Νίκος Μπίστης
Η ψευδαίσθηση ότι με το Ισραήλ και την Γαλλία στο πλευρό μας μπορούμε να αλλάξουμε ρότα στα ελληνοτουρκικά και ότι καλύτερα εξοπλισμένοι πλέον μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας τα ήρεμα νερά και τους ήσυχους αιθέρες στην Μεσόγειο, θα μας βάλει σε περιπέτειες.
Πρώτον γιατί το να έχεις το Ισραήλ αυτή την στιγμή δίπλα
σου θα συγκεντρώσει την απέχθεια κάθε προοδευτικού ανθρώπου και την αντίδραση
όλου του Αραβικού κόσμου και όχι μόνο. Είμασταν πολλοί που μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ
αμφισβητούσαμε από τότε την χρησιμότητα του άξονα Ελλάδα, Κύπρος, Αίγυπτος,
Ισραήλ όπως και την βιωσιμότητα του αγωγού Eastmed.
Γενικότερα θεωρούσαμε ότι κάθε κίνηση που εκ των πραγμάτων
απέκλειε την Τουρκία από τις ενεργειακές διευθετήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο,
εμπεριείχε σοβαρούς κινδύνους. Αν αυτό ίσχυε μια φορά την εποχή της
διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ισχύει πολύ περισσότερο τώρα με την γεωπολιτική
ρευστότητα και την αλλοπρόσαλλη πολιτική Τραμπ.
Η Γαλλία που πήρε την παραγγελία για μια ακόμα φρεγάτα ,
μπορεί να τροφοδοτεί τίτλους εφημερίδων και καναλιών .για « Ελλάδα , Γαλλία
συμμαχία» αλλά δεν λύνει το δικό μας πρόβλημα. Ενισχύει βέβαια την πολεμική
βιομηχανία της.
Αποτελεί διαχρονική αυταπάτη, η επιδίωξη υπεροπλίας
απέναντι στην Τουρκία. Αντιθέτως οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον φαύλο κύκλο
των υπερεξοπλισμών .Η Τουρκία ως μεγάλη περιφερειακή δύναμη θα αγοράσει και
άλλα όπλα, ,περισσότερους πυραύλους , περισσότερα αεροπλάνα.
Αν όχι από την Γαλλία – τίποτε δεν αποκλείεται , εξάλλου
είναι σε διαπραγματεύσεις με την Τουρκία για πώληση πυραύλων – – θα τα βρει από
την Γερμανία και πιθανότατα από τις ΗΠΑ . Και με δεδομένη την αλλαγή στις
σχέσεις Ρωσίας ΗΠΑ δεν αποκλείεται να τα προμηθευτεί και από την Ρωσία . Την
Ρωσία με την οποία διαλύσαμε τις πατροπαράδοτες φιλικές σχέσεις μας που είχαν
παραμείνει εν ζωή ακόμα και την εποχή του ψυχρού πολέμου .
Ο «φιλέλληνας» Μενεντεζ είναι στης φυλακής τα σίδερα και
ο Τραμπ χρειάζεται τον Ερντογάν σε διάφορα μέτωπα ζωτικής σημασίας για αυτόν .
Εξάλλου έχουν πέραν των κοινών συμφερόντων σε ορισμένες περιοχές και παρόμοια
αντίληψη για την «υπερεκτιμημένη» δημοκρατία και την χρησιμότητα των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων. .
Οποίος δε νομίζει ότι αν πέσει ο Ερντογάν, οι Κεμαλικοι
θα έχουν πιο ήπια εξωτερική πολιτική έναντι της Ελλάδος , πλανάται
πλάνηνοικτράν. Οδηγούμαστε έτσι στον φαύλο κύκλο των εξοπλισμών, σε βάρος
βέβαια του κοινωνικού κράτους. και των αναγκών των πολιτών.
Υπήρχε η ελπίδα ότι μετά την οικοδόμηση μέτρων
εμπιστοσύνης και την νηνεμία στο Αιγαίο , θα προχωρούσαν οι δυο χώρες τον
διάλογο στον σκληρό πυρήνα των διαφορών. Να γίνω συγκεκριμένος : Θα έπιαναν το
θέμα των χωρικών υδάτων από το σημείο στο οποίο η τελευταία κυβέρνηση Σημίτη
δια του Χρήστου Ροζάκη το είχε φτάσει. Κυμαινόμενη λύση :αλλού 6 ναυτικά μίλια,
αλλού 8 , αλλού 10. Η άλλη παρεμφερή λύση πχ παντού ίδια απόσταση αλλά
οπωσδήποτε λιγότερα από 12 νμ.
Και ως προς το πνεύμα της εφαρμοσμένης εξωτερικής
πολιτικής θα ακολουθούσε η χώρα μας την αντίληψη με την οποία ο Τσίπρας
χειρίστηκε την Συμφωνία των Πρεσπών. Μόνο έτσι , επιλύοντας συμβιβαστικά και με
μια winwin προσέγγιση θα δώσουμε οριστικό τέλος σε πιθανές αναταράξεις όπως η
πρόσφατη αποτύπωση σε χάρτη του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού..
Ευτυχώς η μέχρι στιγμής ήπια αντίδραση και των δυο χωρών
δεν δείχνει διάθεση υπερβολικής εργαλειοποίησης η αντίδρασης αντιστοίχως του
Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού.Ο οποίος αφορά μια ουσιαστική υποχρέωση της
Ελλάδας έναντι της Ε.Ε. που απορρέει από συγκεκριμένες ευρωπαϊκές οδηγίες .
Όμως όσο δεν προχωράμε στην επίλυση του πυρήνα των προβλημάτων δεν υπάρχει
εγγύηση συνέχισης μιας σώφρονος πολιτικής.
Όλο αυτό το τελευταίο διάστημα μου έχει δημιουργηθεί μια
απορία. Υπουργός Εξωτερικών είναι ο κ. Γεραπετρίτης ή ο κ. Δένδιας ; Οι
διαφορές τους πλέον δεν είναι διαφορές τόνου ή έκφρασης, είναι διαφορές ουσίας
και προσανατολισμού. Ο κ. Γεραπετρίτης – δειλά έστω – περιγράφει μια πολιτική
διαλόγου στην κατεύθυνση της επίλυσης των διαφορών, στο δε Κυπριακό στην
πενταμερή συνάντηση έδειξε να στηρίζει τις προτάσεις Γκουτιέρες.
Ο κ.Δένδιας κάθε ημέρα μπαίνει και πιο βαθειά στο
κουστούμι Σαμαρά . Δεν λέει όπως ο κ. Σαμαράς ότι «δεν συνομιλείς με πειρατές»
αλλά δεν χάνει ευκαιρία να υπερτονίζει και να μεγενθύνει τον τουρκικό κίνδυνο.
Στο λεξιλόγιο του δεν υπάρχουν οι λέξεις διάλογος, επίλυση διαφορών, συμφωνία,
Χάγη αλλά μόνο όπλα και πάλι όπλα.
Είναι προφανές ότι ασκεί προσωπική πολιτική και χαϊδεύει
τα αυτιά του πιο συντηρητικού και εθνικιστικού τμήματος της ΝΔ. Και όχι μόνο
της ΝΔ. Προετοιμαζόμενος για την μάχη διαδοχής, φιλοτεχνεί μεθοδικό το
αντιτουρκικο του προφίλ που τόσο αρέσει σε ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης.
Τα δυο Υπουργεία , Εξωτερικών και Άμυνας, είναι ζωτικής
σημασίας. Δεν νοείται διάσταση απόψεων μεταξύ τους ή μεταξύ του πρωθυπουργούς
και ενός από τους αρμόδιους Υπουργούς στα κρίσιμα αυτά χαρτοφυλάκια. Ο κ.
Μητσοτάκης θα πρέπει να θυμάται την αντίδραση του πατέρα του όταν ο κ.Σαμαράς
ήθελε να κάνει του κεφαλιού του. Ο κ. Δένδιας ολισθαίνει ταχύτατα προς αυτήν
την κατεύθυνση.
Το ερώτημα είναι για την θέση του κ Μητσοτάκη . Όχι την
θεωρητική αλλά την πρακτική. Γιατί και στην περίπτωση της Συμφωνίας των Πρεσπών
εγκατέλειψε εν μια νυκτί το μετριοπαθές πρόσωπο που είχε δημιουργήσει και τις
απόψεις του για να εναγκαλιστεί το εθνικιστικό εκλογικό ακροατήριο.
Έθεσε έτσι το προσωπικό και κομματικό του συμφέρον πάνω
από το συμφέρον της χώρας. Δεν έβλαψε μόνο τον Τσίπρα αλλά και την αξιοπιστία
της χώρας. Από την θέση του πρωθυπουργού μετά ορκίστηκε πίστη στην Συμφωνία που
βάναυσα είχε καταγγείλει. Άρα μπορεί να κάνει τα πάντα δι ίδιον όφελος.
Δεν διανοούμαι ότι ο κ. Γεραπετρίτης ενεργούσε μέχρι τώρα
χωρίς την σύμφωνη γνώμη του πρωθυπουργού. Δεν έχει δώσει τέτοια δείγματα γραφής
, ούτε φαίνεται να διεκδικεί την αρχηγία της ΝΔ. Αντιθέτως ο κ. Δένδιας και
δείγματα προσωπικής πολιτικής έχει δώσει και δελφίνος είναι.
Και αν με την μικρή γείτονα ( νυν Βόρεια Μακεδονία ) οι
επιπτώσεις μιας αναταραχής θα είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένες, προφανώς
δεν συμβαίνει το ίδιο με την Τουρκία. Πράγμα που δεν φαίνεται να υπολογίζουν οι
κατ επάγγελμα η κατά συνθήκην υπερπατριώτες . Είτε από τον καναπέ τους, είτε
από το Πεντάγωνο.