Η κυβέρνηση είτε δεν θέλει την πορεία προς την Χάγη και προσποιείται ότι την θέλει, είτε την θέλει και απλώς δεν μπορεί. Και στις δύο περιπτώσεις, οι κερδισμένοι από τον χρόνο, τον τρόπο και το πλαίσιο στο οποίο ξανάρχισαν οι διερευνητικές επαφές Ελλάδας και Τουρκίας είναι τρεις – ο Ταγίπ Ερντογάν, ο Χάικο Μάας και ο Αντώνης Σαμαράς.
Ο Ταγίπ Ερντογάν κερδίζει, με το καλημέρα, το ευρωπαϊκό
«ελευθέρας» και το οριστικό πάγωμα της απειλής των κυρώσεων. Του το εγγυήθηκε
ήδη και εκ προοιμίου, πριν καν ανοίξει η πραγματική ατζέντα του ελληνοτουρκικού
διαλόγου, το Βερολίνο: «Υπάρχουν θετικές ενδείξεις» διαμήνυσε ο γερμανός
υπουργός Εξωτερικών, «τις οποίες περιμέναμε εδώ και καιρό και οι οποίες δεν
πρέπει να επιβαρυνθούν με νέες κυρώσεις τώρα. Έχουμε την προσδοκία πως τα
σημάδια από την Άγκυρα θα διατηρηθούν».
Επιπλέον, και κυρίως, ο τούρκος πρόεδρος κερδίζει την
πρωτοβουλία των κινήσεων έναντι της Αθήνας.
Παίζει απέναντι σε έναν αφοπλισμένο – από το ίδιο του το κόμμα –
συνομιλητή και το γνωρίζει. Εάν θελήσει να τινάξει στον αέρα τις διερευνητικές
θα το κάνει στον χρόνο και με τον τρόπο που ο ίδιος θα επιλέξει.
Και σίγουρα, όχι πριν από τον Μάρτιο και την επόμενη
σύνοδο κορυφής της ΕΕ. Εάν, against all odds, θελήσει να προχωρήσει στον δρόμο
για την Χάγη, επίσης θα το κάνει όταν εκείνος κρίνει και θα πετάξει την καυτή
πατάτα στον Κυριάκο Μητσοτάκη, σε μια μη συμπαγή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και
σε μια ανέτοιμη κοινή γνώμη.
Ο Χάικο Μάας κερδίζει γιατί το Βερολίνο παίρνει, χωρίς
αντάλλαγμα, το άλλοθι που ήθελε για να βγάλει τα ελληνοτουρκικά από το
ευρωπαϊκό κάδρο. Η εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών χαιρέτισε
την επανέναρξη των διερευνητικών με μια δήλωση αποχής από την ουσία του
διαλόγου: «Είναι καλό», είπε, «να μην σχολιάσουμε τώρα, απέξω, για μια
διαδικασία που ξεκινάει, αλλά το αντικείμενο συζήτησης και όλα τα περαιτέρω να
τα συνεννοηθούν οι πλευρές μεταξύ τους». Διπλωματικά, θα μπορούσε να είναι μια
δήλωση διακριτικότητας.
Πολιτικά είναι η θέση που βολεύει την Γερμανία: Τα
ελληνοτουρκικά ξαναγίνονται, προσώρας τουλάχιστον, διμερές και όχι ευρωτουρκικό
ζήτημα. Και η Ευρώπη μπορεί να υπερβεί το Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο και
να προχωρήσει σε νέα κεφάλαια με την Τουρκία στο μεταναστευτικό, στην
τελωνειακή ένωση και στο διατλαντικό παζάρι.
Ο Αντώνης Σαμαράς κερδίζει στον προσωπικό του ανένδοτο, στην
ρεβάνς διαρκείας κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη και στο, ανοιχτό όπως φαίνεται,
ερώτημα «ποιος κυβερνά αυτό το κόμμα». Κοινοβουλευτικά, οι δυνατότητές του να
προκαλέσει εξελίξεις είναι περιορισμένες και, έτσι κι αλλιώς, η ιστορία
είθισται να επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Πολιτικά όμως, έχει την ικανοποίηση να
επιδεικνύει έναν πρωθυπουργό-όμηρο.
Εδώ, ο Αντώνης Σαμαράς κερδίζει διπλό πόντο – με την
παράλληλη ομηρία του Κυριάκου Μητσοτάκη στο μέτωπο της Βόρειας Μακεδονίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά τις πληροφορίες, θα καταθέσει σήμερα στην
Βουλή επίκαιρη ερώτηση με την οποία θα ζητά απαντήσεις για το πότε θα έρθουν
προς ψήφιση τα Μνημόνια με την Βόρεια Μακεδονία.
Τυπικά, θα το κάνει με αφορμή την χθεσινή επέτειο των δύο
χρόνων από την ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών. Πρακτικά και προφανώς, για να
αναγκάσει την κυβέρνηση Μητσοτάκη – ή τουλάχιστον τον Νίκο Δένδια – να πάρει
δημόσια θέση για το βέτο Σαμαρά.
Είναι το βέτο που ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός
επιβεβαίωσε στην συνέντευξή του στην «Καθημερινή» και ούτε αποκήρυξε, ούτε καν
σχολίασε χθες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και το Μαξίμου.
Παρεμπιπτόντως, και για ευνόητους λόγους, η αξιωματική
αντιπολίτευση δεν θα παραλείπει στο εξής να τονίζει ότι οι εσωκομματικές
αντιθέσεις της ΝΔ δεν μπορούν να αποτελούν άλλοθι αδράνειας που βλάπτει τα
εθνικά συμφέροντα, ούτε να υπαγορεύουν την εξωτερική πολιτική.
Εν ολίγοις, ο Κυριάκος Μητσοτάκη είναι –είτε από βούληση,
είτε από αδυναμία – εθνικά εγκλωβισμένος. Το πρόβλημα είναι ότι, μαζί του,
εγκλωβίζεται και η χώρα. Και τον λογαριασμό δεν θα τον πληρώσει ούτε ο ίδιος,
ούτε ο Αντώνης Σαμαράς…