Τα ελληνικά κανάλια θυμήθηκαν ότι δεν είναι η Αθήνα το κέντρο της γης, αλλά η Ουάσιγκτον. Ακόμη και τα πρωϊνάδικα παράτησαν το εθνικό κουτσομπολιό και ξεκίνησαν μία ακατάσχετη λογοδιάρροια για το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών και τις αιτίες της αποτυχίας της Κάμαλα Χάρις. Ελάχιστοι ασχολούνται με την ουσία: σχεδόν το 80 τοις εκατό των ψηφοφόρων που ανέφεραν την οικονομία ως το κορυφαίο ζήτημα που τους απασχολούσε, ψήφισαν υπέρ του Τραμπ.
Το 1992 ο Μπιλ Κλίντον είχε κερδίσει τις εκλογές παίζοντας το χαρτί της οικονομίας. Ο αντίπαλος του, ο Μπους ο πρεσβύτερος, υπερηφανευόταν για την εξωτερική του πολιτική και έκανε κριτική στον Μπιλ για τις εξωσυζυγικές του περιπέτειες. Αυτός απαντούσε λέγοντας η οικονομία δεν πάει καλά και αυτό είναι το βασικό πρόβλημα. Ακολούθησε την πολιτική των συμβούλων του, που είχαν γράψει στο πολεμικό δωμάτιο της προεκλογικής τους εκστρατείας: «είναι η οικονομία ηλίθιε».
Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι από τον Κλίντον ξεκίνησε η δεξιά στροφή του Δημοκρατικού Κόμματος που το απομάκρυνε από την παραδοσιακή, εκλογική του βάση: τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα, τους ασθενέστερους. Το 2016 οι Λευκοί εργάτες εξέλεξαν τον Τραμπ. Το 2024 προστέθηκαν σε αυτούς οι Λατίνοι και οι Μαύροι εργαζόμενοι. Και τον ξανάβγαλαν.
Το Δημοκρατικό Κόμμα έχει γενετικά τροποποιηθεί σε ένα «σκιώδες κόμμα» των μεσαίων τάξεων και των προνομιούχων έγραψε το αριστερό Jacobin. « Σε ένα αστερισμό ΜΚΟ, μέσων ενημέρωσης και ακτιβιστών που χρηματοδοτούνται από ιδρύματα και αποτελούν πλέον τη θεσμική τάξη των Δημοκρατικών».
Έτσι το Δημοκρατικό Κόμμα προσπάθησε να κερδίσει τους Μαύρους άνδρες με υποσχέσεις όχι για τη βελτίωση της οικονομικής τους θέσης, αλλά για νόμιμη μαριχουάνα και προστασία των κρυπτονομισματικών επενδύσεων. Η Χάρις εμφανίστηκε ως εκπρόσωπος μιας μορφωμένης επαγγελματικής τάξης, η οποία εστιάζει εξ ολοκλήρου στη δημοκρατία, τα δικαιώματα των αμβλώσεων και την προσωπική ταυτότητα, αλλά αδιαφορεί σε μεγάλο βαθμό για τα υλικά ζητήματα.
«Ενώ η ηγεσία των Δημοκρατικών υπερασπίζεται το status quo, ο αμερικανικός λαός είναι θυμωμένος και θέλει αλλαγή», σχολίασε το αποτέλεσμα ο αριστερός Γερουσιαστής Μπένι Σόντερς. «Και έχουν δίκιο. Σήμερα, ενώ οι πολύ πλούσιοι τα πάνε πρωτοφανώς καλά, το 60% των Αμερικανών ζει από μέρα σε μέρα και έχουμε μεγαλύτερη ανισότητα εισοδήματος και πλούτου από ποτέ άλλοτε..
..Είναι απίστευτο ότι οι πραγματικοί, υπολογιζόμενοι βάσει του πληθωρισμού, εβδομαδιαίοι μισθοί για τον μέσο Αμερικανό εργαζόμενο είναι σήμερα χαμηλότεροι από ό,τι ήταν πριν από 50 χρόνια…Σήμερα, παρά την έκρηξη της τεχνολογίας και της παραγωγικότητας των εργαζομένων, πολλοί νέοι άνθρωποι θα έχουν χειρότερο βιοτικό επίπεδο από τους γονείς τους».
Είναι η έλλειψη ελπίδας και η οργή από τη φτώχεια και τις αυξανόμενες ανισότητες που εκμεταλλεύτηκε ο δημαγωγός Τραμπ. Οι εκλογές κρίθηκαν στην οικονομία και το αποτέλεσμα τους από την εκλογική συμπεριφορά των ασθενέστερων. Είναι η οικονομία και οι φτωχοί, ηλίθιε.
Tvxs