Στέλιος Κούλογλου
Η επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στις αμερικανικές εκλογές έχει κατακλυσμικές συνέπειες. Όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Στις ΗΠΑ ήρθε για να πάρει τη ρεβάνς. Αλλά η επιστροφή ενός αδίστακτου εγωπαθούς δημαγωγού στη θέση του πλανητάρχη, προμηνύει διεθνή αστάθεια και πολεμικές συγκρούσεις σε παγκόσμιο επίπεδο.
Το αμερικανικό πολιτικό σύστημα είναι σχεδιασμένο ώστε να
υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στον πρόεδρο και το Κογκρέσο, ώστε ο ένας πόλος
εξουσίας να ελέγχει τον άλλο. Αλλά αυτήν τη φορά το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα θα
ελέγχει και τη Βουλή και τη Γερουσία.
Στην άλλη εξουσία, την τυφλή, τα πράγματα είναι το ίδιο
άσχημα. Στο εννεαμελές Ανώτατο Δικαστήριο έχουν την πλειοψηφία οι συντηρητικοί,
καθώς στην προηγούμενη θητεία του (2017-20) ο Τραμπ είχε καταφέρει να διορίσει
τρία νέα μέλη. Η κατάληψη του του Ανώτατου Δικαστηρίου από τη ριζοσπαστική
δεξιά είναι μία διαδικασία που ξεκίνησαν ακραίοι δεξιοί κύκλοι από τη δεκαετία
του 1980.
Το έχουν σήμερα καταφέρει επενδύοντας μεγάλα χρηματικά
ποσά, άλλοτε στην προώθηση των δικών τους δικαστών και άλλες φορές στη
δυσφήμιση των προοδευτικών υποψηφιοτήτων. Αρκεί να αναφέρω ότι ξόδεψαν 7
εκατομμύρια δολάρια για να εμποδίσουν το 2016 την υποψηφιότητα στο Ανώτατο
Δικαστήριο του Merrick Garland, ενός πολύ μετριοπαθούς υποψηφίου που πρότεινε ο
πρόεδρος Ομπάμα μετά το θάνατο του (συντηρητικού) δικαστή Scalia.
Ως μόνος πόλος ελέγχου της εξουσίας δεν απομένουν τα ΜΜΕ.
Το γεγονός ότι για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες δύο μεγάλες εφημερίδες έσπασαν
την παράδοση και δεν υποστήριξαν υποψήφιο (τη Χάρις) επειδή το ήθελαν οι
δισεκατομμυριούχοι ιδιοκτήτες τους, δείχνει την πλήρη υποταγή ενός μέρους των
Μέσων Ενημέρωσης στα επιχειρηματικά συμφέροντα.
Με επικεφαλής τους New York Times και το CNN, το άλλο
μέρος των ΜΜΕ που πολέμησε τον Τραμπ, μάλλον δεν βοήθησε ιδιαίτερα. Γιατί
αποτελούν μέρος του κατεστημένου και της ελίτ των Δημοκρατικών, που οι
οργισμένοι ψηφοφόροι παταγωδώς αποδοκίμασαν, επιλέγοντας τον Τραμπ.
Δεν έχει σημασία ότι η νέα Ρεπουμπλικανική παντοδυναμία
θα επιβάλλει μέτρα που θα ενισχύσουν τους πλούσιους και θα αποδυναμώσουν ακόμη
περισσότερο τους ασθενέστερους, χώρια τους άμοιρους μετανάστες.
Η αντοχή και η νίκη του Τραμπ οφείλονται στην εγκατάλειψη
των εργαζόμενων από τους Δημοκρατικούς και στη διαφθορά της ηγεσίας τους. Είναι
ψήφος διαμαρτυρίας για τη χειροτέρευση της ζωής τους.
Η εκλογική νίκη Τραμπ θα προκαλέσει συνεχείς σεισμούς σε
παγκόσμιο επίπεδο. Στη Μέση Ανατολή προμηνύεται νέα θύελλα, καθώς ο Τραμπ έχει
ήδη υποσχεθεί να ισοπεδώσει τους Παλαιστινίους, το Ιράν και όποιον άλλο
τολμήσει να τα βάλει με το Ισραήλ. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Νετανιάχου ήταν από
τους πρώτους που έσπευσαν να συγχαρούν τον νέο πρόεδρο.
Για να κάνει «την Αμερική Μεγάλη Ξανά» ο Τραμπ θα πρέπει
να κλιμακώσει τον εμπορικό πόλεμο με την Κίνα και τις γεωπολιτικές συγκρούσεις
(Ταϊβαν) που συνδέονται μαζί της. Απέναντι στην ΕΕ, τη φοβισμένη και ανεπαρκή
ηγεσία της, θα ακολουθήσει σκληρότερη πολιτική στην οικονομία από τον φιλικό
ανταγωνισμό του Μπάιντεν.
Ήδη από την προηγούμενη θητεία του, ο Τραμπ είχε δείξει
ότι ούτε καταλαβαίνει ούτε εκτιμά τις Βρυξέλλες και τα κράτη μέλη της ΕΕ, όταν
μάλιστα δεν πληρώνουν όσα πρέπει στις πολεμικές δαπάνες.
Η νίκη του θα ευνοήσει την ευρωπαϊκή ακροδεξιά, της
οποίας η άνοδος ξεκίνησε άλλωστε από την επικράτηση του το 2016. Για αυτό οι
Ευρωπαίοι ακροδεξιοί είναι ενθουσιασμένοι. Όπως δήλωσε υποστηρίζοντας τον Τραμπ
και ο κ. Μάκης Βορίδης, της φιλελεύθερης κυβέρνησης Μητσοτάκη, «εμένα οι
προτιμήσεις μου είναι συγκεκριμένες, ό,τι είναι δεξιό είναι καλό». Και
ακροδεξιό ακόμη καλύτερο.
Περισσότερο ασαφής παραμένει η στάση του Τραμπ στον
πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας, τον οποίο έχει υποσχεθεί ότι θα τελειώσει σε μερικά
εικοσιτετράωρα. Κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, ο δύστυχος Ζελένσκι έσπευσε κι
αυτός να τον συγχαρεί, αλλά ο νέος πρόεδρος γέρνει υπέρ του Πούτιν γιατί τον
έλκουν οι σκληροί και αποφασισμένοι για όλα ηγέτες.
Άλλωστε, σύμφωνα με τον στρατηγό άλλοτε στενό συνεργάτη
του, ο Τραμπ πίστευε ότι ο Χίτλερ «έκανε και καλά πράγματα». Τον ζήλευε επίσης,
σύμφωνα με έναν ακόμη παλιό συνεργάτη, γιατί ο Γερμανός Φύρερ είχε πιστούς και
αποφασισμένους στρατηγούς που δεν θα είχαν πρόβλημα να πυροβολήσουν τους
διαδηλωτές.
Η παγκόσμια γεωπολιτική ανισορροπία, τα δύο ανοικτά
πολεμικά μέτωπα μέσα και γύρω από την Ευρώπη, η υφέρπουσα διεθνής οικονομική
κρίση και η πλήρης επικράτηση των ολιγαρχών, οι αυξανόμενες κοινωνικές
ανισότητες και η άνοδος της Ακροδεξιάς, δεν προμηνύουν τίποτα καλό.
Μέσα σε 90 χρόνια, πολλά έχουν αλλάξει. Αλλά γράφοντας
αυτό το σχόλιο η σκέψη μου πάει τότε, στους αρθρογράφους της δεκαετίας του ’30.