Το 1996, ο Βασίλειος Τσαλκιτζής, εργολάβος και ιδιοκτήτης οικοπέδου στην Κηφισιά, ζήτησε από την πολεοδομία να αυξήσει τη δόμηση κατά 300 τ.μ. (από τα 1.200 τ.μ.) στο οικόπεδο που διατηρούσε και για το οποίο είχε εκδοθεί άδεια ανέγερσης εμπορικού κέντρου. Αν και αρχικά έγινε δεκτή η αίτησή του, δύο μήνες μετά, ο νέος διευθυντής της Πολεοδομίας προχώρησε σε ανάκληση αυτής, με αποτέλεσμα ο Τσαλκιτζής να προσφύγει στα δικαστήρια. Τον Νοέμβριο του 2001 ο τελευταίος μήνυσε τον Τασούλα για εκβίαση ισχυριζόμενος ότι σε κατ' ιδίαν συνάντηση του είχε ζητήσει 70 εκατομμύρια δραχμές προκειμένου, ως δήμαρχος Κηφισιάς, να άρει τον χαρακτηρισμό ως κοινόχρηστου χώρου των 300 τ.μ.
Λόγω της βουλευτικής ιδιότητας του Τασούλα η υπόθεση συζητήθηκε
στην ολομέλεια της Βουλής προκειμένου να αποφασιστεί η άρση ή μη της
βουλευτικής ασυλίας που απαιτείται σε τέτοιου είδους περιπτώσεις. Η Βουλή, με
απλή πλειοψηφία, αποφάνθηκε να μην άρει τη βουλευτική ασυλία του κ Τασούλα
καθώς θεωρήθηκε ότι η καθυστέρηση υποβολής της μήνυσης, αλλά και ότι ο
Τσαλκιτζής είχε δώσει συνεντεύξεις στα Γιάννενα (εκλογική περιφέρεια του κ
Τασούλα) μαζί με πολιτευτή που δεν είχε καταφέρει να εκλεγεί βουλευτής,
φανέρωναν την πολιτική σκοπιμότητα της κίνησής τους. Σύμφωνα με τον ίδιο τον
βουλευτή η καθυστέρηση της υποβολής της μήνυσης αλλά και το περιεχόμενο αυτής
αποδεικνύουν ότι αυτή έγινε για λόγους προκλήσεως πολιτικής βλάβης.
Τον Αύγουστο του 2003 ο Τσαλκιτζής υπέβαλε νέα μήνυση,
για την οποία ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου γνωμοδότησε ότι αφορούσε την
ίδια υπόθεση χωρίς την προσκόμιση νέων στοιχείων.Κατά αυτής της απόφασης ο
Τσαλκιτζής προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Παράλληλα
προσέφυγε με αγωγή αποζημίωσης στα Πολιτικά Δικαστήρια κατά του Τασούλα, τα
οποία, όμως, απέρριψαν τις αγωγές του.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου
καταδίκασε την Ελλάδα για παραβίαση του δικαιώματος δίκαιης δίκης (πρόσβαση σε
δικαστήριο) θεωρώντας ότι οι καταγγελόμενες πράξεις του δεν συνδέονταν με την
άσκηση του κοινοβουλευτικού του έργου.