Σπύρος Γεωργάτος
Με όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο κι εδώ, η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου φαίνεται λίγο παράταιρη.
Παρωχημένα πράγματα, μουσειακά.
Ή μήπως όχι;
Αλήθεια, πόσα -και ποια- από τα αιτήματα της εξέγερσης
παραμένουν επίκαιρα;
Και τι πιστεύουν στο βάθος όλα εκείνα τα σωματεία, τα
σχολεία, οι Δήμοι, τα κόμματα, που θα εκδώσουν και πάλι τα γνωστά ψηφίσματα;
Οι ρομαντικοί θα αναστενάξουν μια ακόμα φορά.
Οι κυνικοί το ’χουν λυμένο εδώ και χρόνια.
Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία-Εθνική Ανεξαρτησία για άλλους μεν
συνεχίζουν να είναι ένα άπιαστο όνειρο, για άλλους δε καθαρές ανοησίες.
Με συστηματικότητα, όλοι και όλα προσπαθούν να μας
πείσουν ότι οι εξάρσεις και τα σκιρτήματα της ελληνικής κοινωνίας, από το 1944
έως το 1973 και το 2015, δεν ήταν παρά αυταπάτες.
Γιατί τα κακώς έχοντα θα διορθώνονταν ούτως ή άλλως
αφ΄εαυτών, δοθέντος κάποιου χρόνου.
Μ’ αυτά και με τ’ άλλα. λοιπόν, φτάσαμε στα ανείπωτα.
Δεμένοι πισθάγκωνα στο άρμα του ατλαντισμού, πολίτες μιας
χώρας όπου παιδιά σκοτώνονται κι οι μετανάστες πνίγονται χωρίς ν’ ανοίξει μύτη.
Νομίμως παρακολουθούμενοι και μην-το-ψάχνεις.
Μεροκαματιάρηδες και συνταξιούχοι στη μιζέρια, με μόνη
ελπίδα τις λίστες φιλανθρωπίας στα σουπερμάρκετ και τα φιλοδωρήματα για τον
λογαριασμό του ηλεκτρικού.
Μια «Ελευθερία» κενή περιεχομένου, και μια «Παιδεία»
σχεδιασμένη για να κάνει το μαύρο άσπρο και να εμπεδώνει ένα απάνθρωπο
καθεστώς.
Όλο αυτό είναι και καλά μια «κανονικότητα», που όχι μόνο
πρέπει να αποδεχθούμε, αλλά και να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού.
Γιατί αλλιώς θα καταλήξουμε απόβλητοι και παρίες,
δογματικοί και «κολλημένοι». Είδη για πέταμα, κακότεχνα αγάλματα, διαβρωμένα
και χωρίς κεφάλι.
Αυτό που αγνοούν όμως οι δυνάστες μας είναι το τι κάνει
στον άνθρωπο και την κοινωνία η ακραία αδικία, το τι συνεπάγεται η διαρκής
ματαίωση και το ανεκπλήρωτο.
Ας δουν λοιπόν τις «17 Κλωστές», για να καταλάβουν αυτοί
οι κύριοι κι οι κυρίες πως ένας φιλήσυχος τσαγκάρης απ’ τα Κύθηρα
μεταμορφώνεται σε τέρας γεμάτο μίσος, που διψάει για εκδίκηση.
Και πως τελικά παίρνει στον λαιμό του 17 ψυχές -με τη
δική του -πολύ πριν την «Παραγγελιά».
Στην πραγματική ζωή, όχι στα ψέματα …
Κι ας προσέξουν οι λόγιοι κι οι λογικοί και τ’ άλλο, που
επισημαίνει ο Hobsbawm διαβάζοντας λίγο αλλιώς το «Μανιφέστο».
Εκεί που λέει ότι «Η Ιστορία της μέχρι τώρα κοινωνίας
είναι η Ιστορία των ταξικών συγκρούσεων … καταπιεστής και καταπιεζόμενος,
βρίσκονταν πάντα σε ακατάπαυστη αντιπαράθεση μεταξύ τους, συνεχίζοντας χωρίς
διακοπή μια πότε κρυφή και πότε φανερή διαπάλη, μια διαπάλη που κάθε φορά
κατέληγε είτε στη ριζική ανασύνθεση της κοινωνίας, είτε στον αμοιβαίο αφανισμό
των αντιπάλων»*.
Αυτό που τους/μας αφορά είναι ο δεύτερος όρος της
διάζευξης: ο α μ ο ι β α ί ο ς αφανισμός και το γαία πυρί μιχθήτω.
Να καταλάβουμε όλοι καλά και να τ’ αφομοιώσουμε: η
Ιστορία δεν έχει τελειώσει.
Κι ότι πέρα από τα διάφορα ποιητικά, μυθοπλαστικά, εκτός
του κόσμου τούτου, κάτι ζει κι ανασαίνει.
Εξ άλλου, The way is long but the end is near/Already the
fiesta has begun.
Που λέει κι άλλος, με άλλη ευκαιρία…