Η ομαδική παραίτηση που υπέβαλαν οι γιατροί της Πνευμονολογικής Κλινικής του Βενιζέλειου Νοσοκομείου της Κρήτης, δεν ήρθε απλώς να υπογραμμίσει ξανά την συνειδητή καταστροφή της δημόσιας υγείας από τον κ. Μητσοτάκη και τον αρμόδιο υπουργό του. Αλλά και να δείξει την επίθεση τους στη δημοκρατία.
Η διεθνής εμπειρία διδάσκει ότι χώρες όπου η υγεία
προστατεύεται ως δικαίωμα—μέσω δημόσιων συστημάτων, προνοιακών μηχανισμών και
στήριξης των ευάλωτων—διαθέτουν επίσης δημοκρατικούς θεσμούς που λειτουργούν.
Η υγεία αποτελεί πυλώνα της δημοκρατίας, όχι απλώς επειδή
η καλή υγεία είναι θεμέλιο μιας ευημερούσας κοινωνίας, αλλά διότι η παροχή
καθολικής, ισότιμης φροντίδας καταξιώνει την κοινωνική δικαιοσύνη, τη συνοχή
και τη δημόσια εμπιστοσύνη στο κοινωνικό σύστημα.
Όταν η υγεία αντιμετωπίζεται μονάχα ως λογιστική δαπάνη,
διακυβεύεται η ηθική βάση του κοινωνικού συμβολαίου και μετατρέπεται σε
προνόμιο των λίγων, αντί για δικαίωμα. Αυτό ακριβώς κάνει η κυβέρνηση
Μητσοτάκη, ιδιωτικοποιώντας με χίλιους τρόπους το σύστημα υγείας. Σε αυτό το
σημείο ακριβώς, δοκιμάζεται η δημοκρατία.
Η τελευταία απαξιώνεται περισσότερο από τα συνεχή ψέματα
και τις δημαγωγίες στις οποίες επιδίδονται οι καταστροφείς. Γιατροί σε όλη τη
χώρα προειδοποιούν, καταθέτουν ντοκουμέντα και παραιτούνται απηυδησμένοι, αλλά
ο κ. Γεωργιάδης υποστηρίζει ότι το δημόσιο σύστημα βελτιώνεται.
Ο κ. Μητσοτάκης έφτασε τις προάλλες να ισχυριστεί ότι με
νομοθετική ρύθμιση στη Βουλή για την αυτόματη αναγνώριση ειδικότητας σε
γιατρούς που την έχουν αποκτήσει στις ΗΠΑ, θα επαναπατριστούν «διακεκριμένοι επιστήμονες»
για να ενισχυθεί η δημόσια υγεία.
Άραγε οι υποψήφιοι επαναπατριζόμενοι δεν γνωρίζουν την
ελληνική γλώσσα; Δεν θα διαβάσουν στα ελληνικά ΜΜΕ ότι οι συνάδελφοι τους στην
Ελλάδα παραιτούνται, εξαντλημένοι και οργισμένοι για την εγκατάλειψη;
Η πρόσφατη εμπειρία της πανδημίας Covid-19 και οι
διαχρονικές μάχες για την υγειονομική φροντίδα των πιο ευάλωτων τμημάτων της
κοινωνίας, υπενθυμίζουν πως η δημόσια
υγεία είναι πολιτικό ζήτημα, όχι τεχνικό ή οικονομικό.
Οι κοινωνίες που αμελούν τη συλλογική υγεία τους, σύντομα
χάνουν την κοινωνική συνοχή και την πίστη στους δημοκρατικούς θεσμούς. Ο αγώνας
για καθολική και δίκαιη πρόσβαση στην υγεία δεν είναι μόνο μάχη για ευ ζην,
αλλά για τη διατήρηση της ίδιας της δημοκρατίας.