Απόστολος Διαμαντής
Αναρωτιούνται σχεδόν όλοι γιατί πέφτει το ΠΑΣΟΚ και γιατί δεν εμπιστεύονται πολλοί τον ΣΥΡΙΖΑ, την ΝΑ και τον Κασσελάκη.
Η απάντηση είναι τόσο απλή, που εάν πάει κάποιος στο
καφενείο του χωριού και ρωτήσει τον πρώτο τυχόντα θα την λάβει αυθόρμητα: όλοι
αυτοί πέφτουν, διότι το μεν ΠΑΣΟΚ χρεωκόπησε τη χώρα το 2010, ο δε ΣΥΡΙΖΑ
κορόιδεψε τους πάντες, τάζοντάς τους κατάργηση των μνημονίων. Και φυσικά κανείς
πλέον δεν τους εμπιστεύεται.
Πάνω σ΄ αυτήν την πραγματικότητα πατάει και η κυβέρνηση,
δίνοντας απλώς ένα πριμ 250 ευρώ και αναμένοντας άμεσα εκλογικά οφέλη. Είναι
τόσο απαξιωμένη η αντιπολίτευση, που αρκεί μια μικροπαροχή για να προκαλέσει
πανικό στο σύνολο των κομμάτων που την απαρτίζουν.
Στο σύνολο; Όχι ακριβώς. Απ΄το σύνολο αυτό πρέπει να
εξαιρέσουμε την Πλεύση Ελευθερίας και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Αυτή δεν ανήκει
στην κυβερνώσα αντιπολιτευτική ομάδα. Πρόκειται για μια σχετικώς άφθαρτη
αρχηγό, που ηγείται ενός μη δοκιμασμένου σε κυβερνητική θητεία κόμματος.
Διότι, δεν φτάνει που ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ πτώχευσαν τη χώρα
και φτώχυναν τους πολίτες, έχουν επιπλέον και στρατηγικό πρόβλημα: κινούνται
παράλληλα με την ΝΔ στις βασικές πολιτικές τους θέσεις, ώστε είναι πολύ δύσκολο
πλέον να τους ξεχωρίσεις. Ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα έχει φτάσει και
στο σημείο να δίνει διαλέξεις στο Χάρβαρντ! Εάν δίνεις διαλέξεις στο Χάρβαρντ
όμως, ποιος ο λόγος να σε ψηφίσουν και να μην πάνε απευθείας στη ΝΔ;
Είναι τέτοια η παρακμή της αντιπολίτευσης, που το ΠΑΣΟΚ
έκανε εκλογές αρχηγού και εξέλεξε τον ίδιο! Και όχι μόνον αυτό, αλλά τοποθέτησε
και επικεφαλής του πολιτικού του σχεδιασμού, μια πολιτικό που συμφωνεί σε πολλά
με τον πρωθυπουργό!
Το πρόβλημα βεβαίως έχει βαθιές ρίζες και δεν αφορά μόνον
το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το σύνολο της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς:
πρόκειται για κόμματα συμπληρωματικά συνήθως της κεντροδεξιάς,
κόμματα-δεκανίκια του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος, που έχει ως κέντρο του
την γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Οπότε, αυτά τα κόμματα, τα οποία ψελλίζουν πολιτικές
πομφόλυγες, όπως «αξιοπιστία», «σοβαρότητα», «αντιλαϊκισμός», «συμπερίληψη»,
«πράσινη ανάπτυξη», «ευρωπαϊκό κεκτημένο» και πλήθος τέτοιων λέξεων κενών
πολιτικού νοήματος, κατατάσσονται αυτομάτως από τα λαϊκά στρώματα στο πολιτικό
κατεστημένο της ΕΕ και θεωρούνται ως συνοδοιπόροι της εκάστοτε κυβέρνησης.
Εάν όμως ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν απομακρυνθεί τόσο πολύ
από τις λαϊκές τους ρίζες, έχουν ξεχάσει τις παραδόσεις τους και αναμασούν αυτά
που τους δίνουν τα Think Tanks των Βρυξελλών, τότε να μην περιμένουν προκοπή.
Κανένας δεν πρόκειται ποτέ να τους ακούσει, ούτε κάποιος μπορεί να τους πάρει
στα σοβαρά ως εναλλακτική πολιτική λύση. Γιατί να πάρουν οι εξαγριωμένοι
ψηφοφόροι το ψηφοδέλτιο με την Διαμαντοπούλου, τη Γιαννακοπούλου και τον
Κωνσταντινόπουλο; Δεν έχουν ήδη τον Πιερρακάκη;
Και κάπως έτσι φτάνουμε στη Ζωή. Εδώ έχουμε αντιπολίτευση
κανονική. Λένε πως δεν έχει πρόγραμμα. Μα αυτό είναι και το προσόν της. Εάν
είχε πρόγραμμα, θα ήταν το πρόγραμμα της Φον Ντερ Λάϊεν. Οπότε δεν θα ήταν
καθόλου ελκυστικό. Άλλο πρόγραμμα για χώρα εντός της ΕΕ δεν υπάρχει. Εάν θέλαμε
άλλο πρόγραμμα θα έπρεπε να βγούμε από το ευρώ.
Οπότε η Ζωή δεν έχει τέτοιο πρόγραμμα. Έχει όμως ένα άλλο
πρόγραμμα. Θέλει να ανατρέψει την κυβέρνηση και να οδηγήσει στο δικαστήριο
όσους πολιτικούς εμπλέκονται στην υπόθεση των Τεμπών. Και θέλει επίσης να
καθαρίσει και τον Άρειο Πάγο και τη δικαιοσύνη γενικώς, ώστε να μην λαμβάνουν
εντολές από την κυβέρνηση. Αυτό είναι ένα πολύ σαφές πρόγραμμα. Που απ΄ότι
φαίνεται έχει αποκτήσει σαφές λαϊκό ρεύμα, που όλο και δυναμώνει.
Ο ψηφοφόρος σκέφτεται ως εξής: εφόσον τα οικονομικά τα
καθορίζει η Κομισιόν κι εμάς δεν μας πέφτει λόγος, εφόσον τα εθνικά μας θέματα
τα καθορίζει ο Τραμπ, μήπως εμείς να ασχοληθούμε καλύτερα με τα δικά μας, που,
όσο νάναι, έχουν τα χάλια τους;
Και φτάνουμε τώρα στο φινάλε. Ποια είναι η προοπτική; Η
Ζωή θα καταστεί εντός ολίγου η μοναδική πραγματική εναλλακτική πολιτική λύση.
Και αυτό θα γίνει πολύ σύντομα. Πάρα πολύ σύντομα.