Κώστας Αρβανίτης
Οι τελευταίες εβδομάδες στις Βρυξέλλες κυριαρχούνται από παρασκήνια και σκληρά “παζάρια” μεταξύ των μεγάλων πολιτικών ομάδων για τις θέσεις των Επιτρόπων. Μια ισορροπία του τρόμου, προκειμένου να μην διακινδυνεύσει καμία κυβέρνηση και καμία πολιτική ομάδα, τους εκλεκτούς της για την Κομισιόν. Εκβιασμοί, ίντριγκες και συμφωνίες δεν γίνονται πια στο σκοτάδι αλλά σε κοινή θέα.
Δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι θα απειληθεί η θέση κάποιου
Επιτρόπου από τους καυγάδες, ειδικά για τα “βαριά” χαρτοφυλάκια, απλώς
παζαρεύουν τα ανταλλάγματα για να μεγιστοποιήσουν τα οφέλη τους. Άλλωστε αν
ήθελαν πραγματικά να ακολουθήσουν τους κανόνες θα έπρεπε να έχουν απορρίψει
τους μισούς λόγω συγκρούσεων συμφερόντων σε σχέση με τα χαρτοφυλάκια που
αναλαμβάνουν. Όμως έχουν φροντίσει να “πειράξουν” τους κανόνες που ίδιοι είχαν
θέσει, και αυτό θα αποβεί καταστροφικό.
Όλη αυτή την έντονη συζήτηση, δεν έχει απασχολήσει σε
καμία φάση, η επάρκεια των προσώπων και, κυρίως, το περιεχόμενο των πολιτικών
που θα εφαρμόσουν. Αυτά είναι απολύτως δευτερεύοντα για την ευρωπαϊκή ηγεσία
καθώς η ατζέντα έχει “κλειδώσει” εκ των προτέρων και τα πρόσωπα θα κληθούν να
πειθαρχήσουν σε προαποφασισμένα deal.
Mε λίγα λόγια, όλα όσα ζούμε απλώς υπενθυμίζουν την κρίση
των ευρωπαϊκών θεσμών, ενώ η επιμονή για αδιέξοδες πολιτικές για σκληρή
δημοσιονομική λιτότητα, διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, κατεδάφιση των
κοινωνικού κράτους και υπέρογκες δαπάνες για την Άμυνα είναι δεδομένες και δεν
θα ανατραπούν από “ατυχήματα” με τους Επιτρόπους.
Είτε πρόκειται για τη Φον Ντερ Λάιν και τη Μελόνι, είτε
για τον Μακρόν και τους Σοσιαλιστές, που βρίσκονται στην “κουζίνα”, οι
πολιτικές εξυπηρετούν μονίμως το κεφάλαιο και οι εφήμερες κόντρες μεταξυ τους
αφορούν την κατανομή ισχύος και θέσεων εξουσίας, ποτέ τις κοινωνίες. Μάλιστα,
ενώ έχει συμβεί μια κοσμογονία με την εκλογή Τραμπ και συζητείται ανοιχτά ο
τερματισμός του πολέμου στην Ουκρανία, η ευρωπαϊκή ηγεσία συνεχίζει να
οργανώνει τις στρατιωτικές δαπάνες χωρίς να αφήνει την πραγματικότητα να της
χαλάσει το αφήγημα.
Σε αυτό το τοπίο η LEFT και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ επιχειρείται να
απομονωθούν καθώς είναι οι μόνοι που αντιδρούν. Οι ευκαιριακές και κατά
περίπτωση συμμαχίες της Δεξιάς πότε με την Ακροδεξιά και πότε με το Κέντρο και
τους Σοσιαλιστές εγγυώνται τη συνέχιση των πολιτικών που έχουν απομονώσει την
ΕΕ ως παγκόσμιο παίκτη. Η Αριστερά δεν συμμετέχει στο “Μαγειρείο” των Βρυξελλών
και δεν συναρτά τις πολιτικές της θέσεις από ανταλλάγματα σε θέσεις εξουσίας
και διαχείριση πόρων, πάρα μόνο βάζει στο επίκεντρο των πολιτικών, τους
ανθρώπους. Στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Αυτό που γίνεται πλέον επικίνδυνο για την ΕΕ είναι ότι η
εμμονή για δύναμη και εξουσία, αρχίζει να αποδυναμώνει έντονα τους θεσμούς. Οι
αλληλοεπικαλύψεις στα χαρτοφυλάκια των Επιτρόπων και τις Γενικές Διευθύνσεις,
που υπονοούν ότι όλες οι αποφάσεις θα λαμβάνονται τελικά από την ένοικο του
τελευταίου ορόφου στο Μπερλεμόντ, η μανία να παρακαμφθεί ο ελεγκτικός ρόλος του
Κοινοβουλίου, η ενίσχυση μη αιρετών προσώπων -που βαρύνονται με σκάνδαλα και
λανθασμένες επιλογές- με υπερεξουσίες, μαρτυρά την παρακμή της Ένωσης. Είναι
αποδεδειγμένο από την ιστορία οτι οι αδύναμοι πολιτικοί θεσμοί, εκτός από τη
δημοκρατία, υπονομεύουν την ανάπτυξη και την ευημερία των λαών, και, συχνά,
οδηγούν σε τραγικές εξελίξεις.
Τα μαντάτα από τις Βρυξέλλες, δεν είναι καλά…
* Ο Κώστας Αρβανίτης είναι Ευρωβουλευτής, επικεφαλής της
Ευρω-ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και Αντιπρόεδρος της LEFT