Τη θέση της συγχώνευση των δημοτικών σχολείων και των νηπιαγωγείων Πρώτης και Νέας Μπάφρας εξέφρασε η παράταξη της Λαϊκής Συσπείρωσης, στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Αμφίπολης, την Τρίτη 19 Νοεμβρίου.
Συγκεκριμένα, στην ανακοίνωσή της αναφέρει τα εξής:
«Σχετικά με την απόφαση των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων
που συμφωνεί με την συγχώνευση των σχολείων και νηπιαγωγείων, με την προϋπόθεση
ότι το σχολείο που θα παραμείνει ως έδρα θα είναι εξαθέσιο και ολοήμερο.
Σεβαστή η απόφασή τους και εννοείται ότι θα στηρίξουμε με
όλες μας τις δυνάμεις τις διεκδικήσεις που οι γονείς θα προβάλλουν.
Χρειάζεται όμως να τονιστούν ορισμένες διευκρινήσεις:
1ον. Αυτή η απόφαση πάρθηκε υπό την πίεση και τον
“εκβιασμό” που ασκήθηκε από την Διεύθυνση της Πρωτοβάθμιας με αντικίνητρο την
υποβάθμιση των σχολείων σε τριθέσια (η οποία βεβαίως εφαρμόζει κατά γράμμα την
πολιτική της κυβέρνησης που ήδη μέσα στο καλοκαίρι προσπάθησε να βάλει λουκέτο
σε πάνω από 1000 τμήματα σε όλη την χώρα, πριν την έναρξη της φετινής χρονιάς).
Το τυρί στην φάκα είναι μια αόριστη υπόσχεση ότι το
σχολείο που θα δημιουργηθεί θα είναι 6/θεσιο. Υπάρχει κάποιος που να εγγυάται
γι’ αυτό; ΟΧΙ. Αυτούς, το μόνο που τους νοιάζει είναι να γίνει η συγχώνευση
χωρίς αντιδράσεις από τις τοπικές κοινωνίες. Αν και με τη συγχώνευση, πολύ
αμφιβάλλουμε ότι το σχολείο θα γίνει 6/θεσιο.
2ον.Ακόμα όμως και αν γίνει 6/θεσιο με τον αριθμό των
παιδιών που υπολογίζονται για τα επόμενα χρόνια, και με το υπάρχον πλαίσιο για
τον αριθμό των 25 μαθητών ανά τάξη, είναι κοινό μυστικό ότι θα βρεθούμε μπροστά
στην πίεση για νέα απόφαση συγχώνευσης γρήγορα. Θα υπάρξουν δηλαδή παιδιά που
θα πρέπει να αλλάξουν σχολικό περιβάλλον 2 και 3 φορές. Συνεπώς, αν δεχθούμε
αυτή την συγχώνευση ανοίγουμε τον δρόμο για την επόμενη.
Ο μοναδικός λόγος που γίνονται οι συγχωνεύσεις των
σχολείων είναι η μείωση του οικονομικού κόστους. Αυτό αποδεικνύεται και από το
γεγονός ότι τέτοιες συγχωνεύσεις έγιναν ακόμα και σε πόλεις (βλέπε Αθήνα-
Θεσσαλονίκη) που δεν υπήρχε πρόβλημα με τον μαθητικό πληθυσμό. Όπως π.χ.
προσπάθησαν να στείλουν μαθητές σε άλλο σχολείο από αυτό της γειτονιάς τους για
να μην δημιουργηθεί νέο επιπλέον τμήμα στο σχολείο που έπρεπε να πάνε. Είχαμε
επίσης προσπάθεια συγχώνευσης τμημάτων της Ε’ και ƩΤ΄ τάξης, ενώ γενικότερα
είχαμε την μη έγκριση π.χ. τμημάτων προσανατολισμού σε ΓΕΛ και ΕΠΑΛ, με
αποτέλεσμα να αναγκάζονται οι μαθητές να αλλάξουν ειδικότητα ή να μετακινούνται
σε άλλη περιοχή.
Βλέπετε λοιπόν ότι όχι μόνο σε χωριά και μικρά σχολεία,
αλλά και σε πόλεις και σε μεγαλύτερα σχολεία, προσπαθούν να συρρικνώσουν τον
αριθμό τους, αδιαφορώντας για την πραγματική εκπαιδευτική διαδικασία και τις
πραγματικές ανάγκες των παιδιών μας και του λαού μας στην λογική του
κόστους-οφέλους.
Αλήθεια πόσο κοστίζουν 2 δάσκαλοι έτσι ώστε τα σχολεία να
παραμείνουν ως έχουν; Τα ποσά είναι ασήμαντα. Αυτό ακριβώς είναι ακόμα μία
απόδειξη ότι ο σκοπός τους είναι να κλείσουν και άλλα σχολεία και στο τέλος να
συζητάμε για ένα μόνο σχολείο στον δήμο μας, κάτι που αποδεικνύεται από τα ίδια
τα γεγονότα ότι δεν θα αργήσει να συμβεί.
Αλήθεια πόσο ενδιαφέρονται για τις συνέπειες που θα
υπάρξουν στις τοπικές κοινωνίες που μένουν χωρίς σχολείο; κοινωνικές,
πολιτιστικές, οικονομικές;
Διαρρηγνύουν όλοι τα ιμάτιά τους για την έλλειψη νέων στα
χωριά. Πως θα αποφασίσει ένα νέο ζευγάρι να εγκατασταθεί σε ένα χωριό όταν δεν
υπάρχει ούτε αυτή η στοιχειώδης δομή, δηλαδή ο παιδικός σταθμός, το
νηπιαγωγείο, το Δημοτικό σχολείο; Πως να κάνει οικογένεια; (πέρα βέβαια από το
ζήτημα εύρεσης εργασίας).
Και επειδή συχνά συζητάμε για την μείωση του γενικού
πληθυσμού, χρειάζεται να λάβουμε υπόψη μας και τους όρους ζωής μιας εργατικής
οικογένειας και την κρατική υποστήριξη που της δίνεται τελικά να κάνει οικογένεια
και παιδιά, με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε σε φθίνουσα πορεία.
Επίσης στην πρόταση αυτής της συγχώνευσης, δεν
συνοδεύτηκε με στοιχεία για την κτηριακή και υλικοτεχνική στήριξη των νέων
σχολείων, την αύξηση της χρηματοδότησης, την ασφαλή μεταφορά των μαθητών, την
ποιοτική επάρκεια των χώρων, τις τουαλέτες, ράμπα ΑμεΑ, κλπ).
Φυσικά θα περιμέναμε στην συνεδρίαση να καλεστούν και οι
εκπρόσωποι των συλλόγων των εκπαιδευτικών για να καταθέσουν την γνώμη τους.
Για όλους αυτούς τους λόγους η θέση μας είναι ότι τα
σχολεία πρέπει να παραμείνουν όπως έχουν σήμερα, χωρίς να υποβαθμιστούν, και ο
δήμος μαζί με τους γονείς να διεκδικήσουν αυτόν τον στόχο.
Αυτή είναι η πρότασή μας, την καταθέτουμε δημόσια και
ζητούμε να τεθεί σε ψηφοφορία στο δημοτικό συμβούλιο.
Ας μην παραδώσουμε μόνοι μας τα σχολεία μας,
συμβιβαζόμενοι με μια λογική που αποδέχεται ότι η μόρφωση των παιδιών μας
“κοστίζει ακριβά”, ενώ την ίδια στιγμή δισεκατομμύρια ευρώ δίνονται για
επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές σε βιομηχάνους, ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά,
συμμετοχή σε πολέμους και πολεμικούς εξοπλισμούς».