Θλίψη στον δημοσιογραφικό κόσμο των Σερρών

«Έφυγε» από τη ζωή ο Σερραίος δημοσιογράφος Στέλιος Μπουφίδης.

Ο Στέλιος Μπουφίδης υπηρέτησε τη δημοσιογραφία με αξιοπρέπεια, πάθος και μεράκι, δίνοντας πραγματικά και ουσιαστικά μαθήματα, ενώ η πίστη του στους νέους ανθρώπους ήταν παροιμιώδης.

Ξεχώρισε με το ήθος του, τις θέσεις και τις απόψεις του.

 

Με αξίες που δεν αμφισβητήθηκαν ποτέ κι από κανέναν, είναι γεγονός πως ο Στέλιος Μπουφίδης άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στη δημοσιογραφική και πολιτική ζωή του νομού Σερρών.

 

Γεννήθηκε στη Νιγρίτα Σερρών τον Μάιο του 1952. Απόφοιτος της Ιδιωτικής Σχολής Δημοσιογραφίας «ΠΕΝΤΑΣ» και Πτυχιούχος του Μαθηματικού Τμήματος της Φυσικομαθηματικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

 

Το 1981 δημιούργησε με τον μαθηματικό Αριστείδη Κορέα το φροντιστήριο «ΠΑΙΔΕΙΑ», του οποίου υπήρξε Διευθυντής Σπουδών έως το 1994.

 

Δημιούργησε και διηύθυνε το 1983 την εφημερίδα «Η ΜΑΧΗ», την πρώτη εφημερίδα της Π.Ε. Σερρών σε σχήμα ταμπλόϊντ, με χρώμα, τυπωμένη σε οφσετ. Το 1995 δημιούργησε και διηύθυνε το περιοδικό «ΜΕΤΑ», το «σύγχρονο σερραϊκό περιοδικό», του οποίου η μετεξέλιξη είναι το σημερινό «ΜΕΤΑmagazino».

Ήταν ο ιδρυτικός διευθυντής του «Ράδιο Ε», του πρώτου ενημερωτικού ιδιωτικού ραδιοσταθμού των Σερρών και ο ιδρυτικός πρόεδρος της Ένωσης Δημοσιογράφων Περιοδικού –Ηλεκτρονικού Τύπου (ΕΔΗΠΗΤ) Μακεδονίας- Θράκης.

 

Δίδαξε δημοσιογραφία σε σεμινάρια και ημερίδες σχετικά με τα Μ.Μ.Ε., όπως επίσης και στο τμήμα Δημοσιογραφίας στο δημόσιο ΙΕΚ Σερρών, εκπαιδεύοντας δύο «φουρνιές» Σερραίων δημοσιογράφων.

Συνεργάσθηκε, ξεκινώντας από ηλικία 15 χρόνων, με περιοδικά και εφημερίδες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης («Θεσσαλονίκη», «Αγγελιοφόρος της Κυριακής», «Μακεδονία», «Επίκαιρα», «Η Αυγή» κ.α. ) και ως διευθυντής προγράμματος, παραγωγός και παρουσιαστής εκπομπών και πολιτικός σχολιαστής, κατά διαστήματα και κυρίως σε περιόδους εκλογών, με όλους σχεδόν τους τηλεοπτικούς σταθμούς των Σερρών.

 

Από το 1995 συνεργάσθηκε ως υπεύθυνος ενημέρωσης με την ΕΡΑ Σερρών και από το 2006 ως το τέλος του 2011, εργάσθηκε ως υπάλληλος της ΕΡΤ στο ραδιοφωνικό σταθμό των Σερρών.

 

Ως φοιτητής πήρε μέρος στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα στη διάρκεια της δικτατορίας. Με την μεταπολίτευση υπήρξε ο πρώτος πρόεδρος της Ένωσης Φοιτητών –Σπουδαστών Ν. Σερρών και ο εκδότης του πρώτου φοιτητικού περιοδικού τοπικού συλλόγου «Η Παρουσία». Ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ από το οποίο αποχώρησε μετά από ένα εξάμηνο και στη συνέχεια εντάχθηκε στην οργάνωση του Ρήγα Φεραίου και στο ΚΚΕ εσωτερικού. Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ εσωτερικού και της Ελληνικής Αριστεράς. Δημοτικός Σύμβουλος Σερρών στις εκλογές του 1986. Υποψήφιος βουλευτής με τη Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜ.ΑΡ).στις εκλογές του 2012.

 

Ήταν παντρεμένος με την γιατρό- ακτινολόγο Κική Γιαζιτζόγλου. Απέκτησε δύο κόρες και δύο εγγόνια.

 

Αντίο Στέλιο . 

 Vasso Psirrouka

Υπάρχουν κάποιοι δάσκαλοι που μένουν πάντα στην καρδιά σου.

Δεν τους ξεχνάς όχι μόνο για τις γνώσεις που σου μεταλαμπάδευσαν, αλλά γιατί σου έμαθαν να σκέφτεσαι και να ψάχνεις τη γνώση και κυρίως γιατί πίστευαν σε σένα …

Αγαπημένε μου δάσκαλε και φίλε έφυγες πολύ νωρίς αφήσαμε ένα ποτό και μια συζήτηση στη μέση…

Καλό ταξίδι στο φως αγαπημένε μου Stelios Boufidis…

 

 

Giorgos Andreou

Έφυγε από κοντά μας ο Στέλιος Μπουφίδης. Ένα από τα πιο επιδραστικά πρόσωπα της δημοσιογραφίας στις Σέρρες. Ευγενής, καλλιεργημένος, διεισδυτικός. Με πολιτικές θέσεις σταθερές στην Αριστερά, πολιτικοποιημένος χωρίς μικροπολιτικές συμπεριφορές, έτοιμος  να αναγνωρίσει το καλό και δίκαιο σε κάθε άποψη, σε κάθε ιδεολογική ομάδα. Ο Μπουφίδης λειτούργησε χωρίς παρωπίδες, χωρίς αγκυλώσεις. Αγαπούσε ιδιαίτερα τον Πολιτισμό κι αυτό φαίνεται τόσο στα κείμενα του όσο και στις δημόσιες επιλογές του. Του χρωστώ (στην αρχή της διαδρομής μου) μερικές συνεντεύξεις πολύ ουσιαστικές και ενθαρρυντικές. Του χρωστούμε όλοι οι Σερραίοι, αφού με το υπόδειγμα ζωής και εργασίας πλούτισε και κόσμησε τον τόπο μας.

- Η φωτογραφία από την ΕΡΑ Σερρών.

Επιμένουμε παραδοσιακά

 «Έφυγε» από τη ζωή ο δημοσιογράφος Στέλιος Μπουφίδης.

Ο Στέλιος Μπουφίδης υπηρέτησε τη δημοσιογραφία με αξιοπρέπεια, πάθος,μεράκι και αντικειμενικότητα .

Το ήθος του μοναδικό. Οι αξίες του αδιαπραγμάτευτες. Ιδεολόγος αλλά και ρεαλιστής .Δίκαιος .Πολύ δοτικός με τους συναδέλφους και ιδιαίτερα με τους νέους.

Γεννήθηκε στη Νιγρίτα Σερρών τον Μάιο του 1952. Απόφοιτος της Ιδιωτικής Σχολής Δημοσιογραφίας «ΠΕΝΤΑΣ» και Πτυχιούχος του Μαθηματικού Τμήματος της Φυσικομαθηματικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Δημιούργησε το φροντιστήριο ΠΑΙΔΕΙΑ ,εφημερίδες ,περιοδικά, το ράδιο Ε.

Για πολλά χρόνια ήταν υπεύθυνος ενημέρωσης στην ΕΡΑ Σερρών

Υποψήφιος βουλευτής με τη Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜ.ΑΡ).στις εκλογές του 2012.

Ήταν παντρεμένος με την γιατρό- ακτινολόγο Κική Γιαζιτζόγλου. Απέκτησε δύο κόρες και δύο εγγόνια.

Εκφράζουμε τα θερμά και ειλικρινή συλλυπητήρια για την απώλεια του αγαπητού μας φίλου , στην οικογένεια του Στέλιου .

Η φωτογραφία είναι από την παρουσίαση του βιβλίου του Νίκου Πασχαλούδη «τα παραδοσιακά επαγγέλματα». Από αριστερά ο Νίκος Πασχαλούδης,ο καθηγητής της θεολογικής σχολής Θεσσαλονίκης Ιωάννης Μπάκας που και αυτός έφυγε το καλοκαίρι από τη ζωή ,ο Στέλιος Μπουφίδης και ο υπεύθυνος της ομάδας "επιμένουμε παραδοσιακά" Δάπης Δημήτριος.

 

 

Κωνσταντίνος Καρίκης

 

Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν σήμερα η ζωή μου αν δεν είχα το μεγάλο προνόμιο να βρεθούν στο δρόμο μου άνθρωποι όπως ο Στέλιος.

Το κόμμα μας, το Ράδιο Ε103  - το πρώτο επαγγελματικό μου σπίτι - η θρυλική ΜΑΧΗ...

Η φιλία του. Τα ποτά και οι καφέδες μας στις Σέρρες και στην Αθήνα. Ο καθαρός Αριστερός του λόγος. Οι υπέροχες διαφωνίες μας. Οι αντικρουόμενες εμμονές μας. Οι διασπάσεις της Αριστεράς μας. Η αγάπη του για τον τόπο μας, τις Σέρρες.

Ο Stelios Boufidis είναι για όσους είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε ένας άνθρωπος-φάρος, ένας φωτεινός άνθρωπος που φώτιζε τη ζωή και την σκέψη μας. Θα λειψει

Η σκέψη στους αγαπημένους του ανθρώπους.

(Στο πρώτο σχόλιο η είδηση από την ΕΡΤ με τα λόγια της Thalia Kampouridou.)

Kostas Paschalis

Στέλιο θα μου λείψεις (ήδη μου λείπεις)

Ας μου συγχωρηθεί ο προσωπικός τόνος, αλλά θα ήταν αδύνατο να μιλήσω για τον Στέλιο Μπουφίδη, με άλλον τρόπο.  Από την άλλη δεν είμαι καθόλου βέβαιος για το  αν θα «έπρεπε» να κοινοποιήσω και αυτές ακόμη τις λίγες γραμμές που ακολουθούν.  Η γραφή,  ακόμη και η πλέον περίτεχνη, αδυνατεί να μεταφέρει ή  να περιγράψει με πιστότητα τα αληθινά συναισθήματα. Η βαθιά σιωπή και ένα αβίαστο δάκρυ πόνου, λένε πολύ περισσότερα. Όμως η μακρόχρονη θητεία στη βάσανο της γραφής, την οποία και συνυπηρετήσαμε με τον Στέλιο, κρίνω πως την καθιστά στη συγκεκριμένη στιγμή επιβεβλημένη.        

 Μοιράστηκα  πολλά, πάρα πολλά χρόνια με τον Στέλιο. Η δημοσιογραφική μας συνεργασία, που ξεκίνησε το μακρινό 1988 έγινε μέσα στο χρόνο μια μοναδική σχέση βαθιάς και σταθερής  φιλίας που κράτησε μέχρι τον απρόσμενο θάνατό του.  Η φιλία μας στηρίχθηκε στις κοινές δράσεις  και απόψεις μας,  στους ομοειδείς πολιτικούς προσανατολισμούς, σε ατέλειωτα ξενύχτια πάνω σε διάφορες εκδοτικές δραστηριότητες, αλλά και σε ατελείωτες ουζοκατανύξεις όπου η καλλιέργεια του πνεύματος (μέσα από ατέρμονες συζητήσεις  για ότι μπορεί να απασχολεί τον ανθρώπινο νου)  παραχωρούσε τη θέση της στην ευωχία του οινοπνεύματος.  Δεν ήταν αυτή η κοινή πορεία μας πάντα στρωμένη με ροδοπέταλα. Διαφωνήσαμε, μαλώσαμε, απομακρυνθήκαμε, «χαλαστήκαμε», για διάφορους λόγους σοβαρούς και μη, αλλά κατά έναν περίεργο έως μοναδικό τρόπο πάντα καταφέρναμε να βρούμε τον κοινό μας βηματισμό.  Ήμασταν σαν ένα ζευγάρι που μέσα από περιστασιακές εντάσεις αναζωπύρωνε το ενδιαφέρον της σχέσης του.

Ο Στέλιος υπήρξε για μένα μέντορας, φίλος, συνοδοιπόρος, σύντροφος.  Άνθρωπος υψηλής ευφυΐας και αντίληψης, αφουγκράζονταν τα πάντα γύρω του, προσαρμοζόμενος με εξαιρετική άνεση στο όποιο επίπεδο του συνομιλητή του.  Χωρίς δογματισμούς, εμμονές, λεκτικές εντάσεις και ρητορικές υπερβολές,  υπήρξε πάντα συγκαταβατικός και ανεκτικός, χωρίς όμως να απεμπολεί τις προσωπικές του απόψεις και τις πολιτικές καταβολές του.

Σίγουρα θα ήταν ενδιαφέρον να σταθεί κανείς στην μακρά και ενδιαφέρουσα πολιτική του πορεία και παρουσία και φυσικά στην δημοσιογραφική του καριέρα που περιελάμβανε σημαντικά εκδοτικά εγχειρήματα, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές, μαθήματα κατάρτισης και εκπαίδευσης, συμμετοχή σε δημόσιες εκδηλώσεις πολιτικού και πολιτισμικού χαρακτήρα και πολλά άλλα.  Σαφώς και θα υπάρξει μνεία για όλα αυτά στο μέλλον, όμως σ’ αυτόν τον σύντομο αποχαιρετισμό  πρωτεύουσα σημασία τουλάχιστον για μένα είναι η πρόωρη απώλεια ενός ωραίου ανθρώπου που υπήρξε εξαιρετικός φίλος. 

Στα χρόνια, κυρίως,  μετά τη συνταξιοδότησή του,  οι δημόσιες σχέσεις και επαφές του Στέλιου  περιορίστηκαν  σε έναν στενό κύκλο  ανθρώπων και σε μία οικογενειακή ζωή  την οποία  «φώτισε» και «πλούτισε» με τρόπο μοναδικό η παρουσία των δύο εγγονών του.  Θα έλεγα, υπερβάλλοντας ίσως, πως αυτή τη περίοδος για τον Στέλιο ήταν  η άνοιξη της ωριμότητάς του.

Πολιτικά αποστασιοποιημένος εδώ και πολλά χρόνια, όπως άλλωστε και κάποιοι από εμάς τους σχετικά νεότερους, που γευτήκαμε την πίκρα των αλλεπάλληλων διαψεύσεων, παρακολουθούσε ανελλιπώς τις πολιτικές εξελίξεις,  τις οποίες και σχολιάζαμε συναγωνιζόμενοι (διασκεδάζοντας)  για το ποιος θα επιδείξει μεγαλύτερο κυνισμό στη διατύπωση των απόψεών του.   

Όταν εξαντλούσαμε την πολιτική θεματολογία,  κάναμε μία μικρή πλην άκρως περιεκτική (και αρκούντως διασκεδαστική) στάση στα social media, για να αναζητήσουμε εντέλει καταφύγιο στην προσφιλή μας λογοτεχνία.  Διαβάζαμε ότι έπεφτε στα χέρια μας, τίτλοι καινούργιοι και παλιοί, βιβλία δανεισμένα, βιβλία πολυσυζητημένα, βιβλία ξεχασμένα στα ράφια της βιβλιοθήκης μας  ήταν σχεδόν η καθημερινή «λεία μας».  Οι διαφορετικές αναγνωστικές μας προτιμήσεις  έδιναν συνεχώς αφορμές για ατελείωτες συζητήσεις, όπου συμφωνούσαμε πως διαφωνούμε. Τον χαρακτήριζα «επιπόλαιο» αναγνώστη και αυτός  μου ανταπαντούσε λέγοντας πως προτιμά να είναι επιπόλαιος και όχι εμμονικός όπως κάποιοι «πειραγμένοι». 

Ενδιαμέσως κανονίζαμε κάποιες «πανηγυρικές ουζοκατανύξεις» μέσα από τις  οποίες αναπτερώναμε το ηθικό μας.  Η τελευταία ήταν μόλις δύο εβδομάδες πριν «πέσει». Κατά ένα περίεργο παιχνίδι της τύχης  είχα μαζί μου την  Polaroid, που αποθανάτισε  τη σκηνή:  Ο Στέλιος σε πρώτο πλάνο χαμογελά κρατώντας το ποτήρι και εγώ με τον Γιώργο (τον άλλον εξαιρετικό φίλο και συνδαιτυμόνα) κοιτούμε αφηρημένα και ελαφρώς στα χαμένα στο φακό, λες και προβλέπαμε τα μελλούμενα. 

Τον είδα τελευταία φορά στου «Παπαγεωργίου».  Η φλόγα της ζωής έπαιζε ακόμη στα μάτια του.  Λόγω της τραχειοτομής αδυνατούσε να μιλήσει.   Του έλεγα ότι μου ήρθε εκείνη την ώρα στο μυαλό, στο πνεύμα πάντα  της  σαρκαστικής διάθεσης που κυριαρχούσε στην κουβέντες μας, όλα τα προηγούμενα χρόνια. Το  ανεπαίσθητο μειδίαμα στα χείλη και η εκφραστική κίνηση των ματιών του, που δήλωνε αποδοχή και συγκατάβαση, ήταν η εικόνα η τελευταία που κράτησα στη μνήμη μου από τον Στέλιο.  Η ελπίδα της ανάνηψης, ελπίδα που τη στιγμή εκείνη την νοιώθαμε στον ακέραιο βαθμό,  έσβησε, δυστυχώς πολύ  γρήγορα, αφήνοντας πίσω της τη βεβαιότητα του επικείμενου θανάτου του.

Ο Στέλιος ήταν ένας άνθρωπος που ήθελε να γεύεται την κάθε στιγμή στη ζωή του.  Δεν τον ενδιέφερε το «μετά της ύπαρξης», πολύ δε περισσότερο η υστεροφημία του. Ζούσε σε πραγματικό χρόνο το τώρα,  πως αν κανείς θέλει να ζήσει πραγματικά θα πρέπει να αφήσει πίσω του τις αυταπάτες.  Ίσως να είχε δίκιο ίσως και  άδικο. Το βέβαιο ήταν πως, τουλάχιστον στα χρόνια της ωριμότητας,  έμεινε συνειδητά προσηλωμένος σ’ αυτόν τον τρόπο ζωής. Το δυστύχημα είναι πως η ζωή του στέρησε κάποια από τα τρυφερότερα χρόνια της ζωής του.

Στέλιο θα μου λείψεις, μου λείπεις ήδη…

Υ.Γ.  Συνήθιζα τα κείμενα που με δυσκόλευαν να τα στέλνω στον Στέλιο για να μου πει την γνώμη του.  Θα ήθελα ειλικρινά να του στείλω και αυτό που μόλις ολοκλήρωσα,  από περιέργεια και μόνον για να δω τις αντιδράσεις του. Θέλω να πιστεύω πως θα συγκατάνευε με εκείνο δικό του ιδιαίτερο μειδίαμα,  αλλά και πάλι δεν είμαι απολύτως σίγουρος.

 

 Θεοδωρος Ελιογλου

Τον αποκαλούσα ομορφαντρα και το εννοούσα.Γιατι ήταν πολύ ωραίος άνθρωπος.Με αυτό το πλατύ καλοσύνατο χαμόγελο. Η ομορφιά της ψυχής του απέραντη Το ήθος του αξεπέραστο. Η Σοφία του και η ευρυμαθεια του τεράστια.Η δημοσιογραφικη του προσφορά επίσης. Αυτό που νοιώθω είναι απέραντη θλίψη και ένα τεράστιο γιατί. Όμορφαντρα μου κρατώ αυτή την εικόνα στην καρδιά μου και τις υπέροχες συζητήσεις μας.Ποιος ξέρει μπορεί να ξανανταμωσουμε.Ως τότε Αντίο φίλε μου