Γιάννης Μυλόπουλος
Η πιο συχνή, ανακριτικού τύπου, ερώτηση που οι… ιεροεξεταστές των φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ υποβάλλουν σε αντιπολιτευόμενους, πολιτικούς ή μη τον τελευταίο καιρό, είναι η εξής:
«Εσείς εμπιστεύεστε τη δικαιοσύνη»;
Η ερώτηση είναι φανερό ότι είναι παγίδα.
Αν ο συνεντευξιαζόμενος είναι θεσμικός και απαντήσει:
«Ναι, την εμπιστεύομαι»,
τότε η συνέχεια εξελίσσεται σε βάρος του.
Και σε βάρος, βέβαια, της όποιας ένστασης ήταν έτοιμος να υποβάλει ο ερωτώμενος για την εμπλοκή της κυβέρνησης στη δικαιοσύνη και τον ρόλο της στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών.
«Αφού, λοιπόν, εμπιστεύεστε τη δικαιοσύνη, και καλά κάνετε, αφήστε την ελεύθερη να κάνει το έργο της. Αφήστε την να βρει εκείνη τους ενόχους για το δυστύχημα των Τεμπών και μην πολιτικοποιείτε μια καθαρά νομική υπόθεση.
Αν, πάλι, ο συνεντευξιαζόμενος θέλει να φανεί αντισυστημικός και τολμήσει να απαντήσει ότι:
«Όχι, δεν εμπιστεύομαι την ελληνική δικαιοσύνη γιατί υφίσταται παρεμβάσεις από την κυβέρνηση και είναι εξαρτημένη από αυτήν»,
τότε το κακό για τον ερωτώμενο είναι ακόμη μεγαλύτερο.
Ο ανακριτής – δημοσιογράφος είτε άμεσα είτε, συχνότερα, έμμεσα, ανακηρύσσει τον ερωτώμενο περίπου σε εχθρό της δημοκρατίας.
Αφού δεν εμπιστεύεται έναν θεσμό που αποτελεί έναν από τους βασικότερους πυλώνες του δημοκρατικού πολιτεύματος, δεν δικαιούται να συμπεριλαμβάνεται στο λεγόμενο δημοκρατικό τόξο του πολιτικού σκηνικού.
Υπάρχει, όμως, και μια τρίτη απάντηση στην ερώτηση – παγίδα. Η οποία στηρίζεται στην ακριβή περιγραφή της σημερινής κατάστασης και αποφεύγει τις επικίνδυνες γενικεύσεις.
Η τρίτη απάντηση, που βγάζει τον ανακρινόμενο από τη δυσχερή θέση – παγίδα και τον βοηθά να περάσει στην αντεπίθεση, είναι:
«Ναι, εμπιστεύομαι τον θεσμό της ανεξάρτητης δικαιοσύνης. Δεν εμπιστεύομαι, όμως, καθόλου τη σημερινή κυβέρνηση η οποία, με διάφορες μη θεσμικές μεθόδους, παρεμβαίνει στο έργο της, εμποδίζοντάς το».
Η αλήθεια αυτής της απάντησης βρίσκεται στην αυστηρή της σημερινής πραγματικότητας.
Οι παρεμβάσεις της κυβέρνησης στη δικαιοσύνη σήμερα είναι αρκετά ευρηματικές, ώστε να μην ακολουθούν τους παραδοσιακούς δρόμους των αστυνομικών ταινιών με τους διεφθαρμένους δικαστικούς.
Το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο υφυπουργός στον πρωθυπουργό έσπευσε στον τόπο του δυστυχήματος την αμέσως επομένη ημέρα για να συντονίσει το έργο του ξεμπαζώματος και μπαζώματος του εδάφους, χωρίς να υπάρχει εισαγγελική διαταγή και πριν ακόμη οι αρχές διεξάγουν την προβλεπόμενη από τα πρωτόκολλα έρευνα, αποτελεί κορυφαία απόδειξη παρέμβασης στο έργο της απονομής δικαιοσύνης.
Το έργο της απόκρυψης, δηλαδή, βασικών πρωτογενών στοιχείων από το έδαφος, από τα συντρίμμια των αμαξοστοιχιών και από τα μέλη των θυμάτων που βρίσκονταν ακόμη στο πεδίο και η μεταφορά τους αλλού, αποτελεί ένα αντικειμενικό εμπόδιο που η κυβέρνηση έθεσε στην έρευνα των ανακριτικών αρχών και μέσω αυτής και στην απόδοση της δικαιοσύνης.
Με την έννοια αυτή, η εκτός νομιμότητας παρέμβαση της κυβέρνησης προκειμένου να αλλοιώσει ή και να εξαφανίσει τα πειστήρια που μαρτυρούσαν την ενοχή της, συνιστά τρανταχτή παρέμβαση στο έργο της απονομής δικαιοσύνης.
Για να μην πούμε ότι, από τα χρόνια του Κρέοντα και της Αντιγόνης ακόμη, η σκύλευση νεκρού θεωρείται μέγα ανοσιούργημα…
Η πράξη της συγκάλυψης των πρωτογενών στοιχείων του δυστυχήματος στην οποία προχώρησε εσπευσμένα, αμέσως μετά το δυστύχημα, η κυβέρνηση χωρίς να υπάρχει αποχρών λόγος για τη σπουδή, αφού η πρώτη αμαξοστοιχία πέρασε από τον τόπο του δυστυχήματος μετά από κοντά 4 εβδομάδες, συνιστά ωμή παρέμβαση στο έργο της απόδοσης δικαιοσύνης.
Και συνεπώς, η… σωστή απάντηση στην ερώτηση – παγίδα είναι:
«Εμπιστευόμαστε τον θεσμό της δικαιοσύνης. Δεν εμπιστευόμαστε, όμως, την κυβέρνηση. Η οποία με τις παρεμβάσεις της δυσχέρανε σημαντικά το έργο της απονομής δικαιοσύνης».
Η αποφυγή επικίνδυνων γενικεύσεων και η ακριβής περιγραφή της κατάστασης είναι ο μόνος ασφαλής τρόπος οι ερωτήσεις – παγίδες να επιστρέφονται στους εντεταλμένους φιλοκυβερνητικούς… ανακριτές σαν απαντήσεις – παγίδες σε βάρος τους.
Καθηγητής, πρώην Πρύτανης ΑΠΘ, Επικεφαλής Παράταξης «ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ Κ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ»