Τα σύννεφα που μαζεύονταν τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα με το lockdown στην πανδημία, έχουν πλέον μετατραπεί σε καταιγίδα: η βία στους νέους, μέσα και έξω από τα σχολεία, θυμίζει ταινία για μια δυστοπική κοινωνία.
Συμπλοκή στο Γυμνάσιο Ελεούσας Ιωαννίνων με αποτέλεσμα
πέντε τραυματίες και πολλές προσαγωγές. Τουλάχιστον δύο τραυματίες και 10
προσαγωγές στο ΕΠΑΛ Λαυρίου. Σύλληψη δύο ανηλίκων μαθητριών ηλικίας 15 και 13
ετών για σωματική βλάβη αδύναμων ατόμων στην Πάτρα.
«Μπούλιγκ» σε σχολεία στη Θεσσαλονίκη, όπου 14χρονοι μαθητές συνελήφθησαν. Και σε άλλο
περιστατικό στην ίδια πόλη βιοπραγία
14χρονου μαθητή κατά του Γυμνασιάρχη του.
Επίθεση 16χρονης σε 15χρονο μαθητή σε σχολείο της Σούδας,
μόλις ένα 24ωρο μετά τη σύλληψη τριών μαθητριών και των γονιών τους για
περιστατικό ξυλοδαρμού 13χρονης έξω από το Γυμνάσιο Μουρνιών.
Όσο για την περίπτωση της Αλεξανδρούπολης, όπου
καταγγέλθηκε σεξουαλική κακοποίηση ενός 5χρονου από συνομήλικους του, εδώ πια
δεν βρίσκονται λέξεις για να περιγράψουν το σοκ.
Η βία μεταξύ ανηλίκων δεν είναι νέο φαινόμενο, αλλά η
αύξηση της έντασης και της συχνότητας των περιστατικών φέρνει στην επιφάνεια τη
βαθιά και πολυεπίπεδη κρίση της χώρας. Η οικονομική κρίση έχει δημιουργήσει ένα
περιβάλλον ανασφάλειας και απελπισίας, το οποίο επηρεάζει αρνητικά την
ψυχολογία των νέων.
Πολεοδομική αναρχία και
καταστροφή της γειτονιάς με τις θεραπευτικές της ιδιότητες, αποδιάρθρωση των παραδοσιακών
κοινωνικών-οικογενειακών σχέσεων, γονείς που τρέχουν όλη μέρα για να τα βγάλουν
πέρα παραμελώντας -συχνά χωρίς να το θέλουν- την επιμέλεια των παιδιών τους,
τηλεοπτικές σειρές και ίντερνετ που εθίζουν στη βία, οι αιτίες για το φαινόμενο
είναι πολλαπλές.
Ένα πολιτικό σύστημα σε πλήρη παρακμή, που ζει στη δική
του γυάλα. Με κερασάκι στην τούρτα ένα υποκριτή πρωθυπουργό που θυμάται πριν
τις εκλογές το τικ-τοκ, το οποίο έχει απαγορεύσει στους υπουργούς του να
χρησιμοποιούν.
Ίσως πάνω από όλα, ένα εκπαιδευτικό σύστημα- βιομηχανία
εξετάσεων, που την ίδια στιγμή που αφαιρεί από τους νέους το παιχνίδι και τον
υπερπολύτιμο ελεύθερο χρόνο, τους έχει στερήσει και την ελπίδα. Γιατί για πρώτη φορά ίσως στη
σύγχρονη ιστορία, οι νέες γενιές είναι
καταδικασμένες να ζήσουν χειρότερα από τους γονείς, τις γιαγιάδες και τους
παππούδες τους.
Για την αντιμετώπιση της η θύελλα απαιτεί τη συνεργασία
όλων των φορέων: εκπαιδευτικών, γονέων, κοινωνικών υπηρεσιών, υπουργείων, δήμων
και περιφερειών και της αστυνομίας.
Θα έπρεπε ήδη να έχουν ξεκινήσει ειδικά προγράμματα που
θα ενισχύσουν τις κοινωνικές δεξιότητες των νέων, θα τους εντάξουν σε δράσεις
για το περιβάλλον και την κλιματική κρίση, που οι νέοι θα πληρώσουν, και θα
τους διδάξουν πώς να διαχειρίζονται τις συγκρούσεις χωρίς βία.
Αλλά όλα αυτά δεν φτάνουν, αν δεν υπάρξει μια ριζική
στροφή στην καταστροφική πορεία της χώρας, την οποία οι νέοι αισθάνονται και
βιώνουν με τον δικό τους τρόπο. Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία έχει κλέψει από
τους νέους το δικαίωμα να ονειρεύονται. Αυτό το κλεμμένο όνειρο οφείλει να τους
γυρίσει πίσω.
Tvxs