Φωτεινή Λαμπρίδη
Όχι απλά δεν την ενοχλεί αλλά την τιμά όταν της λένε πως η φωνή της θυμίζει την Μπέλλου. Η Φωτεινή Βελεσιώτου έχει αγγίξει καιρό τώρα τις χορδές των ανθρώπων που τους έλλειπε μια γυναικεία δωρική φωνή που τραγουδά με ψυχή. Τις Παρασκευές 15 & 22 Νοεμβρίου, η Φωτεινή Βελεσιώτου, ερμηνεύει με τον Παναγιώτη Μάργαρη στην κιθάρα κλασικά λαϊκά τραγούδια. Με αυτήν την αφορμή, μιλάει στο tvxs για τα παιδικά της χρόνια, τη δύναμη του τραγουδιού, την κοινωνική ευαισθησία που έχει αποδείξει πως της περισσεύει, αφού δίνει το παρόν σε κρίσιμες στιγμές, όπου η αλληλεγγύη δεν είναι δυστυχώς αυτονόητη για όλους και όλες.
Πού μεγαλώσατε και τι θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια;
Μεγάλωσα στην Καρδίτσα. Θυμάμαι τις ήσυχες γειτονιές της,
τον κόσμο που κυκλοφορούσε άνετα, τις μυρωδιές από τα ταβερνάκια και τους
φούρνους, τη φύση, τη μεγάλη λαϊκή αγορά με τους ντόπιους παραγωγούς, το
αγαπημένο μας πάρκο Παυσίλυπο και τα παιχνίδια που σκαρφιζόμασταν μέσα στην
ανεμελιά με τα αδέρφια μου και τις παρέες μας. Εκείνα τα χρόνια ήταν απλά και,
ίσως, πιο γνήσια. Ήταν μια άλλη εποχή, με λιγότερα μέσα, αλλά με περισσότερη
ζεστασιά και ειλικρίνεια στις σχέσεις των ανθρώπων.
inRead Advertisement
by VIDADS since 2011
Γιατί θέλατε να γίνετε εκπαιδευτικός;
Η διδασκαλία ήταν για μένα ένας τρόπος να δώσω ό,τι χρήσιμο
έχω μέσα στη βαλίτσα της ζωής μου, να μοιραστώ με τα παιδιά γνώσεις και
εμπειρίες. Ήθελα να προσφέρω κάτι από τον εαυτό μου στην επόμενη γενιά. Πάντα
θεωρούσα το επάγγελμα αυτό ευθύνη αλλά και τιμή διότι έχεις την ευκαιρία να
συμβάλεις στη διαμόρφωση της συνείδησης των νέων, αλλά και να τους εμπνέεις να
ονειρεύονται έναν κόσμο με περισσότερη ανθρωπιά και αλληλεγγύη. Ένιωθα πως μέσα
από αυτή τη διαδικασία μάθαινα κι εγώ. Ήταν μεγάλο σχολείο για μένα η εμπειρία
αυτή.
Πότε ξεκινάει η σχέση σας με το τραγούδι; Ποια τραγούδια
πρωτοαγαπήσατε και πότε ανεβήκατε σε πάλκο πρώτη φορά;
Από μικρή αγαπούσα πολύ το τραγούδι, ήταν μια όμορφη
συντροφιά που γέμιζε τις στιγμές μου. Τα τραγούδια που με σημάδεψαν ήταν τα
λαϊκά και τα ρεμπέτικα, τραγούδια με αλήθεια και αυθεντικότητα. Πρώτη φορά
ανέβηκα σε πάλκο πολύ αργότερα, σχεδόν τυχαία, όταν φίλοι μου, μου ζήτησαν να
τραγουδήσω σε ένα μικρό μαγαζί της Θεσσαλονίκης, τα “Χνάρια” το 1983. Ήταν σαν
μια κρυφή επιθυμία που βγήκε στην επιφάνεια και δεν μπορούσα να την αγνοήσω.
Ποια πρόσωπα και ποιες συγκυρίες συνέβαλαν ώστε να κάνετε
τη στροφή και να γίνετε τραγουδίστρια;
Ένας από τους ανθρώπους που έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε
αυτήν τη στροφή στην καριέρα μου, ήταν ο αγαπημένος μας συνθέτης Γιώργος
Καζαντζής, ο οποίος με πίστεψε και μου έδωσε αυτό το μοναδικό τραγούδι, τις
«Μέλισσες». Η στήριξή του ήταν καθοριστική. Όταν το τραγούδι βγήκε προς τα έξω,
ο κόσμος το αγάπησε πολύ. Έτσι κατάλαβα πως είχα κάτι σημαντικό να δώσω στον
κόσμο της μουσικής.
Τι πρέπει να έχει ένα τραγούδι ώστε να το επιλέξετε για
το ρεπερτόριό σας;
Πρέπει να έχει ψυχή, αλήθεια, να μου μιλάει. Θέλω το
τραγούδι να έχει δυναμική, να διηγείται μια ιστορία που να τη νιώθω δικιά μου ή
να μου γεννάει εικόνες. Ένα καλό τραγούδι πρέπει να έχει ουσία και να αγγίζει
την ψυχή του/της ακροατή/ριας.
Τι κάνει ένα καλό τραγούδι, μεγάλο τραγούδι;
Ένα μεγάλο τραγούδι δεν ξεθωριάζει με τον χρόνο. Κρατάει
τη δύναμή του γιατί οι στίχοι και η μελωδία του μιλούν για κάτι διαχρονικό,
κάτι που αφορά όλους και όλες μας. Είναι εκείνα τα τραγούδια που, όσο κι αν
περάσουν τα χρόνια, δεν σταματάνε να μας συγκινούν, να μας μιλούν στις πιο
κρυφές πλευρές της ψυχής μας.
Λένε συχνά ότι η φωνή σας μοιάζει με της Σωτηρίας
Μπέλλου. Είναι κάτι που σας βοηθά ή σας ενοχλεί;
Η Σωτηρία Μπέλλου είναι μια τεράστια μορφή για το
ελληνικό τραγούδι, μια γυναίκα που έβαλε τη σφραγίδα της και άφησε ιστορία.
Νιώθω τιμή να μου λένε πως η φωνή μου θυμίζει κάτι από τη δική της, γιατί η
Μπέλλου ήταν αυθεντική και αληθινή, είχε τη δική της μοναδική ταυτότητα. Δεν
θεωρώ ότι μοιάζουμε απόλυτα, όμως ίσως αυτό που μας ενώνει είναι η ίδια αγάπη
και αλήθεια για το τραγούδι.
Τι αγαπήσατε στους ρεμπέτες;
Αγάπησα την ειλικρίνειά τους, την αυθεντικότητα με την
οποία τραγουδούσαν για τη ζωή τους και τις δυσκολίες τους. Τα ρεμπέτικα είναι
τραγούδια που βγήκαν μέσα από τη ζωή του λαού, με αλήθειες που αγγίζουν τους
πάντες. Οι ρεμπέτες δεν φοβόντουσαν να μιλήσουν για τη φτώχεια, τη δυστυχία,
την αγάπη και την απώλεια, χωρίς ωραιοποιήσεις και χωρίς υποκρισία.
Έχετε πει ότι οι καλλιτέχνες είναι για την Πολιτεία η
τελευταία τρύπα του ζουρνά. Πώς είναι να είσαι καλλιτέχνης στην Ελλάδα;
Δεν είναι εύκολο. Ο πολιτισμός στην Ελλάδα δυστυχώς δεν
παίρνει τη στήριξη που χρειάζεται. Αρκετοί πιστεύουν ότι το να είσαι
καλλιτέχνης είναι μόνο δόξα και χειροκρότημα, όμως υπάρχει και ένα κομμάτι
γεμάτο αβεβαιότητα και αγωνία. Παλεύουμε μόνοι μας, κι όμως ο καλλιτέχνης είναι
απαραίτητος και αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας μας, γιατί δίνει στον κόσμο
μια διέξοδο, μια ελπίδα, μια παρηγοριά.
Πρόσφατα καλλιτέχνες που συμμετείχαν στη συναυλία για τα
Τέμπη δέχτηκαν τα πυρά. Εσείς δίνετε το παρόν σε αντιφασιστικές και
αντιρατσιστικές συναυλίες. Τι φοβάται η Πολιτεία και τι είναι αυτό που κάνει
εσάς να συμμετέχετε;
Η Πολιτεία συχνά δεν θέλει οι καλλιτέχνες να μιλούν για
τις κοινωνικές ανισότητες, την έλλειψη δικαιοσύνης, και τις όποιες εγκληματικές
συμπεριφορές γιατί το τραγούδι έχει τη δύναμη να αφυπνίζει τον κόσμο. Για μένα
είναι σημαντικό να είμαι δίπλα στους ανθρώπους που αγωνίζονται για δικαιοσύνη
και ισότητα, ενάντια σε όποια μορφή βίας. Ο καλλιτέχνης έχει φωνή, και οφείλει
να την χρησιμοποιεί με κοινωνική ευαισθησία.
Τι θα ακούσουμε στη Σφίγγα;
Στη μουσική σκηνή Σφίγγα, τις Παρασκευές 15 & 22
Νοεμβρίου, θα ζήσουμε μια μοναδική μουσική συνάντηση, ένα ταξίδι με αγαπημένα
τραγούδια γεμάτα συναισθήματα και αναμνήσεις. Μαζί με τον σπουδαίο κλασσικό
κιθαρίστα Παναγιώτη Μάργαρη, θα παρουσιάσουμε ένα πρόγραμμα που αναδεικνύει τα
διαμάντια των Μούτση, Βίρβου , Καλδάρα, Ρασούλη κ.α., με έναν πιο προσωπικό και
«διαλογικό» χαρακτήρα, βασισμένο στην κιθάρα και τη φωνή. Όλα αυτά τα πολύτιμα
υλικά θα μετατρέψουν τη βραδιά σε ένα νοσταλγικό σεργιάνι στην ιστορία του
λαϊκού μας τραγουδιού.