-17 Νοεμβρίου 1973 - 17 Νοεμβρίου 2021...
-"ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"
- Τρεις λέξεις, ένα σύνθημα...
-48 χρόνια που τιμούμε, με σεβασμό και συγκίνηση, τους φοιτητές - σύμβολα αντίστασης και αγώνα για Ελευθερία, Αξιοπρέπεια, Δημοκρατία, Παιδεία...
"Αυτά
τα κόκκινα σημάδια"
Ποίηση:
Γιάννης Ρίτσος
Μουσική:
Χρήστος Λεοντής
Ερμηνεία:
Νίκος Ξυλούρης
Δίσκος:
"Καπνισμένο Τσουκάλι"
Έτος
κυκλοφορίας: 1975
Στίχοι:
Αυτά
τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους,
μπορεί
να `ναι κι από αίμα.
Όλο
το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα,
μπορεί
να 'ναι κι απ’ το λιόγερμα,
που
χτυπάει στον απέναντι τοίχο.
Κάθε
δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν
και
ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω απ’ τα κάγκελα,
είναι
οι φωνές των παιδιών, και το σφύριγμα του τρένου.
Τότε
τα κελιά γίνονται πιο στενά
και
πρέπει να σκεφτείς το φως σ’ έναν κάμπο με στάχυα,
και
το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών
και
τις μητέρες να χαμογελάνε στα παράθυρα,
για
να βρεις λίγο χώρο να απλώσεις τα πόδια σου.
Κείνες
τις ώρες, σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,
γίνεται
μια σιωπή γεμάτη δέντρα...
Το
τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει από στόμα σε στόμα,
όπως
ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος.
Βρίσκουμε
τη φλέβα που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης, χαμογελάμε...
17
Νοεμβρίου
Βαρειά
σιωπή, διάτρητη απ’ τους πυροβολισμούς,
πικρή
πολιτεία,αίμα, φωτιά, η πεσμένη πόρτα,
ο
καπνός, το ξύδι-ποιος θα πει : περιμένω απ’ το μέσα μαύρο;
Μικροί
σκοινοβάτες με τα μεγάλα παπούτσια
μ΄
έναν επίδεσμο φωτιά στο κούτελο κόκκινο σύρμα, κόκκινο πουλί,
και
το μοναχικό σκυλί στ’ αποκλεισμένα προάστια
ενώ
χαράζει η χλωμότερη μέρα πίσω απ’ τα καπνισμένα αγάλματα
κι
ακούγεται ακόμη η τελευταία κραυγή διαλυμένη στις λεωφόρους.
Πάνω
απ’ τα τανκς, μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς.
Πώς
μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;
Γιάννης
Ρίτσος