Την Κύπρο το 1974 την έδωσαν στου Τούρκους οι στρατιωτικοί. Οι νικητές τους εμφυλίου, αυτοί που τόσο πολύ πονάνε την πατρίδα, σε αντίθεση με εμάς τους κομμουνιστές. Αυτοί που σε συνεργασία με τις ΗΠΑ κατέβασαν τανκς στους δρόμους και πήραν πραξιοπηματικά την εξουσία, αυτοί που βασάνισαν κομμουνιστές και γενικά αντιφρονούντες. Αυτοί που έστελναν κόσμο στα ξερονήσια, που δολοφόνησαν φοιτητές στο Πολυτεχνείο. Αυτοί που διοργάνωσαν και εκτέλεσαν το πραξικόπημα και στην Κύπρο. Αυτοί που είχαν δεχθεί τις διαβεβαιώσεις των Αμερικάνων ότι οι Τούρκοι δεν θα κάνουν απόβαση στο νησί. Αυτοί που όταν κατάλαβαν ότι οι Αμερικανοί τους δούλεψαν και οι Τούρκοι μπήκαν στην Κύπρο, παρακαλούσαν τους Σοβιετικούς να τους βοηθήσουν.
Αυτοί λοιπόν σήμερα, τραγουδούσαν ότι η Κύπρος είναι Ελληνική και γαμ@ται η Τουρκία. Τόσο υπερπατριώτες ρε παιδί μου, τόσο μάγκες και παλικάρια.
Βέβαια το ότι τα λιμάνια είναι Κινέζικα, τα αεροδρόμια Γερμανικά, οι σιδηρόδρομοι Ιταλικοί, οι τηλεπικοινωνίες Γερμανικές και η κρατική εξουσία εξαρτημένη από 5 οικογένειες που έχουν δει την χώρα τσιφλίκι που κληρονόμησαν από τους (συνεργάτες των κατακτητών σε αρκετές περιπτώσεις) παππούδες τους, δεν τους απασχολεί.
Το ίδιο και όλοι αυτοί που νιώθουν εθνικά υπερήφανοι όταν ακούν αυτές τις αηδίες. Όταν βλέπουν μαθητές να περπατάνε σαν καραβανάδες. Κάτι απίθανοι τύποι και τύπισσες που ονειρεύονται F16 και Μπελαρά. Που ονειρεύονται πολέμους και μέσα στην βλακεία τους σχεδιάζουν σύνορα σε χάρτες και μεγάλες Ελλάδες, όταν δεν ξέρουν καν αν θα βγουν ζωντανοί την στιγμή που θα μπουν σε ένα τρένο ή παρακαλάνε μπας και βρουν κανά κρεβάτι σε δημόσιο νοσοκομείο όταν αρρωστήσουν. Άλλωστε το καταφύγιο του βλάκα είναι πάντα ο εθνικισμός και οι μεγαλοϊδεατισμοί. Αυτοί που κάποτε οδήγησαν στην Μικρασιατική καταστροφή, αλλά μυαλό δεν έβαλαν. Και γιατί άλλωστε να βάλουν μυαλό, όταν δεν γνωρίζουν καν ιστορία.
Το έχουμε ξαναγράψει, κάποια στιγμή αυτή η γελοιότητα με τις παρελάσεις (και ειδικά των μαθητών) και τα εθνικιστικά συνθήματα και τις νοοτροπίες που μόνο σε εθνικές καταστροφές μας οδήγησαν πρέπει να τελειώνει. Οι δρόμοι είναι για βόλτες και πορείες, όχι για όπλα, στρατούς και μίσος. Οι εθνικές επέτειοι είναι αφορμή για να μάθουμε ιστορία και να καταλάβουμε πως μόνο με επαναστάσεις, με αγώνα αλλάζεις την μοίρα σου. Είναι αφορμή να θυμηθούμε και πάλι ότι τις εξεγέρσεις τις ξεκινά ο απλός λαός, ενώ η κοσμική και εκκλησιαστική εξουσία διαχρονικά τις υπονομεύει μην τυχόν και χάσουν προνόμια τους.
ΥΓ Την φωτογραφία την αλιεύσαμε από τον αγαπημένο George Micalef Art για λογαριασμό του The Press Project