Παύλος Νεράντζης
Η γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστινίων δεν θα τελούνταν εάν οι χώρες που στηρίζουν το Ισραήλ, για ένα μεγάλο διάστημα μετά την 7η Οκτωβρίου, δεν υποστήριζαν άκριτα -μεταξύ αυτών και η κυβέρνηση Μητσοτάκη- το «νόμιμο δικαίωμα στην αυτοάμυνα» του συμμάχου τους στη Μέση Ανατολή.
Εάν εφάρμοζαν σε κάθε περίπτωση και όχι αλά καρτ, όπως τώρα, το Διεθνές Δίκαιο.
Εάν καταδίκαζαν τη δολοφονική επίθεση της Χαμάς και εξέφραζαν τη συμπαράστασή τους προς το Τελ Αβίβ, χωρίς να ενισχύουν με όπλα και πολεμοφόδια την πολεμική μηχανή του Ισραήλ.
Και τώρα, μπρος στο μέγεθος των εγκλημάτων πολέμου, σιωπούν ή/και χρησιμοποιούν «διπλή γλώσσα». Άλλοτε απευθύνουν εκκλήσεις για αυτοσυγκράτηση και κατάπαυση του πυρός, χωρίς να ασκούν πιέσεις προς την κυβέρνηση Νετανιάχου. Και άλλοτε χαρακτηρίζουν τις δολοφονικές επιθέσεις δικαιολογημένες, «πράξεις δικαιοσύνης».
Κανείς, όπως φαίνεται, δεν είναι σε θέση προς το παρόν να «βάλει ένα φρένο» στον Μπενιαμίν Νετανιάχου. Ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες τουλάχιστον μέχρι την ανάδειξη νέου προέδρου, ούτε η Ευρώπη που εμφανίζεται διχασμένη, ούτε οι αραβικές χώρες και το Ιράν, ανεξαρτήτως αν το τελευταίο αποφασίσει να απαντήσει στρατιωτικά.
Οποιαδήποτε άλλη χώρα εάν έπραττε ό,τι κάνει το Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστινίων, θα χαρακτηριζόταν κράτος-παρία και θα προκαλούσε τουλάχιστον οικονομικές κυρώσεις εναντίον του και ενδεχομένως μια στρατιωτική επέμβαση.
Πρέπει σκόπιμα να εθελοτυφλεί κανείς για να μη βλέπει ότι η Χαμάς, όπως και κάθε ένοπλη οργάνωση των Παλαιστινίων είναι απότοκο της πολιτικής του Ισραήλ και των συμμάχων του στα κατεχόμενα σε Δυτική Όχθη και Γάζα, ότι η τρομοκρατία, η ένοπλη βία των μεν τροφοδοτεί εκείνη της αντίπαλης πλευράς.
Δεν είναι, όμως, μόνον τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ και ευρωπαϊκών χωρών στη Μέση Ανατολή που καθιστούν το Ισραήλ «άτρωτο».
Είναι και ο φόβος του Ιράν, της σιιτικής Χεσμπολάχ, της σουνιτικής Χαμάς, των μαχητών Χούθι (Ανσάρ Αλλάχ) της Υεμένης, των σιιτών του Ιράκ. Χώρες και οργανώσεις που αποτελούν «τον άξονα της αντίστασης κατά του σιωνισμού», σύμφωνα με τις ίδιες, αλλά «τον άξονα του κακού» για δυτικούς ηγέτες, που βάζουν μπροστά το Ισραήλ για να βγάλει αυτό «τα κάστανα από τη φωτιά».
Είναι τα οικονομικά συμφέροντα του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος (military-industrial complex) και των πολυεθνικών, κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες, που δραστηριοποιούνται στους τομείς της ενέργειας στη Μέση Ανατολή.
Από την πώληση και μεταφορά όπλων, πυρομαχικών και καυσίμων, νόμιμη και παράνομη, αμυντικές, όπως χαρακτηρίζονται, βιομηχανίες, έμποροι όπλων, μεσάζοντες και εφοπλιστές -μεταξύ αυτών και Έλληνες- έχουν πολλαπλασιάσει τα κέρδη τους.
Είναι η ισχύς του εβραϊκού λόμπι ανά τον κόσμο που μπλοκάρει τις αντιδράσεις κατά της πολιτικής apartheid του Ισραήλ, όπως συνέβη σε αμερικανικά πανεπιστήμια, με αποτέλεσμα συχνά να χαρακτηρίζονται αντισημίτες όσοι, -ες υπερασπίζονται το Διεθνές Δίκαιο, πανανθρώπινες αρχές και αξίες.
Είναι η αποτελεσματικότητα της ισραηλινής προπαγάνδας, η οποία κάνει το «άσπρο μαύρο» και ελέγχει, ή επηρεάζει αρκετούς από τους μεγαλύτερους ειδησεογραφικούς οργανισμούς στη Δύση.
Είναι η στερεοτυπική προσέγγιση και αφήγηση των γεγονότων στη Μέση Ανατολή, που απέχει πολύ από την πραγματικότητα , με τους Παλαιστίνιους να εμφανίζονται τις περισσότερες φορές ως επιτιθέμενοι, ως τρομοκράτες, ως «οι κακοί της ιστορίας» και τους Ισραηλινούς, τους «ημέτερους», να βρίσκονται σε άμυνα, στην καλύτερη δε των περιπτώσεων ο θύτης να εξομοιώνεται με το θύμα.
Σπανίως πλέον τα κυρίαρχα ΜΜΕ αναφέρονται στη χρόνια κατοχή της Δυτικής Όχθης και της Γάζας από τις ισραηλινές δυνάμεις, όπως και στη στέρηση στοιχειωδών δικαιωμάτων των Παλαιστινίων.
Αποφεύγουν ή/και αποσιωπούν φωνές που υποστηρίζουν ότι η απόσυρση των ισραηλινών δυνάμεων και των εποίκων από τα κατεχόμενα, και η αναγνώριση ενός παλαιστινιακού κράτους θα οδηγήσει στην ειρήνευση.
Σπανίως, και μόνον όταν είναι πολλές, είναι είδηση οι απώλειες Παλαιστινίων αμάχων, ενώ γίνεται πρωτοσέλιδο η απώλεια ενός Ισραηλινού. Απόρροια αυτής της στάσης είναι ο μιθριδατισμός και η κούραση της δυτικής κοινής γνώμης σ΄ ένα ζήτημα, το Παλαιστινιακό, που φαντάζει άλυτο.
Το Ισραήλ είναι «άτρωτο» γιατί απολαμβάνει μια ιδιότυπη ασυλία στην Ευρώπη και κυρίως στη Γερμανία, λόγω της ένοχης συλλογικής συνείδησης για την τέλεση του Ολοκαυτώματος.
Ευρωπαϊκές χώρες υποστηρίζουν στρατιωτικά και διπλωματικά το Ισραήλ, ενώ θεωρούν παραβατική συμπεριφορά ακόμη και τον κυματισμό μιας παλαιστινιακής σημαίας σε δημόσιες συγκεντρώσεις. Αδιαφορώντας εάν με τη στάση τους αυτή χάνουν τα ερείσματά τους στον αραβικό κόσμο.
Είναι όλοι αυτοί οι παράγοντες μαζί οι ηθικοί αυτουργοί της μεγαλύτερης γενοκτονίας που γνώρισε ο σύγχρονος κόσμος τον 21ο αιώνα.
Σε κατάρρευση το Δίκαιο του Πολέμου
Δεν είναι μόνον ο δραματικά αυξανόμενος μέρα με τη μέρα αριθμός των νεκρών και των εκτοπισμένων, οι συνεχιζόμενοι βομβαρδισμοί νοσοκομείων, σχολείων, κτιρίων που στέγαζαν διεθνή ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα και υπηρεσίες των Ηνωμένων Εθνών, όπου αναζητούν καταφύγιο οι άμαχοι.
Ούτε οι δραματικά άθλιες συνθήκες διαβίωσης, ότι το νερό και η πείνα χρησιμοποιούνται ως εργαλεία πολέμου από το Ισραήλ και ο κίνδυνος λιμού είναι ορατός, ότι έχουν ισοπεδωθεί ιστορικά μνημεία ανυπολόγιστης αξίας, ότι καταγράφεται ο μεγαλύτερος αριθμός νεκρών δημοσιογράφων και φιμώνονται διεθνή ΜΜΕ.
Το Ισραήλ, παρά τις φωνές διαμαρτυρίας στο εσωτερικό του, παραβιάζει συστηματικά όλους τους κανόνες του πολέμου, το Διεθνές Ανθρωπιστικό Δίκαιο, σχετικά με την προστασία αμάχων σε ένοπλες συγκρούσεις (jus in bello), που επιβάλλουν τη διάκριση μεταξύ ενόπλων και αμάχων και την απαγόρευση της επίθεσης σε όσους είναι εκτός μάχης (hors de combat). Το Πρόσθετο Πρωτόκολλο Ι (1977) επισημαίνει ότι και στην περίπτωση που μαχητές αναμειγνύονται με τον υπόλοιπο πληθυσμό, οι πολίτες δεν στερούνται προστασίας.
Το Διεθνές Ανθρωπιστικό Δίκαιο αναφέρεται ακόμη στη διάκριση μεταξύ στρατιωτικών και πολιτικών στόχων, στην αναλογικότητα σε ό,τι αφορά τη χρήση ένοπλης βίας, στην απαγόρευση πρόκλησης ανώφελου πόνου, στην τήρηση κανόνων εμπλοκής σε μια μάχη. Όλα αυτά, όμως, είναι «ψιλά γράμματα» για την κυβέρνηση Νετανιάχου και τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις.
Ακόμη και οι Ηνωμένες Πολιτείες, η χώρα που ελέγχει το ΝΑΤΟ, που έχει τη μεγαλύτερη πολεμική βιομηχανία και ελέγχει τις ένοπλες συγκρούσεις στα περισσότερα σημεία του πλανήτη, δεν επιχείρησαν να κάνουν κάτι τέτοιο σε αυτόν το βαθμό σε Ιράκ και Αφγανιστάν.
Το Ισραήλ, κοντολογίς, έχει προκαλέσει την κατάρρευση όλου του νομικού οπλοστασίου πάνω στο οποίο οικοδομήθηκαν οι διακρατικές σχέσεις υπό τη σκέπη των Ηνωμένων Εθνών μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχοντας νωπές ακόμη τις μνήμες του Ολοκαυτώματος.
Το «Ποτέ ξανά» σήμαινε πολλά όχι μόνο για τους Εβραίους, αλλά για όλο το δημοκρατικό κόσμο.
Μόνον που αυτή η βούληση να μη ζήσει ποτέ ξανά η ανθρωπότητα μια εμπειρία ανάλογη του Ολοκαυτώματος, θάφτηκε -τι ειρωνεία!- με ευθύνη της ισραηλινής ελίτ, κάτω από τα ερείπια στη μαρτυρική Γάζα.
Ο Παύλος Νεράντζης είναι δημοσιογράφος και παραγωγός ντοκιμαντέρ, διδάκτωρ του Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ και συγγραφέας του βιβλίου «Η Αλήθεια βομβαρδίζεται. Τα ΜΜΕ και ο Πόλεμος με το βλέμμα ενός πολεμικού ανταποκριτή. Από τον 19ο έως τον 21ο αιώνα», εκδ. Παπαζήση.