Η τάση κάποιων στα σόσιαλ να κολλήσουν παιδεραστία στον Μητσοτάκη από το τίποτα, είναι εμετικός κιτρινισμός και Μακελειό. Δεν γίνεται πολιτική εκτοξεύοντας ξερατά στον αντίπαλο. Πρώτα πρώτα γιατί είναι μια πρακτική που ποτέ δεν κερδίζει. Αλλά κυρίως γιατί δεν την αντέχουμε εμείς οι ίδιοι».
Ο διευθυντής της Αυγής Άγγελος Τσέκερης αυτή την φορά
ήταν προσεκτικός και αντέδρασε σωστά. Ευτυχώς. Θα δυσαρεστήσει αρκετούς που
θεωρούν ότι τα πάντα επιτρέπονται στον αντιδεξιό αγώνα αλλά θα ικανοποιήσει πολλούς που έχουν μάθει
αλλιώς. Και θέλουν την Αριστερά μαχόμενη
με επιχειρήματα και μακρυά από τους εκτοξευτήρες λάσπης. Ιδίως από
εκείνους τους εκτοξευτήρες που
εμφανίζονται με φίλιο πρόσωπο με αποτέλεσμα να αποξενώνουν από την Αριστερά
πολίτες για τους οποίους τα θέματα ύφους και ήθους είναι ταυτοτικά της
παράταξης τους.
Ένα θέμα είναι η κριτική στην κυβέρνηση για την προφανή σε όλους πλέον
σπασμωδική προσπάθεια συγκάλυψης της
υπόθεσης Λιγνάδη. Το ίδιο ισχύει για το ώριμο
αίτημα να πάρει πόδι η κυρία Μενδώνη μετά μάλιστα την συνέντευξη -
καταστροφή στην οποία απεκήρυξε κατόπιν εορτής την επιλογή της για το Εθνικό Θέατρο αλλά προσπάθησε να
διασωθεί πίσω από το γνωστό « δεν γνώριζα». Στην πολιτική, όμως, δεν υπάρχει « δεν γνώριζα» . Ισχύει ο κανόνας
της αντικειμενικής πολιτικής ευθύνης που
ακολουθεί την αρμοδιότητα. Αν δεν την αναλάβει η Υπουργός για πράξεις ή
παραλείψεις δικές της , την αναλαμβάνει ο πρωθυπουργός, δεν υπάρχει ορφανή
πολιτική ευθύνη. Για αυτό πιστεύω ότι είναι λίγα τα ψωμιά της κυρίας Μενδώνη.
Αν όχι τώρα, με πρώτη ευκαιρία θα αποπεμφθεί. Μέχρις εδώ
όλα κινούνται μέσα στο πλαίσιο μιας θεμιτής αντιπαράθεσης. Εκτός της πολιτικής
υπάρχει και ποινική διάσταση. Κυρίως ποινική και θα είναι ευχής έργο να κινηθεί
γρήγορα η δικαιοσύνη για να μην ευτελιστεί
μια υπόθεση σοβαρή και ποικιλόμορφη όπως το ελληνικό me too, που άπτεται της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και
αναδεικνύει ζητήματα κατάχρησης εξουσίας. Η υποβάθμιση και ο ευτελισμός αυτής
της υπόθεσης θα επιδιωχθεί από την
αξιοποίηση της εκ μέρους εκπομπών και εντύπων με επιδόσεις κλειδαρότρυπας όπου θα χάνονται τα όρια
ανάμεσα στην αλήθεια και την συκοφαντία ενώ θα τροφοδοτείται και ένα κύμα
νεοπουριτανισμού. Αυτή είναι μια διάσταση λίγο πολύ αναπόφευκτη, αναμενόμενη
και τελικά αντιμετωπίσιμη. Το πρόβλημα
όμως θα οξυνθεί αν οι πολιτικές δυνάμεις υποκύψουν στις κραυγές διαφόρων
φανατικών και εντάξουν στην κομματική αντιπαράθεση ένα μεγάλο και με πολλές
παράπλευρες εκδοχές και επιπτώσεις θέμα. Αν δηλαδή μετατραπεί σε καλλιστεία ηθικολογίας όπου οι
πολιτικές ηγεσίες θα συναγωνίζονται και η μία θα εγκαλεί την άλλη .
Ούτως η άλλως το θέμα που έχει δυναμικά προκύψει - με μια
καθυστέρηση όπως συνήθως συμβαίνει στην χώρα μας- είναι πολυπαραγοντικό και
σύνθετο, αναδεικνύει υπαρκτές εδώ και χρόνια αλλά επιμελώς καμουφλαρισμένες
πυορροούσες καταστάσεις . Η αντιμετώπιση του δεν είναι μόνο θέμα νομοθετικών
ρυθμίσεων, απαιτεί αλλαγές συμπεριφορών και προτύπων. Θέλει χρόνο και επιμονή.
Μπορεί να λειτουργήσει απελευθερωτικά , μπορεί να σβήσει σαν πυροτέχνημα, να
πνιγεί μέσα σε ένα κύμα καταγγελιών και κουτσομπολιών . Ακριβώς επειδή δεν
πρέπει να συμβεί το δεύτερο τα πολιτικά κόμματα, οι υπεύθυνοι και με αξιόπιστο
λόγο μαζικοί φορείς , όσοι έχουν δημόσιο λόγο οφείλουν να είναι πολύ
προσεκτικοί και μετρημένοι.
Από την συνέχιση της κομματικής αντιπαράθεσης σε
ηθικολογική βάση και με υπόστρωμα χυδαιότητας
- ακόμα και αν γίνεται από αυτόκλητους παρατρεχάμενους- θα ενισχυθεί το
υπάρχον ρεύμα πολιτικού κυνισμού, η διαδεδομένη αντίληψη ότι όλοι ίδιοι είναι.
Αυτό θα είναι πλήγμα για την δημοκρατία και ήττα για την Αριστερά. Δεν είναι το
δικό μας γήπεδο. Δεν το αντέχουμε.