Φωτεινή Λαμπρίδη
«[…] Η χώρα μας έχει ανάγκη από αλήθεια και σοβαρότητα. Γιατί η αμφισβήτηση των θεσμών -από τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δικαιοσύνη μέχρι και τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας- κρύβει κινδύνους. Καταργεί κανόνες και όρια, οδηγώντας στην κοινωνική ‘’ζούγκλα’’. Και ξέρουμε καλά ότι εκεί αδικούνται πρώτοι οι πιο αδύναμοι, καθώς επικρατεί ο νόμος του ισχυρότερου. […] Η άγνοια είναι το έδαφος του λαϊκισμού. Η εμμονική καχυποψία, ο πρώτος σπόρος του. Ενώ το ψέμα, όσο αλλόκοτο και αν είναι, γίνεται το λίπασμα που τον βοηθά να ανθίσει και να γιγαντωθεί.»
Ακούγοντας τα παραπάνω λόγια του Κυριάκου Μητσοτάκη σε
πρόσφατη συνέντευξη του στην Καθημερινή με τίτλο «Κάποιοι θέλουν να μας
οδηγήσουν σε ζούγκλα», απορεί κανείς σε ποιους απευθύνεται. Μήπως είμαστε λαός
εξόριστος σε άλλον πλανήτη και δεν έχουμε βιώσει την καταστρατήγηση των θεσμών
από τον ίδιο τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση του; Μήπως είμαστε τίποτα
Ελληνίδες κι Έλληνες εξόριστοι στον Άρη και δεν είδαμε πόσες φορές έγινε η χώρα
πρώτη είδηση στον διεθνή τύπο εξαιτίας του ότι η κυβέρνηση του, κάνει
συστηματικά κουρελόχαρτο κάθε συμφωνία που προσπαθεί να εγγυηθεί στοιχειωδώς
ένα κράτος Δικαίου;
Αυτή η ζούγκλα που δημιουργήθηκε «με εντολή Μητσοτάκη»
(όπως αρέσκεται το Μαξίμου να διαδίδει στα φιλία ΜΜΕ όταν θέλει να υπογραμμίσει
τις ηγετικές του ικανότητες) έχει εξαπλωθεί σε όλα τα πεδία κοινωνικής και
πολιτικής ζωής και, όχι, δεν θα πάρουν οι πολίτες της χώρας την ευθύνη για ένα
έγκλημα που έχει και θύτες και μάρτυρες.
Ζούγκλα και Δικαιοσύνη
«Νομιμότητα παντού» είχε εξαγγείλει ο πρωθυπουργός
Κυριάκος Μητσοτάκης από τη ΔΕΘ το 2023 περιγράφοντας ένα κύμα μεταρρυθμίσεων
«…με τη Δικαιοσύνη στο επίκεντρο, να πολεμά πριν από όλα την ατιμωρησία», όπως
είχε πει χαρακτηριστικά. Δύο χρόνια μετά, οι λαοθάλασσες έφτασαν στο κατώφλι
του Μαξίμου κυρίως γιατί η κυβέρνηση του έγινε συνώνυμο της ατιμωρησίας και της
συγκάλυψης σκανδάλων ή απόπειρας συγκάλυψης αυτών (μην ξεχνάμε την υπόθεση
Λιγνάδη).
Πριν φτάσουμε στο φιάσκο της ανακριτικής διαδικασίας στο
θέμα των Τεμπών και σε εξαφανισμένα βίντεο που εμφανίστηκαν δύο χρόνια μετά,
έχουμε διανύσει μια μακρύτερη διαδρομή παρατηρώντας πρωτοφανείς παρεμβάσεις στη
Δικαιοσύνη από το 2019 κι έπειτα.
Μήπως δεν πέρασαν μπροστά μας οι υποκλοπές; Δεν είδαμε
και τότε και σήμερα στην υπόθεση των Τεμπών, την ευθεία παρέμβαση της
κυβέρνησης στη Δικαιοσύνη; Δεν ακούσαμε τον πρωθυπουργό να προδικάζει
αποφάσεις;
Δεν μάθαμε για την επιστολή του πρωθυπουργού προς τον
εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ισίδωρο Ντογιάκο με την οποία σχεδόν του υπαγόρευε
τι να κάνει για τη διερεύνηση της τραγωδίας των Τεμπών; Δεν είδαμε τα πυρά
σύσσωμου του νομικού κόσμου να στρέφονται εναντίον του κ. Μητσοτάκη μιλώντας
για «απροκάλυπτη παρέμβαση της εκτελεστικής εξουσίας στο έργο της δικαστικής»;
Δεν είδαμε ανακριτές να μην καλούν ποτέ μάρτυρες κλειδιά
σε σοβαρές υποθέσεις από τις υποκλοπές έως τα Τέμπη και υποθέσεις trafficking
όπου είναι μπλεγμένη η Greece Police Mafia; Δεν έχουμε δει εξόφθαλμα
«μπαζώματα» στοιχείων σε μια σειρά υποθέσεων που μπαίνουν στο αρχείο άρον των
άρον και «όλως τυχαίως» αφορούν σκάνδαλα στα οποία εμπλέκονται αξιωματούχοι της
κυβέρνησης; Δεν είδαμε την απόπειρα να τα φορτωθεί όλα ο νεκρός μηχανοδηγός;
Ποιος ξεχνά τις παραινέσεις εισαγγελέως στους συγγενείς
θυμάτων που ζητούσαν Δικαιοσύνη, «να στραφούν στην εκκλησία;». Τον αποκλεισμό,
των πραγματογνωμόνων που είχαν τοποθετήσει οι οικογένειες προκειμένου να μην
αμφισβητηθεί το κυβερνητικό αφήγημα;
Και για να πάμε ακόμα πιο πίσω στον χρόνο, δεν ήταν ο
ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης που δήλωνε το 2013 στο Κρατικό Ραδιόφωνο «Δεν έχω
την ίδια εμπιστοσύνη σε κάποιους λειτουργούς της Θέμιδος, διότι φοβάμαι ότι
κάποιοι δικαστές εθελοτυφλούν…»;
Και μια που μιλάμε για Δικαιοσύνη, ο ίδιος ο αδελφός του
Υπουργού Δικαιοσύνης και Αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Βασίλης Φλωρίδης δεν
έκανε αυτή τη μνημειώδη δήλωση πρόσφατα στα Νέα, πως «όποιος δικαστής θέλει
μπορεί να είναι ανεξάρτητος»; Δεν εμποδίζουν κανέναν δηλαδή να κάνει με
συνείδηση τη δουλειά του, αρκεί να μην εμποδίζουμε κι εμείς τους
«κυβερνητικούς» του σώματος να συγκαλύπτουν!
Στη ζούγκλα της Επικοινωνίας και της Αλαζονείας
«Εμείς μετράμε στρέμματα, εσείς μετράτε φέρετρα». Ποιος
θα ξεχάσει τη φράση που ξεστόμισε ο πρωθυπουργός από τα έδρανα της βουλής
απευθυνόμενος στην αντιπολίτευση μετά τις καταστροφικές φωτιές. Ποιος ξεχνά το
ύφος και την ένταση της φωνής του όταν επιδόθηκε σε χυδαίο λαϊκισμό για να
συμψηφίσει απώλειες;
Ποιος ξεχνάει τους στρατευμένους δημοσιογράφους του κ.
Μητσοτάκη που έλεγαν στις τηλεοράσεις ότι αν η κυβέρνηση δεν κατάφερνε να
θυμίσει στον κόσμο το Μάτι, θα αντιμετώπιζε δυσκολίες με τα Τέμπη; Ποιος ξεχνά
τον κ. Γεωργιάδη που διέδιδε στο X ότι «…τα ηχητικά των ανθρώπων που καίγονται,
είναι παραποιημένα και προϊόντα συρραφής»!
Ποιος ξεχνά τον κ. Μαρκόπουλο στην εξεταστική για τα
Τέμπη, και τα λόγια του πως κάποιοι το είδαν (το δυστύχημα) ως ένα “come back”
του ανορθολογισμού και των θεωριών συνωμοσίας, πως «δεν έχει κανένας το
μονοπώλιο του πόνου», κουνώντας το δάχτυλο σε όσους επιζητούν να μην υπάρξει
συγκάλυψη και να αποδοθεί η Δικαιοσύνη, δηλαδή στους συγγενείς των θυμάτων.
Ποιος ξεχνά τα κύματα επιθέσεων – συχνά με όχημα τον
σεξιστικό λόγο- στη Μαρία Καρυστιανού και τους ξεδιάντροπους γραφιάδες και
πολιτικούς που επισημαίνουν στη χαροκαμένη μάνα «πως να πενθήσει» ώστε να μην
προκαλεί. Ανάμεσα τους μάλιστα και γυναίκα δημοσιογράφος πρώην πολιτικός που
υπέγραψε άρθρο με τίτλο «Μήπως το παρακάνει η κ. Καρυστιανού». Καθημερινά στα
social media ορδές κυβερνητικών τρολς σταυρώνουν τη γυναίκα που το μόνο της
έγκλημα είναι να ζητά απαντήσεις και την ελάχιστη φροντίδα κράτους Δικαίου. Κι
έχει απέναντι της λογής λογής Ψαριανούς να αμφισβητούν με χυδαιότητα το πένθος
της.
Ποιος ξεχνά τις συστάσεις του κ. Καραμανλή προς τους
συγγενείς των θυμάτων να αποφεύγουν την βάναυση πολιτική εκμετάλλευση του
δράματός τους και τις υποδείξεις του ότι ο πόνος των συγγενών είναι καλύτερα να
είναι βουβός; Ποιος ξεχνά τον Άδωνι Γεωργιάδη να λέει πως «ο κόσμος δεν
ασχολείται πια με τα Τέμπη»;
Ποιος ξεχνάει το εσπευσμένο κλείσιμο των εργασιών της
Επιτροπής, πριν φτάσει στην Βουλή η δικογραφία (ω, τι ωραία δημοκρατία!). Τον
αποκλεισμό από την Εξεταστική του προέδρου των μηχανοδηγών και του πρώην
διευθύνοντος συμβούλου της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, Φιλ. Τσαλίδη, τους ανθρώπους δηλαδή που
είχαν προειδοποιήσει εγγράφως.
Υπάρχει κάτι χειρότερο από τη ζούγκλα αυτή;
Ναι. Είναι η συνειδητοποίηση πως ο κ. Μητσοτάκης,
μετέτρεψε την Ελλάδα σε μια χώρα, στην οποία κάποιοι συγγενείς θυμάτων,
προκειμένου να μάθουν την αλήθεια για το θάνατο των παιδιών παιδιών, των
αδελφών των συντρόφων τους, αναγκάζονται να σκάβουν νυχθημερόν μια κόλαση, να
ξοδεύουν χρήμα και ενέργεια έχοντας εχθρό την ίδια την πολιτεία να τους
υπονομεύει σε κάθε βήμα.
Χειρότερο από τη ζούγκλα είναι η κόλαση στην οποία
εξωθήθηκαν, να αναγκάζονται να ακούν ξανά και ξανά σε ηχητικά τους ανθρώπους
τους να εκλιπαρούν για βοήθεια λίγο πριν πεθάνουν, προκειμένου να αποδειχθεί η
αλήθεια!
Είναι οι ίδιοι γονείς στους οποίους απαγόρευσε να
ανοίξουν τα φέρετρα των παιδιών τους. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έφτασαν τρία
χρόνια μετά στο κατώφλι του πρωθυπουργού, έχοντας μαζί τους χιλιάδες πολίτες
-ανάμεσα τους και ψηφοφόρους του κ. Μητσοτάκη- και έφτασαν στην πόρτα του τα
πειστήρια στα χέρια. Είναι οι άνθρωποι που έγιναν μαζί με έναν ολόκληρο λαό
δικηγόροι, δημοσιογράφοι, ντετέκτιβ, ακτιβιστές κι έκαναν τον πόνο και την
αξιοπρέπεια τους όπλο και δύναμη, ώστε να μην εξαντληθούν πριν τη δικαίωση.
Είναι οι άνθρωποι που σήκωσαν το κύμα, χάρη στους οποίους
μπορούμε να ελπίζουμε πως δεν θα εγκιβωτιστούμε σε καμιά κόλαση, σε καμία
ζούγκλα. Το χρωστάμε στα παιδιά, νεκρά και ζωντανά.
YΓ. Δεν θα μπορούσαμε να μην παρατηρήσουμε πως λίγες
μέρες μετά τη δήλωση του πρωθυπουργού περί «Ζούγκλας», βρέθηκε νεκρός στην
άγρια φύση ο γιος της εισαγγελέως Πρωτοδικών Λάρισας Σοφίας Καλόγηρου.
Ενώ τα ΜΜΕ προσπαθούν να προδικάσουν πως δεν πρόκειται
για δολοφονία πριν γίνει καν η νεκροψία, ώστε να αποσυνδεθεί ο θάνατος από την
υπόθεση Τεμπών, η μητέρα του γράφει σε ανάρτησή της στα social media:
«Στην υγειά σας! Είμαι ο Βασίλης που ψάχνατε. Εγώ με τη
Χάρη του Θεού βρήκα τον Παράδεισο και βλέπω τον Χριστό που τόσο αγαπώ. Εσείς
που με πετάξατε στα βουνά με τα άγρια ζώα καθώς και το κακόψυχο αφεντικό σας ,
άραγε τί τέλος θα έχετε;».