Anestis Akritidis
Το τρένο που έστειλε ο Πλούτωνας....
Φόρτωσε στην πλάτη το σάκο του, κατέβηκε στο σταθμό και μπήκε
στο
τρένο. Κι είχε φροντίσει η μάνα του να'χει μέσα καθαρές αλλαξιές, έβαλε και
κρυφά ένα τάπερ με το φαγητό που του άρεσε...
Κάθισε
στη θέση του κι αγνάντευε τις εναλλαγές της Φύσης, των χωριών και των πόλεων...
Μπορεί και να προσπαθούσε να τιθασέψει τα όνειρά του... Ίσως και να σκεφτόταν
την κοπέλα του, που τον πρόσμενε στο σταθμό της Σαλονίκης... Κι ήσαν μαζί κι
άλλοι πολλοί, οι πιότεροι φοιτητές στο Αριστοτέλειο... Κι ήσαν ακόμη άνθρωποι του μεροκάματου κι εκείνοι που
πήγαιναν ταξίδι στην πολιτεία του βορρά...
Ούτε
που πέρναγε απ' το νου τους πως το τρένο το'χε αγκαζάρει ο Χάρος, σταλμένος από
μακελάρη Οργανισμό, που άφησε τους σιδηροδρόμους σε χάλι τριτοκοσμικό και τις
ζωές των ανθρώπων στο έλεος... Δεκάδες οι νεκροί, πεταμένοι στο χώμα, στις
ράγες, στα χωράφια... Πύρινες γλώσσες να έχουν λιώσει κορμιά, οι τραυματίες
πολλοί, άλλοι βαριά κι άλλοι λιγότερο...
Εικόνες φρίκης ολούθε, θρήνος, κραυγές απόγνωσης, οδύνη...
Και
στο σταθμό της Σαλονίκης, κείνη η αχλή της αγωνίας, του τρόμου μην τάχα οι αγαπημένοι είν' αναμεσό στους
σκοτωμένους... Και να ελπίζει ο καθανείς να'ναι ο δικός του ζωντανός, έστω και
τραυματίας... Να σφίγγουν τις γροθιές από φόβο, να χτυπά η καρδιά σα να
'τοιμαζεται να σπάσει, να έχει γίνει η νύχτα κόλαση αληθινή...
Κι
είναι κι εκείνα τα δάκρυα των ανενδοίαστων υπουργών, που "λυπούνται
πολύ", που στέλνουν "συλλυπητήρια" στους συγγενείς, που
υπόσχονται πως " η αλήθεια θα λάμψει " και πως " θα τιμωρηθούν
οι υπεύθυνοι της τραγωδίας"...
Ποιοι
υπεύθυνοι, ρε;
Ποιοι
φταίνε, ρε;
Πώς
μας καταντήσατε, ρε;
Πρωτόγονο
δίκτυο που το διαλαλούν ως εκσυγχρονισμένο, χειροκίνητοι μηχανισμοί, έλλειψη
φαναριών, ανύπαρκτη ηλεκτρονική λειτουργία... Μεσαίωνας που τον αποκαλούν κατ'
ευφημισμόν "εκσυγχρονισμό"...
Ωστόσο,
θύμα εξιλαστήριο θα βρεθεί ξανά, γνωρίζει καλά τα μαγειρέματα η άθλια των
αθλίων εξουσία... Και θα' ναι πάλι η γνωστή φράση πρωταγωνίστρια, "ανθρώπινο
λάθος" τη λένε, κάποιος κακομοίρης θα το φορτωθεί, ποτέ η εξουσία, η
άφθαρτη και αμόλυντη, η πιο ξετσίπωτη πουτάνα του βίου μας....
Και
θα κλαίνε εφ' όρου ζωής οι μανάδες, θα κρύβουν τα δάκρυά τους οι πατεράδες, οι
συγγενείς και οι φίλοι, κι ένα τεράστιο
Γ Ι Α Τ Ι θα τους γδέρνει αναπάντητο το νου και την καρδιά...
Κι
ύστερα, θα σκεπάσει το έγκλημα η Λήθη, θα το κουκουλώσει η αγαπημένη της
εξουσίας και εχθρά του λαού Δικαιοσύνη και μονάχα κείνοι που έχασαν δικούς τους
κι όσοι ταξίδευαν με το τρένο του Πλούτωνα θα τρέχουν στους ψυχολόγους να
πολεμήσουν την κατάθλιψη, τις φοβίες, τον τρόμο που βίωσαν...
Γιατί
" η φωτιά εκεί που πέφτει καίει", έλεγε η μάνα, υπονοώντας πως ο
πόνος της απώλειας χτυπά αμετάκλητα τις φαμίλιες και πως όλοι οι άλλοι, απλώς,
συντρέχουν...
Είναι
κι η νεκρολάγνα Τηλεόραση, πρωταδερφή της κυβέρνησης, που βρήκε τη χαρά της κι
ας τη μακιγιάρει με μαύρη μπογιά... Ο πραγματικός πόνος είναι των συγγενών,
είναι του απλού κόσμου που ξέρει καλά πως αύριο θα πάρει το τρένο της γραμμής
και θα'χει το φόβο μη γίνει ξανά "ανθρώπινο λάθος" και βρεθεί αναίτια
κάτω στις ράγες...
Κι
είναι ακόμη κι εκείνος ο πατριώτης μου ο υπουργός, των Μεταφορών ντε, που έταζε
μαζί με τη συμμορία του έναν παραδείσιο κόσμο που τον έκαμαν κόλαση ...
Αν
έχετε αντίρρηση πως τάχα χειρίστηκα το λόγο μου πολιτικά, ώρες που είναι, Ν Α
Ι, έτσι τον χειρίστηκα, δε βρήκα άλλον τρόπο να θρηνήσω τους δεκάδες νεκρούς
και να βρεθώ νοερά πλάι στους δεκάδες τραυματίες...