Και η μόνη απάντηση που βρισκόταν ήταν ότι πρόκειται για
προσωπικό και οικογενειακό φίλο του υπουργού Υγείας Βασίλη Κικίλια.
Κολλητοί, λοιπόν. Βγάζει νόημα. Είναι και οι δύο λαμπερές
προσωπικότητες με όρους life style, υπεραπασχολημένοι με την επικοινωνία και
δεξιοί με την βαθιά ταξική έννοια, δηλαδή έμπλεοι σεβασμού προς τις ελίτ.
Οπως συχνά συμβαίνει, ο υπουργός βόλεψε τον φίλο. Είχε,
λέει, περάσει και από το γραφείο του Ν. Κακλαμάνη στο υπουργείο Υγείας, οπότε
κάτι ήξερε για το "χώρο".
Στο Μέγαρο Μαξίμου δεν έφεραν αντίρρηση γιατί τότε ο
Κικίλιας ήταν πρόσωπο στο οποίο επένδυαν πολιτικά και δεν υπήρχε η πανδημία για
να ξεδιπλώσει τα... προσόντα του.
Ύστερα ήρθε η καταστροφή: Απώλεια ελέγχου στη διαχείριση
της υγειονομικής κρίσης, εφιαλτικός αριθμός θανάτων και διασωληνώσεων,
κατάρρευση σε δημόσια νοσοκομεία, αποκαλύψεις εγκληματικών λαθών και
παραλείψεων, δημοσκοπήσεις που αποτυπώνουν την κοινωνική απογοήτευση για την
κυβερνητική πολιτική δημόσιας υγείας.
Και στο σημείο αυτό βγήκαν τα μαχαίρια. Γιατί αν δεν
φταίει κανείς, φταίνε όλοι. Αν όμως βρεθεί η Ιφιγένεια, μπορεί να τη γλιτώσει ο
Αγαμέμνονας. Ο Π. Αρκουμανέας επελέγη ως αποδιοπομπαίος τράγος και δύο
εφημερίδες, το "Βήμα της Κυριακής" και η "Δημοκρατία"
έβγαλαν στη φόρα τις ευθύνες του ΕΟΔΥ για τα διπλά βιβλία στην καταγραφή της
πανδημίας και την κόντρα ανάμεσα στα δίδυμα Κικίλια-Αρκουμανέα και
Τσιόδρα-Χαρδαλιά.
Η αντίδραση ήταν η αναμενόμενη: Κανείς δεν παραιτείται, ο
ΕΟΔΥ διαψεύδει τα πάντα χωρίς να παρουσιάζει αποδείξεις και η κυβέρνηση
καταγγέλλει fake news. Μα διασπορά ψευδών ειδήσεων σε βάρος της κυβέρνησης από
την εφημερίδα-ναυαρχίδα του ομίλου Μαρινάκη; Πόσο πειστικός μπορεί να φανεί
ένας τέτοιος ισχυρισμός;
Τις επιπτώσεις της αμέλειας και της ελαφρότητας, αν όχι
του δόλου, του ΕΟΔΥ, τις ξέρουν πολύ καλά οι Δραμινοί. Η αρρώστια και ο θάνατος
κατέκλυσαν την πόλη τους χωρίς οι ίδιοι να ξέρουν τίποτα για το κακό που
απλωνόταν γιατί δεν γίνονταν τεστ και γιατί ο ΕΟΔΥ ανακοίνωνε νούμερα πολύ
χαμηλότερα των πραγματικών. Το καλοκαίρι είχαν ανάλογα βιώματα σε τουριστικά
νησιά, όπως η Πάρος και η Αντίπαρος, που χτυπήθηκαν ανελέητα από την πανδημία
με τον ΕΟΔΥ να συσκοτίζει την καταστροφή.
Η ουσία είναι ότι το πουλόβερ του Μωυσή άρχισε να
ξηλώνεται. Και το ξεγύμνωμά του δεν οφείλεται τόσο στην κριτική της
αντιπολίτευσης όσο στα σκάγια που ξεφεύγουν από τους μικρούς
"γαλάζιους" εμφυλίους, θεσμικούς και εξωθεσμικούς.
Ετσι θα γινόταν. Κάποια στιγμή θα άρχιζαν να τσακώνονται
οι φράξιες της εξουσίας είτε για τη μοιρασιά
είτε για την απαλλαγή από τις ευθύνες της αποτυχίας. Συμβαίνει το
δεύτερο και άρχισε νωρίτερα απ όσο αναμενόταν.