθείς το αίμα των άλλων. Αυτοί ήταν οι ήρωες.
Υπάρχουν πάμπολλα ονόματα, Βασιλαράς, Γιακουμής,
Αγαθαγγέλου, Αντωνιάδης, Καρασμάνης, Χριστοφής, Πέρου, Στυλιανού, Λυσαίου,
Ευαγγελίου, Κατσή, Πάλμας, Πανταζής, Κυπριανίδης, Νικολέτου, Παπουτσής,
Σταύρου, Χριστοφίδης, Χριστοδούλου, Ιωάννου, και τόσοι άλλοι που που έπεσαν επί
του πεδίου της Τιμής πολλοί βρέθηκαν αργότερα μέσω dna, όπως και πάρα πολλοί
τραυματίες, στρατιωτικοί και πολίτες.
Επί Παπανδρέου υπήρξε αντίδραση στο πρόσωπο σας από την
Τουρκική Κυβέρνηση. Ποιοι ήταν οι λόγοι και πώς αντέδρασε η Κυβέρνηση
Παπανδρέου;
Το 1996, από τον Μάρτιο, ήμουν γενικός επιθεωρητής
στρατού ως αντιστράτηγος πια και περίμενα να αποστρατευτώ. Και υπήρχε μια
πρόθεση της Κυπριακής Κυβέρνησης, εξεφρασμένη από τον Πρόεδρο Κληρίδη, παρουσία
των τότε υπουργών και υφυπουργών όπως και των αρχηγών των επιτελείων, μετά την
αποστρατεία μου να πάω αρχηγός της εθνικής φρουράς στο νησί. Αλλά στις 7
Δεκέμβριου, η Χουριέτ έγραψε ένα κείμενο πως ετοιμάζεται να έρθει ο
Αλευρομάγειρος, ένα γεράκι του ελληνικού στρατού που είχε εμπλοκή στα γεγονότα,
κι αυτό, σύμφωνα με το άρθρο, ήταν απαράδεκτο, καθώς ‘το κυπριακό ετοιμαζόταν
να επιλυθεί’. Ο Παπανδρέου είχε πεθάνει πια, ήδη από τον Ιούνιο, και κατόπιν
αυτής της παρέμβασης, και ενώ είχα δηλώσει ότι προσωπικά δεν θα το διεκδικούσα,
δεν ξαναενοχλήθηκα ποτέ γι’ αυτό το θέμα και απεσύρθην σιωπηλά.
Πώς βλέπετε το Κυπριακό στις μέρες μας και τι κίνδυνοι
ελλοχεύουν καθώς κλιμακώνεται η ένταση στη Μέση Ανατολή;
Το κυπριακό ως βασικό πρόβλημα έχει την τεράστιας
σημασίας στρατιωτική αξία της Κύπρου για την οποία ερίζουν οι μεγάλες δυνάμεις.
Όταν οι Άγγλοι εγκαταστάθηκαν στην Κύπρο, κι είναι ένας από τους λόγους των
τραγικών αποτελεσμάτων των συνθήκων Ζυρίχης Λονδίνου, το έκαναν για τον έλεγχο
της Μέσης Ανατολής. Αλλά η 1 η μεγάλη καταστροφή ήταν με την εισβολή,
αντίστοιχη της μικρασιάτικης κατά την γνώμη μου, αφού κατέστρεψε ένα σημαντικό
μέρος ιστορικού ελληνισμού.
Έγινε μια απόπειρα με το σχέδιο Ανάν να υπάρξει
συμβιβασμός προς όφελος κατά βάση της Τουρκίας αλλά αυτήν την στιγμή έχουμε
βρεθεί στην θέση να έχουμε αποδεχθεί ως ντε φάκτο την εισβολή. Υπήρξε η
προδοσία του 74 αλλά και στη συνέχεια η Κύπρος έμεινε ουσιαστικά μόνη. Σήμερα
οι πολιτικές μας ελίτ αποδέχονται την λύση της διακοινοτικής ομοσπονδίας η
οποία ουσιαστικά είναι χειρότερη από το σχέδιο Ανάν καθώς η Τουρκική ελίτ από
την άλλη την απειλεί εν τη γενέσει της με την λύση των δυο κρατών και δεν βλέπω
κάποια κίνηση να ανατραπεί αυτή η άθλια πολιτική. Δεν είμαι ούτε μπορώ να κάνω
τον Υπουργό Εξωτερικών, μακριά από μένα, αλλά εάν συνεχιστεί αυτή η στάση θα
έχουμε αργά ή γρήγορα δυσάρεστες εξελίξεις.
Βέβαια είναι ερώτημα κατά πόσον οι μεγάλες δυνάμεις θα
επιτρέψουν την Κύπρο να γείρει προς την μια ή την άλλη πλευρά. Το διεθνές
παρασκήνιο, μεταβαλλόμενο μα σταθερό, θα είναι εκείνο που θα δώσει την δική του
λύση για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής. Όμως η Τουρκία δεν είναι παντοδύναμη
όπως βλέπουμε από τα λάθη των εκθέσεων του ΝΑΤΟ επί ανύπαρκτου αντιπάλου.
Επομένως πρέπει να ανεβάσουμε το φρόνημα του λαού και να ενδυναμώσουμε την
αποτρεπτική μας δύναμη.
Ενδεικτικό της νοοτροπίας που διαμορφώνεται είναι πως
φίλος από την Σάμο μου έλεγε πως κυκλοφορούν πάρα πολλοί με φανέλες ‘γαλάζια
πατρίδα’. Φαντάζεστε κάτι αντίστοιχο στην Κωνσταντινούπολη; Δεν λέω ότι
κινδυνεύουμε από τους τουρίστες, προς θεού, άλλωστε οι ιδεολογίες των λαών
διαμορφώνονται, αλλά είναι η ένδειξη μιας νοοτροπίας που αν δεν αλλάξει, με
συγκροτημένα εννοείται βήματα, θα έχουμε αργά ή γρήγορα μια νέα καταστροφή.
Τέλος είστε από τα πλέον δραστήρια μέλη του ΕΣΔΟΓΕ και
συγγραμματέας του. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για τις δράσεις και τις
προοπτικές του;
Όπως ξέρετε, γιατί είστε κι εσείς μέλος αυτού του
συμβουλίου, το οποίο γέννησαν τα ιερά τέρατα της ελληνικής αντίστασής, ο
Σάντας, ο Γλέζος κλπ, με αποστολή να πιέσουμε την Γερμανία για την ηθική
πρώτιστα και όχι μόνο την υλική ευθύνη της αφού η Ελλάδα ήταν ολόκληρη ένα
ολοκαύτωμα και εμείς δεν λέμε τίποτα. Πρόπερσι, τις παραμονές των εκλογών ο κ.
Σκέρτσος, σε ερώτηση είχε απαντήσει το αμίμητο: «εμείς δεν ασχολούμαστε με το
παρελθόν κοιτάζουμε μπροστά».
Και παρόλο που προσπάθησε ο ΠΘ να διασκεδάσει τις
εντυπώσεις, από τότε έχει «τυχαία» τελματώσει. Αυτό όμως το θέμα θα ταλανίζει
τους γνήσιους δημοκράτες, και σε αυτούς συμπεριλαμβάνω και Γερμανούς πολίτες,
μάλιστα έχουμε και αντιδράσεις στην ελληνική βουλή. Εμείς θα συνεχίσουμε τον
αγώνα ως εκεί που μπορούμε αλλά η λύση πρέπει να τεθεί από τις ελληνικές
πολιτικές ελίτ. Και δεν το βλέπω να γίνεται…
O Δ.
Αλευρομάγειρος θα μιλήσει στις 8/10/2024 στην Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών
(Ακαδημίας και Γενναδίου, ώρα 7.30 μμ) με θέμα το Κυπριακό, μαζί με την
Αναστασία Καραογλάνη και υπό τον συντονισμό της γράφουσας.